Το γράμμα ταυ (κεφαλαίο Τ, πεζό τ) είναι το δέκατο ένατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στη μονόγραφη και δίγραφη μορφή του <ττ> συμβολίζει το άηχο οδοντικό κλειστό σύμφωνο /t/ και το αντίστοιχο αλλόφωνο.[1]
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία τ´=300. Το τ είναι άφωνο οδοντικό σύμφωνο. Προήλθε από το φοινικικό γράμμα taw, που στα φοινικικά σήμαινε «σημάδι»· στο φοινικικό αλφάβητο αποτελούσε το τελευταίο γράμμα δεδομένου ότι τα <υ,φ,χ,ψ,ω> αποτελούν ελληνικές εφευρέσεις.[2] Αποτέλεσε τη βάση για το γράμμα T t του λατινικού αλφαβήτου.
Στον διάλογο του Λουκιανού Δίκη συμφώνων το προσωποποιημένο σίγμα εμφανίζεται να κατηγορεί το ταυ για το ότι πολλές λέξεις της Αττικής διαλέκτου, που γράφονταν αρχικά με διπλό <σ>, βαθμιαία μετέβαλαν προφορά και γραφή και το διπλό <σ> αντικαταστάθηκε από διπλό <τ>.[3]
