സഹാനുഭൂതി

മറ്റൊരു വ്യക്തിയുടെയോ മൃഗത്തിന്റെയോ സാങ്കൽപ്പിക കഥാപാത്രത്തിന്റെയോ ചിന്തകളും വികാരങ്ങളും തിരിച്ചറിയാനും മനസ്സിലാക്കാനും പങ്കിടാനുമുള്ള കഴിവാണ് സഹാനുഭൂതി.^[1] ഇത് വൈകാരിക ബുദ്ധിയുടെ ഒരു പ്രധാന ഘടകമാണ്. അനുകമ്പ അനുഭവിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ഒരാൾക്ക് ഒരു നിശ്ചിത അളവിലുള്ള സഹാനുഭൂതി ആവശ്യമായി വന്നേക്കാം. സഹാനുഭൂതിക്ക് വ്യത്യസ്തമായ നിർവചനങ്ങലുണ്ട്. സഹാനുഭൂതിയുടെ നിർവചനങ്ങൾ സാമൂഹികവും വൈജ്ഞാനികവും വൈകാരികവുമായ പ്രക്രിയകളുടെ വിശാലമായ ശ്രേണി ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. സഹാനുഭൂതി വളർത്തിയെടുക്കുന്നത് ബന്ധങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുന്നതിനും അനുകമ്പയോടെ പെരുമാറുന്നതിനും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. മറ്റുള്ളവരുമായി സഹകരിക്കാനും സൗഹൃദം കെട്ടിപ്പടുക്കാനും ധാർമ്മിക തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാനും മറ്റുള്ളവരെ ഉപദ്രവിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഇടപെടാനും സഹാനുഭൂതി സഹായിക്കുന്നു.^[2]

മനുഷ്യർ ശൈശവാവസ്ഥയിൽ സഹാനുഭൂതിയുടെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. ഈ സ്വഭാവം ബാല്യത്തിലും കൗമാരത്തിലും സ്ഥിരമായി വികസിക്കുന്നു. മൃഗങ്ങളുടെ പെരുമാറ്റത്തിലും ന്യൂറോ സയൻസിലും നടത്തിയ പഠനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് സഹാനുഭൂതി മനുഷ്യരിൽ മാത്രമായി പരിമിതപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നാണ് (എന്നിരുന്നാലും അത്തരം ഗവേഷണത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനം ഭാഗികമായി സഹാനുഭൂതിയുടെ ഗവേഷകർ എത്രത്തോളം വിപുലമായ നിർവചനം സ്വീകരിക്കുന്നു എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു). അതിൽ ഒരാളുടെ സ്വന്തം കാഴ്ചപ്പാടിനുപകരം മറ്റൊരു വ്യക്തിയുടെ കാഴ്ചപ്പാട് അനുഭവിക്കുകയും നിർബന്ധിതരാകുന്നതിനുപകരം ഉള്ളിൽ നിന്ന് വരുന്ന സാമൂഹിക അല്ലെങ്കിൽ സഹായ സ്വഭാവങ്ങൾ പ്രാപ്തമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.