Արմավիր (մայրաքաղաք)

Հայ և այլազգի պատմաբանները և հնագետները^[5], Արմավիր հնավայր համալիրին և քաղաքին տվել են՝

Արամայիր, Արամուրիա, Արգիշտի, Արգիշտիխիանա, Արգիշտիխինիլինի, Արգիշտիհինիլի, Արմայիր, Արմավիա, Արմավ(ի) ի-արա, Արմավիր Հին, Արմաուրիա, Արմորիա, Բլուր, «Լքված մայրաքաղաք» - Բլուր, Պլուր - Բլուր, BLUR, դամբարանավայր, բնակատեղի (ռուս. Плур Պլուր ձևով)։ Արմավիրի տարածաշրջանից և Բլրի մերձակայքից գտնվել են բազմաթիվ սեպագիր արձանագրություններ^[6]։

• «Հին հայկական բնակավայր» (Մովսես Խորենացի, Սեբեոս^[7], Ղևոնդ Ալիշան, Միքայել Չամչյան, Մեսրոպ Սմբատյանց, Ալեքսանդր Երիցյան, Սերգեյ Գլինկա, Բաբկեն Առաքելյան, Գևորգ Տիրացյան),
• «Նախաուրարտական Արմավիր»^[8],
• «Խորենացու պատմագրությամբ ներկայացրած Հայկազունիների Արմավիր մայրաքաղաք», մեջբերելով^[9] Արմավիրի արևելյան բլուրի վրա Հայկի թոռ Արամայիսի կողմից Արմավիրի հիմնադրման, գլխավոր տաճարի կառուցման Մովսես Խորենացու «Պատմություն հայոց»-ի փաստարկումները^[10]։
• «ուրարտական Արգիշտիխինիլի բերդաքաղաք» անվանումը^[11]։
• «Երվանդունիների Արմավիր մայրաքաղաք»^[12],
• Հնագետներ Կարո Ղաֆադարյանը, Ա.Մարտիրոսյանը^[13], Ինեսա Կարապետյանը^[14], հնավայրին տվել են թե Արմավիր և թե Արգիշտիխինիլի անվանումը։

Հնագետներ Բ.Առաքելյանը և Գ. Տիրացյանը անշեղորեն հետևելով հայ մատենագիրների պատմագրությանը, քաղաքին և հնավայրին տվել են «Արմավիր մայրաքաղաք» անվանումը։ Տարբեր, նույնիսկ իրար հակասող անվանումների են արժանացել Արմավիր հնավայրի տարածքում հայտնաբերված շենք - շինությունները։ Հնագետ Գ. Տիրացյանը Արմավիրի արևելյան Բլրի գագաթի կառույցին տվել է «հնադարյան տաճարի մնացորդներ», «հին հայկական տաճար» բնորոշումը։ Բ.Առաքելյանի շինություններին տվել է «Արմավիրի մեհյան»^[15], «Արմավիր մայրաքաղքի մոնումենտալ շինություն, հավանական է՝ տաճար» անվանումը։ Ինեսա Կարապետյանը Արմավիրի բլրի գագաթին հայտնաբերված ավերակներին տալիս է ուրարտական Սուսի տաճար անվանումը։ Հայագետ Ռաֆայել Իշխանյանը Բրի գագաթին հայտնաբերված արխիվ-սեպագրերի պահոցին՝ տվել է «Արմավիրի գրադարանները» անվանումը^[16]։

Արմավիր քաղաքի տեղադրություն

Հնագետների Արմավիր քաղաքի տեղադրության հարցում ունեն տարակարծություններ.մի մեծ խումբ հնագետները քաղաքի տեղադրությունը համարում են Արմավիրի արևելյան և արևմտյան բլուրները և նրանց միջև գտնվող տարածքները։ Արմավիրի 1962-1969 թվականներին հնագիտական արշավախմբի ղեկավար Բաբկեն Առաքելյանի համոզմամբ, մայրաքաղաքի գլխավոր բնակելի մասը տեղակայված էր Արմավիրի արևելյան Բլրի վրա և Բլրի շուրջ բնակելի տարածքներում, իսկ «մոնումենտալ շինությունը», միջնաբերդը, մեհյան-տաճարային տնտեսությունը, մշակութային, տնտեսական և պաշտպանական սպասարկման նշանակությամբ կառույցներով, նաև եռաշարք պարիսպները տեղակայված էին Արմավիրի արևելյան Բլրի վրա։ Միջնաբերդը և Տաճարը շրջափակված էր արտաքին եռաշարք պարիսպով^[17]։ Ըստ հնագետների, Արմավիր մայրաքաղաքը տեղակայված էր ավելի քան 10 հազար մետր քառակուսի, իսկ վիմագիր արձանագրությունների ցրվածության «աշխահագրությամբ» այն ընդգրկում էր ներկայիս Արմավիրի մարզի Արմավիրի տարածաշրջանի 12 - 14 գյուղերի վարչական տարածքները։ Այսպես, քաղաքի արևելյան դարպաս է հանդիսացել Արմավիր-Արևիկ գյուղերի սահմանագծում տեղակայված Մոխրաբլուր-Քյուլթափան^[18], հյուսիսում՝ Արմավիրի մարզի Ալաշկերտ գյուղ-Արմավիր-Հայկավան Արմավիրի մարզի Ալաշկերտ գյուղ-Արմավիր-Հայկավան մայրուղու «Դիք Կամուրջը», արևմուտքում՝ Ամասիա, Նոր Արմավիր և Նոր Ամասիա գյուղերի բլրաշարքերը^[19], հարավում՝Երասխ գետը։ Բլուրը և քաղաքը պաշտպանված էին ջրանցքների ցանցով, առուներով, իսկ նրանց միջակայքում՝ տեղակայված էին Արմավիր մայրաքաղաքի ագարակային տնտեսությունները, զորանոցները, ախոռները, դարբնոցները և այլ արհեստանոցաախոռային համալիրներ՝ «արհեստավորաց թաղերը»^[20]։

