Ժաննա Մորո

Ժաննա Մորոն ծնվել է Փարիզում՝ գարեջրի գործարանատիրոջ ընտանիքում։ Սովորել է դրամատիկական արվեստների ազգային բարձրագույն կոնսերվատորիայում։ Առաջին անգամ բեմ է բարձրացել 1947 թվականին, Ավինյոնյան թատերական փառատոնի շրջանակներում։ Մի քանի ամիս անց ընդգրկվել է Կոմեդի Ֆրանսեզի թատերախմբում, դառնալով երեքհարյուրամյա լեգենդար թատրոնի պատմության մեջ՝ ամենաերիտասարդ դերասանուհին։ Չնայած այն հանգամանքին, որ նա զբաղված էր համարյա բոլոր բեմադրություններում, այնուամենայնիվ ինքն իրեն ճնշված էր զգում թատրոնի խստաբարո պայմաններից և չորս տարի անց որոշում կայացրեց լքել Կոմեդի Ֆրանսեզը։

Կինոդեբյուտը կայացել է 1949 թվականին նկարահանված «Վերջին սերը» կինոնկարում։ Այդ տարիներին նա նկարահանվում էր հիմնականում սակավ եկամտաբեր և ցածրորակ ֆիլմերում։ Այնուամենայնիվ կարելի է նշել նրա մասնակցությամբ հաջողված ֆիլմերից մի քանիսը. «Ջուլիետա» (1953 թ.), «Թագուհի Մարգո» (1954 թ.), «Բանսարկուհիները» (1954 թ.), «Մինչև վերջինը» (1957 թ.) և այլ ֆիլմեր։ Ժաննա Մորոն խորշում էր գրիմից և չէր դիմահարդարվում, իսկ ռեժիսորների մոտ կարծիք էր ձևավորվել, որ նրա արտաքինով դերասանուհին երբեք հաջողություններ չի ունենա։

Սակայն ամեն ինչ փոխվեց 1957 թվականին, երբ նա սիրավեպ սկսեց ռեժիսոր Լուի Մալի հետ։ Ժաննա Մորոն նկարահանվեց այնպիսի ֆիլմերում, ինչպիսիք էին «Վերելակ դեպի կառափնարան» (1957 թ.) և «Սիրեկանները» (1958 թ.)։ Այդ ֆիլմերի հաջողությունից հետո, նա դարձավ 1960-ական թվականների ամենապահանջված դերասանուհիներից մեկը և ընդունեց կինոյի պատմության մեջ ամենամեծագույն ռեժիսորների առաջարկները, նկարահանվելով Միքելանջելո Անտոնիոնիի «Գիշեր» (1961 թ.) և Լուիս Բունյուելի «Սպասուհու օրագիրը» (1964 թ.) կինոնկարներում։

Ժաննա Մորոյի կինոկարիերայում նոր էջ բացեց Ֆրանսուա Տրյուֆոյի հետ համագործակցությունը։ Դերասանուհու կարծիքով իր լավագույն դերասանական աշխատանքը Տրյուֆոյի «Ժյուլն ու Ջիմը» (1962 թ.) կինոնկարն է։ Վեց տարի անց նա կրկին նկարահանվեց այդ ռեժիսորի «Հարսնացուն սևազգեստ էր» (1968 թ.) ֆիլմում։ Այդ կինոնկարում նա կատարում էր անողորմ վրիժառուի դերը։ Հետագա տարիներին Ժաննա Մորոյին կարելի էր տեսնել Բերտրան Բլիեյի «Վալս պարողները» (1974 թ.), Ռայներ Վերներ Ֆասբինդերի «Քեռել» (1982 թ.), Լյուկ Բեսոնի «Նրան անվանում էին Նիկիտա» («Նիկիտա» 1990 թ.), Վիմ Վենդերսի «Երբ կգա աշխարհի վերջը» (1991 թ.), Ռուստամ Խամդամովի «Աննա Կարամազոֆ» (1991 թ.), Միքելանջելո Անտոնիոնիի «Ամպերից այն կողմ» (1995 թ.), Ֆրանսուա Օզոնի «Հրաժեշտի ժամանակը» (2005 թ.) և այլ ֆիլմերում։

Ժաննա Մորոն 1949-1964 թվականներին ամուսնացած է եղել դերասան և ռեժիսոր Ժան-Լուի Ռիշարի հետ։ Նրանք ունեցել են մեկ երեխա։ 1977-1979 թվականներին ամուսնացած է եղել ամերիկյան ռեժիսոր Ուիլյամ Ֆրիդկինի հետ։ Հանուն Ժաննա Մորոյի, բրիտանացի ռեժիսոր Տոնի Ռիչարդսոնը 1967 թվականին լքել էր իր կնոջը՝ Վանեսա Ռեդգրեյվին, սակայն նրանք այդպես էլ չամուսնացան։

Ժաննա Մորոն սիրավեպեր է ունեցել ռեժիսորներ Լուի Մալի և Ֆրանսուա Տրյուֆոյի, իտալացի մոդելյոր Պիեռ Կարդենի, ամերիկյան ջազային շեփորահար Մայլս Դեյվիսի և հույն դերասան Թոդորոս Ռուբանիսի հետ։ Ընկերական հարաբերություններ է պահպանել գրողներ Ժան Կոկտոյի, Ժան Ժենեի, Հենրի Միլլերի, Մարգերիտ Դյուրասի, դերասանուհի Շերոն Սթոունի հետ։ Օրսոն Ուելսը նրան անվանել է մեր ժամանակների մեծագույն դերասանուհի։

Ժաննա Մորոն մահացել է 2017 թվականի հուլիսի 31-ին` Փարիզի իր բնակարանում։ Թաղված է Մոնմարտրի գերեզմանատանը^[10]։

• Ժաննա Մորո․ ֆրանսիական կինոյի անթագակիր թագուհին

Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժաննա Մորո» հոդվածին։

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժաննա Մորո» հոդվածին։