7.62 mm SGMT koaksiale masjiengeweer, (12.7 mm DShK swaar masjiengeweer)
Enjin
Model V-55(V-54) V-12 waterverkoelde 38.88 liter diesel
Enjinlewering
581 pk (433 kW)
Krag/massa
14.6 pk/ton
Transmissie
Meganiese sinkromaat, 5 vorentoe, 1 trurat
Suspensie
Wringstaaf
Grondvryhoogte
0.425 m
Brandstofkapasiteit
580 l intern, 320 l ekstern, 400 l wegdoenbare agterdromme
Snelheid
48 km/h (30 mpu)
Die T-54 en T-55 tenks is 'n reeks bestaande uit hoofgevegstenks (volgens sommige bronne), hoewel nie deur die Sowjet- en Russiese bronne as 'n MBT erken nie, instede geklassifiseer as mediumtenks [1] (die konsep van "hoofgevegstenks" is slegs van toepassing op tenks wat begin het met T-64A, gewapen met 'n 125 mm-tenkkanon) wat ontwerp en gebou was in die Sowjetunie.
Die eerste T-54 prototipe verskyn in Maart 1945, net toe die Tweede Wêreldoorlog tot 'n einde kom. Die T-54 bereik volle produksie in 1947 en het die hooftenk vir gepantserde eenhede van die Sowjetleër en weermagte van alle Warskouverdragslande geword. T-54s en T-55s was in baie van die wêreld se gewapende konflikte betrokke tydens die laat 20ste en vroeë 21ste eeu.
Die T-54/55-reeks het uiteindelik die mees-vervaardigde tenk in die geskiedenis geword. Geraamde produksiesyfers vir die reeks wissel van 86 000 tot 100 000. Hulle is vervang deur die T-62, T-64, T-72, T-80 en T-90 in die Sowjet- en Russiese Leërs, maar bly in gebruik in tot 50 ander weermagte wêreldwyd. Sommige het later gesofistikeerde opknappings met nuwe toerusting ontvang.
Sowjettenks kon nooit hul NAVOKoue Oorlogsvyande direk konfronteer in Europa nie. Maar die T-54/55 se eerste verskyning in die Weste in 1960 het aanleiding gegee daartoe dat die Verenigde Koninkryk 'n nuwe tenkkanon, die "Royal Ordnance L7", en die Verenigde State van Amerika die "M60 Patton", ontwikkel het.[2]
Die T-34 Sowjettenk van die 1940's word beskou as om die beste balans van skietgoed, ('n 76,2 mm kanon), beskerming en mobiliteit te hê vir die koste van 'n tenk van sy tyd ter wêreld. [3] Die tenk se ontwikkeling is nooit tydens die Tweede Wêreldoorlog gestaak nie, en dit het voortgegaan om goed te presteer. Die ontwerpers kon egter nie die nuutste tegnologie of groot ontwikkelings inkorporeer nie, omrede noodsaaklike tenkproduksie nie tydens die oorlog onderbreek kon word nie.
In 1943 het die Morozov-ontwerpburo die vooroorlogse T-34M projek vir die ontwikkeling van die T-44 Sowjettenk hervat. Danksy 'n ruimte-doeltreffende wringstaafsuspensie, 'n dwarsgemonteerde enjin en die verwydering van die rompmasjienkanonnier se bemanningsposisie, het die T-44 ten minste so goed soos die T-34 presteer, maar met aansienlik beter wapens. Die T-44 se grootste nadeel was die klein toring wat nie kragtiger wapens as sy voorganger se 88 mm-tenkkanon kon huisves nie. 'n Tenk met 'n 100 mm-kanonbevestiging was benodig.