Սոսյաց անտառի տեղադրություն

Արմավիր քաղաքը և քաղաքի չորս կողմն փռված Սոսյաց անտառը^[21] տեղակայված էին Արարատյան դաշտի Արագածոտն գավառում, նախկինում Երասխ գետի կամ Արմավիր գետի աջ և ձախ ափերի՝ Արմավիրի Արևելյան և արևմտյան բլուրների և դրանցը հարող տարածքների վրա՝ այժմյան Արմավիրի մարզի Արմավիր, Հայկավան, Ջրաշեն և Նոր Արտագերս, Բամբակաշատ, Նոր Արտագերս, Նոր Արմավիր, Նալբանդյան, Այգեշատ, Ջանֆիդա և Ամասիա գյուղերի շրջագծում^[22]։

Արհեստական անտառ Արմավիր մայրաքաղաքի վարչական տարածքում։ Արմավիր մայրաքաղաքի պաշտպանական համակարգի մեջ մտնող արհեստական ջանցքներից ոռոգվող անտառաշերտ։ Ըստ Խորենացու Սոսյաց անտառը հիմնադրել էր Արմենակ - Արամանյակ նահապետը^[23]։ Ընդգրկել էր Արմավիրի տարածաշրջանի ավելի քան 1000 հեկտար տարածքներ։ Անտառում աճել են հիմնականում սոսիներ։ Սոսի ծառը հայ ժողովրդի մոտ հայտնի է նաև չինար անունով։ Այժմ էլ Արմավիրի տարածաշրջանի գյուղերում հող վարլեիս՝ հողի տակից դուրս են գալիս ծառերի կոճղերը։
Հայտնի են սոսի-չինարի մի քանի տեսակներ, որոնք այժմ էլ կարելի է տեսնել Արմավիրի մարզի գյուղերի տարածքներում։
Հույն պատմիչ-զորավար Պտղոմեոս Կլավդիոսը^[24], այցելել է Արմավիր, և հիացել է անտառի գեղեցկությամբ

«Արամանյակը այս տարածքում հիմնեց սոսիների անտառ` Սոսյաց անտառը։ Պատմիչը հաղորդում է, որ Հայաստանում սովոր էին գուշակություններ անել սոսի ծառերի տերևների սոսափյունով։ Կար էգ սոսի և արու սոսի` ավելի շատ սվսվում են էգերը, պատգամախոս քրմերը հաշվարկներ էին կատարում` պատերազմի և հաղթանակի ելքը, զոհաբերությունների քանակը։ Անտառը յուրօրինակ օդերևութաբանական կայան էր, ուր որոշվում էր, թե ինչ պարբերականությամբ էին կրկնվելու երաշտները, կարկուտները, հեղեղումները և այլ երևույթներ։ Սոսյաց անտառը սրբազան վայր էր, այս անտառին էր նվիրված Արա Գեղեցիկի թոռ Անուշավան Սոսանվերը[25], որը քրմապետ էր, գուշակ և պատգամախոս։Սոսին հեթանոսական Հայաստանի խորհրդանիշն էր` Մասիսներին հավասար։ Հայերը ռազմի դաշտ էին իջնում Սոսյաց անտառը պատկերող դրոշներով. Արամ Աշխարհակալի` Արծկեից գտնված որմնանկարում Արամը սոսու տերև է պահել մատների արանքում, Անտառը գոյատևել է 2300 տարի, Ք․ ա. 25-րդ դարից մինչև Ք․ հ․ 2-րդ դարը։ Պատմիչները չեն հաղորդում, թե ինչպես է կործանվել այդ անտառը, որից ոչ մի հետք չի մնացել[26]»։

