യുണൈറ്റഡ് ബംഗാൾ

ഹിന്ദു-മുസ്ലീം സംഘർഷം വർദ്ധിച്ചുവരുന്നതും ഒരു പ്രത്യേക മുസ്ലീം രാഷ്ട്രമായ പാകിസ്താന്റെ ആവശ്യം ഏറെ ജനകീയമാവുകയുണ്ടായി. 1947-ന്റെ മധ്യത്തോടെ ഇന്ത്യൻ വിഭജനം അനിവാര്യമായി വന്നു. പഞ്ചാബിലും ബംഗാളിലും ഹിന്ദു ഭൂരിപക്ഷജില്ലകൾ പാകിസ്താനിൽ ഉൾപ്പെടുത്തുന്നത് തടയാൻ, ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസും ഹിന്ദു മഹാസഭയും ഈ പ്രവിശ്യകളെ വർഗീയമായി വിഭജിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ശരത് ചന്ദ്ര ബോസ്, ഹുസൈൻ ഷഹീദ് സുഹ്റാവർദി, കിരൺ ശങ്കർ റോയ്, അബുൽ ഹാഷിം, സത്യ രഞ്ജൻ ബക്ഷി, ഫസ്ലുൽ ഖാദർ ചൗധരി തുടങ്ങിയ ബംഗാളി ദേശീയവാദികൾ ബംഗാളിലെ ഏകീകൃതവും സ്വതന്ത്രവുമായ സംസ്ഥാനത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ആവശ്യവുമായി വിഭജന പദ്ധതികളെ എതിർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.^[3] 1947 ഏപ്രിൽ 27 ന് ഹുസൈൻ ഷഹീദ് സുഹ്റാവർദി ഒരു പത്രക്കുറിപ്പിൽ പറഞ്ഞു:

Let us pause for a moment to consider what Bengal can be if it remains united. It will be a great country, indeed the richest and the most prosperous in India capable of giving to its people a high standard of living, where a great people will be able to rise to the fullest height of their stature, a land that will truly be plentiful. It will be rich in agriculture, rich in industry and commerce and in course of time it will be one of the powerful and progressive states of the world. If Bengal remains united this will be no dream, no fantasy.