ჩინეჩიტა

ჩინეჩიტა
ჩინეჩიტა
	Cinecittà
ზოგადი ინფორმაცია
არქიტექტურული სტილი	რაციონალიზმი
ქვეყანა	იტალია
ქალაქი	რომი
მდებარეობა	რომი, იტალია
მისამართი	Via Tuscolana, 1055
კოორდინატები	41°51′00″ ჩ. გ. 12°34′00″ ა. გ. / 41.8500000° ჩ. გ. 12.5666694° ა. გ.
დამკვეთი	Cinecittà Studios
მფლობელი	Istituto Luce Cinecittà
დაიწყო	30 იანვარი, 1936
დასრულდა	21 აპრილი, 1937
გაიხსნა	28 აპრილი, 1937
ზომები და ტექნიკური დეტალები
ფართობი	≈ 400 000 მ² და მეტი
არქიტექტორ(ებ)ი	ჯინო პერესუტი; იტალ. Gino Peressutti
მთავარი კონტრაქტორი	კარლო რონკორონი; იტალ. Carlo Roncoroni
საიტი
	cinecittastudios.it

ჩინეჩიტა (იტალ. Cinecittà — „კინოს ქალაქი“, „კინოქალაქი“) — კინოსტუდიის კომპლექსი რომში, იტალია, რომლის ფართობი შეადგენს 400 000 მ²-ზე მეტს და წარმოადგენს ყველაზე დიდ კინოსტუდიას ევროპაში. ითვლება იტალიური კინოს ცენტრად. განლაგებულია რომის გარეუბნის სამხრეთ-აღმოსავლეთით, ტუსკულანის გზის მიმდებარე ტერიტორიაზე, ქალაქის ცენტრიდან დაახლ. 9 კილომეტრში.^[1]^[2]

კინოსტუდიაში სხვადასხვა დროს მუშაობდნენ იტალიური და მსოფლიო კინოხელოვნების აღიარებული წარმომადგენლები. მათ შორის რეჟისორები და მსახიობები — ფედერიკო ფელინი, ეტორე სკოლა, რობერტო როსელინი, ლუკინო ვისკონტი, სერჯო ლეონე, ვიტორიო დე სიკა, ბერნარდო ბერტოლუჩი, ფრენსის ფორდ კოპოლა, მარტინ სკორსეზე, რობერტო ბენინი, მელ გიბსონი, ალბერტო სორდი, ანა მანიანი, სოფი ლორენი, ჯინა ლოლობრიჯიდა, კლაუდია კარდინალე და სხვ. კინოსტუდიის არსებობის მანძილზე, აქ გადაიღეს 3000 ფილმზე მეტი, რომელთაგან 90 ფილმს ერგო „ოსკარის“ ნომინაცია, მათგან 47-მა ჯილდო მოიპოვა.

ისტორია

კინოსტუდია დაარსდა 1937 წელს. მისი დამფუძნებლები იყვნენ ბენიტო მუსოლინი, მისი შვილი ვიტორიო და იტალიელი ჟურნალისტი და პოლიტიკოსი ლუიჯი ფრედი (იტალ. Luigi Freddi). კინოსტუდიის დაარსების მთავარი სლოგანი იტალიურად ასე ჟღერდა — „Il cinema è l'arma più forte“ („კინო ყველაზე მძლავრი იარაღია“). მისი შექმნის მთავარ მიზანს წარმოადგენდა, როგორც მმართველი რეჟიმის პოლიტიკური იდეების პროპაგანდა, ასევე იტალიური კინოწარმოების აღორძინების მხარდაჭერა, რომელიც 1930-იანი წლების დასაწყისში უკიდურესად მძიმე კრიზისს განიცდიდა.

კინოსტუდია გაიხსნა 1937 წლის 28 აპრილს. გახსნის ღონისძიებაში მუსოლინიმ პირადად მიიღო მონაწილეობა.^[3]

კინოსტუდიის მაღალტექნოლოგიურ განვითარებას მოწმობდა ისეთი ადრეული ფილმები, როგორებიც არიან „Scipione l'africano“ (1937) და „La corona di ferro“ (1941). საყურადღებოა, რომ „Scipione l'africano“-ს ბრძოლის სცენების გადაღებაში შვიდი ათასამდე ადამიანმა მიიღო მონაწილეობა, ხოლო ზამის ბრძოლის ეკრანიზებისთვის ცოცხალი სპილოები იქნა გამოყენებული. 1943 წლამდე კინოსტუდიაში 300-მდე ფილმი გადაიღეს.^[4]

მეორე მსოფლიო ომის დროს დასავლეთის მოკავშირეების მიერ რომის დაბომბვისას კინოსტუდიის ერთი ნაწილი განადგურდა. ომისშემდგომ პერიოდში, 1945-დან 1947 წლამდე კინოსტუდია ლტოლვილთა თავშესაფრად გამოიყენებოდა. დაახლ. 3000 ლტოლვილი ცხოვრობდა კინოსტუდიის ტერიტორიაზე, რომელიც ორ ბანაკად იყო გაყოფილი. პირველ ბანაკს წარმოადგენდა იტალიური ბანაკი, სადაც იტალიელებთან ერთად, კოლონიზებული ლიბიიდან და დალმაციიდან იძულებით გადაადგილებული პირები ცხოვრობდნენ. მეორე ბანაკს წარმოადგენდა საერთაშორისო ბანაკი, სადაც განთავსებული იყვნენ ლტოლვილები იუგოსლავიიდან, პოლონეთიდან, ეგვიპტიდან, ირანიდან და ჩინეთიდან.^[5]

1950-იან წლებში აქ გადაიღეს რამდენიმე ფართომასშტაბიანი ამერიკული კინოპროექტი, მათ შორის „ბენ-ჰური“. ამავე პერიოდში სტუდია ფედერიკო ფელინის მოღვაწეობასთან ასოცირდება.^[6]^[7]^[8]

1980-იან წლებში გაკოტრების თავიდან ასაცილებლად იტალიის მთავრობამ კინოსტუდიის პრივატიზება ჩაატარა.

1991 წელს კინოსტუდიის კომპლექსმა ევროვიზიის სიმღერის რიგით 36-ე კონკურსს უმასპინძლა. ორგანიზატორების თავდაპირველი გადაწყვეტილებით კონკურსი სან-რემოში უნდა გამართულიყო. თუმცა, სპარსეთის ყურეში მიმდინარე ომისა და იუგოსლავიაში არსებული მზარდი დაძაბულობის გამო, მეტი დაცულობისა და უსაფრთხოების მიზნით, იტალიის საზოგადოებრივმა სამაუწყებლო ტელე-რადიო კომპანიამ (იტალ. Radiotelevisione italiana - RAI) კონკურსის სან-რემოდან რომში გადატანა არჩია.

1995 წელს კინოსტუდიის კომპლექსის ტეროტორიაზე კინემატოგრაფიის 100 წლისთავისადმი მიძღვნილი გამოფენა მოეწყო.

2007 წლის 9 აგვისტოს ხანძარმა კინოსტუდიის 32000 კვ. ფუტი მიდამო გაანადგურა. ისტორიული ნაწილი, რომელშიც კლასიკური ნამუშევრების მასალებია შენახული არ დაზიანებულა.^[9]^[10]^[11]