Գտնվում է Արմավիրի մարզի Արմավիր և Արևիկ գյուղերի սահմանի վրա։ Տեղացիներ այն անվանում են Քյուլթափա։ Գտնվում է Արմավիր մայրաքաղաքի Բլրից արևելք՝ 1, 5-2 կիլոմետր հեռավարությամբ։ Ամենայն հավանականությամբ բնակավայրը հանդիսացել է Արմավիր մայրաքաղաքի արևելյան մուտքը՝ դարպասը, քանի որ տեղացի տարեցները հիշում են, որ այստեղ մինչ 1953 թվականը գոյություն ուներ ինչ-որ պարիսպի մնացորդներ։ Տեղանքում կանոնավոր պեղումներ է իրականացրել հնագետ Էմմա Խանզադյանը^[27]։ Հնագետը բնակավայրը համարում էր 3-րդ հազարամյակի կառուցողական շերտերի կուտակումների հետևանք․

«...բլրի վրա հայտնաբերվել են հում աղյուսից կառուցված կլոր կացարաններ, որոնց կավակերտ հատակներին (հորերում) գտնվել են այրված հատիկներ, ցորենի և գարու հասկերի խրձեր, աղորիքներ, սանդեր և սանդկոթեր։ Ստվար խումբ են կազմում նաե խոշոր և մանր եղջերավոր կենդանիների ոսկորները։ Արևիկ բնակատեղիում զարգացած են եղել արհեստները (մետաղագործություն, կաշեգործություն, խեցեգործություն, մանածագործություն, քարգործություն և ոսկրի մշակման գործ)։ Հայտնաբերվել են մանածագործական գործիքներ (ոսկրե իլիկի գլուխներ, ասեղներ, մանածագործական հաստոցի ծանրոցաքարեր և այլն)։ Հատկապես ուշագրավ են կավե օջախներն ու օջախների տարատեսակ հենակները (շրջանաձև, պայտաձև, եղջերավոր և եռոտանի), մեծ կավամանները, խոր թաղարներն ու գավաթները, քրեղանները, որոնց մի մասն անփայլ է, իսկ մեծ մասը՝ սև, արծաթափայլ մակերեսով, զարդարված հիմնականում թռչունների, պարույրների, փոսիկների և ելուստների համադրություններով»։

Արմավիրի տարածաշրջանը բնակեցված է եղել անհիշելի ժամանակներից, ինչի վկայությունը Արմավիրի արևելյան Բլրի տարածքում գտնված Ք.ա. 15-12 հազարամյաներով թվագրվող երկու վիմագիր ժայռապատկերներն են («Աստղային երկնքի քարտեզներ») և «Սրբազան քար^[28][29]», ինչպես նաև կիկլոպյան տիպի^[30] շինությունների հետքեր Բլրի քարանձավներում^[31]։
Վարարահոս գետը իր բազմաճյուղ վտակներով, բերրի հողատարածքները և որսատեղի հարմար անտառը, բնության արհավիրքներից պատսպարվեու՝ հարթավայրի վրա իշխող Բլուրը, բարենպաստ պայմաններ են հանդիսացել, որպեսզի սկսած Ք․ա. 6-րդ հազարամյակից, տարածաշրջանում բարձրացրող երկու մեծ լեռների(Արագած և Արարատ) և Բլրի տակով հոսող գետի միջև ընկած տարածքները յուրացվեր այստեղ նստակյաց բնակություն հաստատած տարբեր ցեղախմբերի կողմից, որոնց հիմնական զբաղմունքը անասնապահությունն^[32] և երկրագործությունն էր^[33]։
Ք.ա. 3-րդ հազարամյակի բնակավայրի հետքեր կան նաև Արմավիրի շրջակայքում՝ Արմավիր-Արևիկ գյուղերի ճանապարհի մոտակայքում^[34]։

Արմավիրը՝ Հայկազունիների կենտրոն

Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմության^[35]» առաջին գրքի 10-12-րդ բաժինները պարունակում են տեղեկությունները, ըստ որի Հայկազունիների^[36] քաղաքական կենտրոնը Հարք-Տարոնից տեղափոխվում է Արարատյան դաշտ^[37], որտեղ հիմնադրվում է Արմավիրը^[38][39]։ Մովսես Խորենացին Արմավիրի հիմնադրումը վերագրում է Հայկ Նահապետի թոռ Արամայիսին^[40].

Արամայիսն իր բնակության համար տուն է շինում գետի ափին մի բլուրի վրա և իր անունով այն կոչում է Արմավիր, իսկ գետի անունը իր թոռան՝ Երաստի անունով դնում է Երասխ»։

Միքայել Չամչյանի Հայկազունիների տոհմի կառավարման ժամանակագրությամբ, Արամայիս նահապետը իրեն համար «տուն է հիմնադրել» Ք.ա. 2-րդ հազարամյակի 20-րդ դարում՝ Ք.ա. 1980 թվականին^[41]։ Հայոց մատենագրության մեջ հայ պատմիչները (Ագաթանգեղոս, Փավստոս Բուզանդ, Խորենացի, Սեբեոս, և այլք), ինչպես նաև հույն պատմիչներն և աշխարհագիրները, Արմավիր քաղաքն են հիշատակել որպես Հայկազունիների և Մեծ Հայքի մայրաքաղաքը՝ Հայկազունիների քաղաքական կենտրոնը։
Ք.ա. 16-8-րդ դարեր։ Արմավիրը կամ Արամայիլը՝ Նաիրի ռազմա-քաղաքական դաշինքի կազմի մեջ մտնող Ցամաքային Էթիունի^[42] թագավորության Ազա(նի) կամ Աչա քաղաքական կենտրոնն էր^[43]։

Արմավիր - Արգիշտիխինիլի

Արմավիր-Արգիշտիխինիլին Վանի Արարատյան թագավորության Ազա(նի) քաղաքական-տնտեսական բերդաքաղաք^[44][45](Ք.ա. 8-5-րդ դարեր)։

Ազա(նի^[46]) երկիրը հիշատակել է Արգիշտի Ա Ք.ա. 8-րդ դարում դեպի հյուսիս կատարած արշավանքի ընթացքում, մեջբերելով երկրի տերերի անունները^[47]։

Մոտ Ք. ա. 776 թվական։ Վանի թագավորության արքա Արգիշտի 1-ին Արմավիրի արևելյան ծայրամասում հիմնադրել է վարչա-տնտեսական^[48] և պաշտամունքային կենտրոն^[49]։ Սարդուրի 2-րդ Արմավիրի տարածքում թողել է քաղաքը վերանորոգելու, պալատներ և մեհյաններ, նաև քաղաքի եռաշարք պարիսպը կառուցելու մոտ ինը անվնաս և երկու վնասված արձանագրություններ^[50]։ Ամենայն հավանականությամբ, Ասորեստանի ճնշման տակ, Սարդուրին նպատակ ուներ Վանից Արմավիր տեղափոխել երկրի մայրաքաղաքը։ (Արմավիրում է կայացել նրա պսակադրությունը, կառուցել է Խալդյան դռներ^[51]), սակայն նրա հաջորդները հրաժարվել են այդ մտադրությունից^[52]։

Արմավիրը՝ Մեծ Հայքի մայրաքաղաք

Արմավիրը՝ Մեծ Հայքի մայրաքաղաք (Ք․ա. 330 - 186 )։Երվանդունիների Մեծ Հայքի թագավորություն^[53][54] «Արմավիրի անվան և ռազմաքաղաքական հզորության հետ են կապված Երվանդունի Երվանդ 1-ին Սակավակյացի (Ք.ա․ 570-560), Տիգրան Հայկազյան ի (Ք.ա. 560-530), նրա որդի Վահագնի (Ք.ա.530-515), Երվանդ 3-րդ (Ք.ա. 336-մոտ 330), Ք.ա. 3-րդ դարի վերջին 20-ամյակում Մեծ Հայքում գահակալ Երվանդ 4-րդ(Օրոնտես) Վերջինի անուններն ու գործերը։ Տիգրան Երվանդյանը համարվում էր Հայկազյան արքայատան երկրորդ մեծագույն ներկայացուցիչը Արամից հետո` ըստ Խորենացու^[55]։
Հերոդոտը, վկայակոչելով Հեկատեոս Միլեթացու աշխարհացույց - քարտեզը, Հայաստանը ներկայացնում էր հայ միաձույլ ժողովրդով բնակեցված և ընդարձակ երկիր, ինչը Երվանդունիներին հնարավորություն էր ստեղծել վերականգնելու հայոց ռազմական-քաղաքական հզորությունը։ Վերականգնում են Արմավիրը, և իրենց համարելով Հայկ Նահապետի շառավիղներ, 333 - 330 - ին Երվանդունիները Արմավիրը հռչակում են հայոց մայրաքաղաք։ Արմավիրը մայրաքաղաք ու հոգևոր - մշակութային կենտրոնն էր Ք.ա․ 4-րդ դարի երկրորդ կեսից մինչև Ք.ա․ 189 թ. Երվանդ Դ Վերջինի գահանիստը, ինչպես նաև պաշտամունքային կենտրոնը շարունակում էր մնալ Արմավիրը։ Թագավորի եղբայր Երվազը եղել է գլխավոր քրմապետը, Արմավիրում գործել է հունամակեդոնական տոմարը, արքունիքում և վերնախավի մեջ հարգի է եղել հունական գրականությունը։ Բացառված չէ հունական դպրոցի գոյությունը Արմավիրում^[56][57]։ Մ.թ.ա. 6-րդ հազարամյակից մինչ քրիստոնեության ընդունումը՝ Արմավիր մայրաքաղաքը հանդիսացել է հայոց հոգևոր-կրոնական կենտրոն^[58]։

Ք․ ա. 189- 185 թթ.Արմավիրը Արտաշես 1-ին՝ Արտաշեսյանների մայրաքաղաք էր^[59]։

Ք.ա. 185 թթ. մինչև Տրդատ 3-րդ կողմից Արմավիրը Կամսարական նախարարական տանի նվիրաբերելի (թագավորական Ոստանից օտարելը), Արմավիրը վերածվեց հայոց թագաժառանգների արքայանիստ քաղաքի։

Միջնադարյան Արմավիր

Արմավիր քաղաքն ու Արմավիրի դաշտը մտնում է Վանանդի, Բագրատունիներին թագավորության մեջ, իսկ 13-րդ դարում՝ Զաքարյանների իշխանապետության կազմի մեջ^[60]։

1242 թվականին Լենկ-Թեմուրի հրոսակները կործանվեցին հայոց հնամենի Արմավիրը։ Կենսունակ մնաց քաղաքի Ալիս(ու) և Բլուր թաղամասերը՝ 13 - 17-րդ դդ ունեցել են ժամանակավոր բնակավայրի կարգավիճակ, վերջինների միավորումից, 1613 թվականին առաջացել է Արմավիր (Ղուրդուղուլի) բնակավայրը, 1867 թվականին նույնանուն շրջկենտրոնը։

Հայկազունիներ

• Արամանյակ-Արմենակ։
• Արամայիս։
• Ամասիա։
• Գեղամ։
• Հարմա։
• Հայկյան Արամ։
• Արա Գեղեցիկ։
• Արայան Արա Բ Կարդոս։
• Անուշավան Սոսանվեր^[61]

Արմավիր-Արգիշտիխինիլի

Վանի Արարատյան թագավորության վարչական կենտրոն։

• Արգիշտի Ա Արգիշտիխինիլիհիմնադրումը՝ Ք.ա. 8-րդ դար։
• Սարդուրի Բ Ք.ա. 8-րդ դար։
• Ռուսա Բ, Ք.ա. 7-րդ դար։
• Սարդուրի Գ Ք.ա. 7-րդ դար^[62]։

Մեծ Հայքի թագավորություն(Երվանդունիներ)

• Երվանդ Բ (Ք.ա. 331 - մոտ 323)։
• Հրանտ Բ (Ք.ա. մոտ 323-305)։
• Արտավազդ Ա ( Ք.ա. մոտ 305 - 247)։
• Վաղարշակ Ա (Քա. 247-225)։
• Արշակ Ա որդի (Ք.ա. 225-212)։
• Երվանդ Գ Երվանդունի (Քմ.թ.ա. 212-201)։
• Արտաշես Ա (Ք.ա. 189- 185)^{[63][64][65][66][67]}։

Թատրոն

Արմավիրի թատրոնի թատերական ներկայացումների արենա է օգտագործել Արմավիրի բլրի հարավային լանջը՝ Բլրի մեծ քարանձավ - Ծաղկավանքի շրջանը և «Արտավազդ 2-րդ քարի» մոտակա տարածքները, հասնելով մինչև Երասխ գետը^[68]։ Թատրոնի գլխամասում, ուղիղ Բլրի գագաթին, տեղակայված էր Անահիտի տաճարը և Հայոց դիցամոր արձանը։ Տաճարի ճակատային մասում էին տեղակայված հնագետների գտած հունարեն արձանագրությունները։ Մայրաքաղաքի մեծաքանակ բնակչության առկայությունը հնարավորություն է ընձեռել անտիկ թատերագիրներին, պոետներին, դերասաններին, իսկ Ք․ա. 69-ական թվականներին մեր արվեստասեր, բանաստեղծ, դրամատուրգ Արտավազդ արքայազնին (ապագա Արտավազդ 2-րդ հայոց արքա), Արմավիրում կազմակերպել թատրոն և թատերական ներկայացումներ, նաև Նավասարդյան խաղեր ը, համահայկական ձիարշավներ^[69]։

Արմավիր մայրաքաղաքի արվեստի և թատրոնի առկայության գիտապատմական ուսումնասիրությունները սկսվել են 20-րդ դարի 50-ական թվականներին, ընդ որում ուսումնասիրողները Արմավիրը բնորոշել են որպես նախահելլենիստական և հելլենիստական դարաշրջանների թատրոնի կենտրոն։ Հետագայում գերադասությունը տրվեց Արտաշատ մայրաքաղաքին, թեպետ Արմավիրի հնագիտական պեղումներով է ապացուցված (թատերական դիմակների, հնագույն թատրոնի հանդիսասրահի (արենա) հետքերի, հունալեզու չորսը արձանագրությունները), որ սկսած Ք.ա. 2-րդ հազարամյակի 20-րդ դարից մինչև Արտաշատ մայրաքաղաք ի թատերական արենայի կառուցումը, Արմավիր մայրաքաղաքում գործել է, և մշակութային կյանքում նշանակալի դերակատարում է ունեցել Արմավիրի թատրոնը։ Արմավիրն է հանդիսացել երիտասարդ արքայազն Արտավազդ 2-րդ ոստանն ու նստավայրը. Արմավիրի բլրի Ծաղկավանքի մոտ է գտնվել Արտավազդ 2-րդ արքային վերագրվող սեպագիր արձանագրությամբ քարը՝ երիտասարդ արքայազնի կյանքի արմավիրյան շրջանի բանաստեղծություններից կամ թատերական պիեսներից մեկի դրվագներով^[70]։

Գրադարաններ

Արմավիրում եղել են երկու տիպի գրադարաններ` թագավորական, որոնցում պահպանվել են արքունական դիվանի փաստաթղթերը, և տաճարային - մեհենական` կրոնական, պատմական և այլ կարգի գրականություն^[16]։ Չի բացառվում, որ հունարեն, պահլավերեն, արամեերեն գրքերի հետ նրանցում եղել են մեհենական գրով հայերեն շարադրված նյութեր։ Մովսես Խորենացին գրում է, որ Վաղարշակ թագավորը կարգելով հայոց նախարարությունները՝ այս բոլորից հետո Արմավիրում մեհյան (Միհր աստծո տաճար) շինելով՝ արձաններ է կանգնեցնում արեգակին, լուսնին և իր նախնիներին։ Երվանդունիները Արմավիրում կանգնեցնում են հունական տարածքներից ավար բերած հունական արձաններ. այստեղ էին գտնվում Արեգի (Ապոլլոնի) և Լուսնի (Արտեմիսի - Անահիտի) տաճարը։ Բացառված չէ, որ այդ արձանների միջև կանգնած էին Հայկազունիների՝ Երվանդունիների նախնինների արձանները։

Մեհյաններ

Անահիտի Մեհյաները կառուցված էին Արմավիրում, Արմավիրում էր գտնվում Տիր աստծու Մեհյանը։ Ագաթանգեղոսը, պատմելով քրիստոնեություն ընդունելուց հետո հեթանոսական Մեհյաների ավերման մասին, բազմիցս նշում է, որ նրանք ընդարձակ տիրույթներ և գանձեր ունեին։ Մովսես Խորենացու վկայությամբ, Վաղարշակ թագավորը Արմավիրում մեհյան շինելով՝ արձաններ է կանգնեցնում արեգակին, լուսնին և իր նախնիներին» (Պատմություն Հայոց (Խորենացի), 1968, էջ 140)։ Մեհյաներում պահվում էին նաև մեհենական նշանագրեր ու գրականություն, գեղարվեստական ձևավորմամբ մեծարժեք ծիսական սպասք, իրեր, առարկաներ։ Հայաստանում քրիստոնեության դավանանքի ընդունման ժամանակներում հեթանոսական Մեհյաները հիմնահատակ ավերվել են և նրանց ճարտարապետության մասին գրեթե ոչինչ հայտնի չէ^[15]։

Արմավիր մայրաքաղաքի երկու բլուրների վրա և բլուրների շրջակա տարածքներում, սկսած 17-րդ դարից, մասնավոր և հնագիտական արշավախմբերի կողմից հայտնաբերվել են տարբեր դարաշրջանների էլամերեն, Վանի Արարատյան թագավորության, Երվանդունիների դարաշրջանի (հելլենական՝ հին հունարենով - հունատառ) և արամեերեն՝ Արտաշես 1-ին օրոք ստեղծած մեկ տասյակից ավելի արձանագրություններ^[71]։
Սեպագրեր են հայտնաբերվել նաև տեղի գյուղացիները՝ գյուղատնտեսական աշխատանքներ կատարելիս, Բլուր այցելած անհատ հնագետ-պատմաբանները, տեղացիների՝ Արմավիր, Այգեշատ, Հայկավան և Ջրաշեն գյուղերի գերեզմաններ հատողները։
1880 թվականից սկսած Արմավիրում օտարազգի և հայ հնագետները իրականացրել են մասնակի պեղումներ։ 1962 թվականից մինչև օրս, Արմավիրի հնագիտական պեղումներ են իրականացնում հայ և օտարազգի հնագետները։

Արմավիր մայրաքաղաքից հայտնաբերվել են ստորև նշված արձանագրությունները․

• 1896 թվականից հետո հայտնաբերվեցին Արմավիրի յոթը տողանանոց սեպագիրը^[72]

• Շահրիարի (Նալբանդյան գյուղի)՝ Արգիշտի 1-ի Արմավիրի 28 տողանի արձանագրությունը^[73]։
• 1928 թվականին Ջանֆիդայի (Ջանֆիդա-Այգեշատ սահմանագլխին) արձանագրությունը^[74]։
• Արգիշտի 1-ին Սարդարապատի բերդից գտած 14 տողից բաղկացած արձանագրությունը^[75]։
• Թափադիբի (ներկայիս Հայկավան և Արմավիր գյուղերի մոտ) 13-ական տող երկու բեկորից, որոնք կազմում են մի մեծ արձանագրության աջ և ձախ մասերը։ Միջին քարը բացակայում է^[76]։
• Արմավիրի 11 տող արձանագրությունը, որը կազմում է առնվազն վեց նման քարի վրա փորագրված մեծ արձանագրության միայն մի հին մասը թեև և' սկզբից, և աջ ու ձախ կողմերից թերի է^[77]։
• Արմավիրի բլրից հայտնաբերված Արգիշտի 1-ի երկու քարից բաղկացած արձանագրություն.

Надпись принадлежит царю Аргишти, сыну Менуа, который упоминается во 2-й и 4-й строках. В начале надписи говорится: «Величием бога Халди ... в Аргиштихинили страна Аза(ни) — земля вражеская» (стк. 1-2). Таким образом, в этой надписи имеется ценное указание, что знаменитый Аргиштихинили был основан во вражеской стране Ача(ни) — эта последняя упоминается также в летописи Аргишти I. Речь идет в нашей надписи, очевидно, именно о городе Аргиштихинили и о стране Аза(ни). В надписи упоминаются какие-то категории людей: Урбика (стк. 8, 9), Пурунурда (стк. 11), Шелуини (стк. 13), а также встречаются следующие слова: «хлеб (в поле)» (стк. 3), «мясо» (стк. 4), «надпись» (стк. 4), «бык» (стк. 12) и т. д. Надпись считали культовой; скорее, однако, это документ какого-то другого характера (об этом свидетельствует отсутствие имен богов и своеобразная, в основном, лексика). Возможно, это — акт, устанавливающий долю царя или количество приношений (см. в стк. 7: taše «дар») зерном, мясом и т. д. для царя (см. стк. 4: Iargište «Аргиштию») от разных категорий населения страны Аза, которому Аргишти провел канал (см. 127, IV, стк. 73)[78].

• Ջանֆիդայի Սարդուրի 2-ի արձանագրությունը 10 տող
• Արմավիրի բլուրի Սարդուրի 2-ի արձանագրություն^[79]
• Արմավիր գյուղի Սարդուրի 2-ի 13 տող արձանագրությունը^[80]
• Նոր Արմավիրի տարածքից գտնված սեպագիր^[81][82]
• Բամբակաշատ-Մոլլաբայազետի Սարդուրի 2-ի 10 տողանի սեպագիրը՝ տաճարի, նաև Խալդիի դռներ Խալդ աստծու անունով շինությունների կառուցելու մասին^[83]։
• Բամբակաշատի (գտնված 1881 թվին) և Թալիշի (գտնված 1012 թվին) 8 /ութը/ տող արձանագրությունները. տարբեր տեղերում զտնված այս երկու քարը կազմում են իրար շարունակություն. Թալիշի արձանաքարի չափով մի քար պակասում է^[84]։
• Բամբակաշատի 12 տող արձանագրությունը^[85]։

Արմավիրի Էլամերեն արձանագրություն

Գտնվել է Արմավիրի միջնաբերդից, ամենայն հավանականությամբ Արմավիրի գրադարանից։ 1880 թվականին հնագետ-հայագետ Մեսրոպ Սմբատյանցը այստեղ էր գտել մի սեպագիր ևս, որը տարվել է Վրաստան՝ այժմ գտնվում է Թիֆլիսում^[86]

Հունատառ սեպագրեր

Արտաշես Ա արմավիրյան (թագադրման, Անահիտի տաճարը հույն վարձկանների կողմից կողոպտելու, նաև հունական տոմար) արձանագրություն։ Բլրի Ծաղկավանքի մոտակայքում՝ ժառյակտոր, խիստ վնասված էր^[87]։

1911 թվականին Արմավիրի բլրի հարավային լանջին, Անահիտի տաճարի մոտակայքում, հայտնաբերվել է հունատառ սեպագիր արձանագրություն՝ 1, 5 մետր բարձրությամբ և 1, 75 լայնությամբ, մարմարե – մոխրագույն բազալտե քարի վրա փորագրված /գծանշված/ էին երեք արձանագրություններ՝

• առաջինը՝ 8 տող
• երկրորդը՝ 12 տող
• երրորդը՝ 5 տող^[88]։

130 տարվա հնագիտական պեղումների, նաև տեղի բնակիչների կողմից գերեզման հատելիս, գտնվել են՝հինգը տասնյակի հասնող վնասված, ջնջված, ջարդ ու փշուր արված սեպագիր արձանագրություններ, մոխրացած մագաղաթների կույտեր, կարճ սեպագիր-նշումներ գինու և ցորենի կարասների, կերամիկայի արձանիկների վրա։ Տոտեմական ժայռակոփ «Սրբազան քար» Արմավիրի բլրի լանջին։
Գտնվում է արևելյան Բլրի լանջին՝ Արմավիրի մարզն Արմավիր-Նոր Արտագերս գյուղերի մայրուղու մոտակայքում, Արմավիր հնավայր-բլուրի հյուսիսային լանջին։ Հայտնաբերվել է 19-րդ դարում՝ Արմավիրի բլրի ժայռի վրա, Ծաղկավանքի կոչվող տեղանքի մոտակայքում։ Հայտնաբերվել է^[89]։ Նկարագրել են թե հայ և թե օտար հնագետները և պատմաբաները, ունենալով հակադիր կարծիքներ։ Վերջերս ժայռապատկերը ուսումնասիրել և իրեն եզրակացությունն է տվել հայ-իտալական համատեղ հնագիտական արշավախմբը^[90]։ Տոտեմական քարի առթիվ տվել է հետևյալ եզրակացությունը.

«Արմավիրի բլրի տարածքը բնակեցվել է Ք․ ա. 4-րդ հազարամյակի վերջերից։ Բլուրը համարվել է սրբազան վայր, այնտեղ գործող պաշտամունքային համալիրը հանդիսացել է Արարատյան դաշտի այս հատվածի կրոնական կենտրոնը, քարի վրա պատկերված նշագծումներով»։

Արմավիրի էլամերեն արձանագրություն

Անտիկ շրջանի եզակի սեպագիր արձանագրություններ, երեք մասերից։ Հայտնաբերվել է հայոց Արմավիր մայրաքաղաքի միջնաբերդի 1988 թ պեղումներից (հնագիտական արշավախմբի ղեկ.՝ Գ. Տիրացյան)։ Հնագետները այն գնահատում են որպես հնագիտական երևույթ, քանզի Հայկական լեռնաշխարհում գտնված միակ էլամերեն արձանագրությունն է։ Բաղկացած են երեք կավե սալիկներից, որից մեկ անվնաս և երկու վնասված բեկորներից։ Սեպագիրը հայտնաբերող հնագետ Գ. Տիրացյանի կարծիքով սեպագրերի լեզուն՝ էլամերեն է, այն պատմում է Ջրհեղեղի և Գիլգամեշի էպոսի մասին։ Սալիկների բովանդակությունը վերծանել են էլամերենի մասնագետների Ի. Մ.Դյակոնովը (И. М. Дьяконов) և Ն. Յիկովսկայան, գրելով, որ արձանագրություներից մեծը անմիջականորեն առնչվում է հին արևելյան հանրածանոթ առասպելական հերոսի՝ Գիլգամեշի անվան հետ։ Կազմված է «սցենարի ձևով, որի մեջ հանդես են գայիս մենակատարները Գիլգամեշը, Սիդուրին և խումբը, և որ իբրև-թե էլամցիները Արմավիրում մասնակցել են Ուրարտուի արքա Սարդուրի 2-րդ հարսանյաց թատերականացված հանդեսին^[91]։

Արևելյան Հայաստանը տիրող թուրք-սելջուկների տիրապետության օրոք` 13 -18-րդ դարերում, նախ, գանձեր որոնողները ավերակների վերածեցին հին մայրաքաղաքի շինությունները<sup>[92]</sup>։ Ապա շրջանի պարսիկ հրամանատար Հասան խանը որոշել էր դաշտում կառուցել նոր բերդ՝ Սարդարապատը։ Բերդի համար պատրաստի քարհանք ծառայեց Արմավիրի ավերակները։ Սարդարի հրամանով, սկսած 1719 թվականից, քանդել էին ներկայիս Արմավիրի և Նոր Արմավիրի բլուրների վրա դեռևս կանգուն քաղաքի պարիսպները, միջնաբերդի, նաև տաճարների մնացորդները։ Բերդաշինությունը մեծ թափ ստացավ 1789 - 1819 թվականներին։ Պարսիկ զինվորները տեղացի հայ գյուղացիների սայլերով Սարդարապատ են տեղափոխել ավերակների մանր ու մեծ քարերը։ Սնահավատ և խորամանկ Հասան խանը, որպեսզի պատասխանատվությունը հավասարապես բաժաներ տեղի հայ բնակչության հետ և չարժանանար հայոց աստվածների անեծքին, տեղացի հայերին մասնակից էր դարձել ավերակների քանդմանը՝ թույլատրելով սեփական տներ շինել քաղաքի ավերակների քարերից։ Սարդարապատ մահալում «բերդը հիմնադրվել է 1719 -ին` Երևանի սարդարի /հրամանատարի/ եղբայր Հասան խանը։ Բերդի շինարարության մեջ հիմնականում օգտագործվել է Արմավիրի բլրի հինավուրց միջնաբերդի քարերը»^[93]։ Մայրաքաղաքի քարերով են վերաշինվել և կառուցվել շրջանի Արմավիր, Հայկավան, Այգեշատ, Տանձուտ, Նոր Արտագերս, Սարդարապատ ու Նորապատ, Բամբակաշատ, Նալբանդյան, Ջրաշեն, Նոր Արմավիր և Նոր Կեսարիա գյուղերի բնակիչների առանձնատները, գերեզմանաքարերը, նար Արմավիրի (նախկին՝ Ղուրղուղուլիի տարածաշրջանի) 7-13 րդ դդ և 16-18-րդ դարերի ժամերը և եկեղեցիները^{[94][95][96][97][98][99][100]}։

• Արմավիր Մայրաքաղաք
• Արգիշտիխինիլի
• Մոխրաբլուր
• Բլուր
• Քյուլթափե

• Օնիկ Խնկիկյան, Հայաստանի հնագիտություն, «Ասողիկ» հրատ․, 2009 թ․

• Ինեսա Կարապետյանը, Ժորես Խաչատրյանը, Ամինա Կանեցյանը՝ իտալացի արևելագետ Ջուստո Տրայնա։
  «Մինչուրարտական Արմավիրը», ՊԲՀ, 1980։ hpj.asj-oa.am/3775/ Արխիվացված 2016-03-05 Wayback Machine