Noord-Koreaans voetbalelftal (mannen)

nationaal voetbalteam

Het Noord-Koreaanse voetbalelftal is een team van voetballers dat Noord-Korea vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden en competities, zoals de kwalificatiewedstrijden voor het wereldkampioenschap voetbal en het Aziatisch kampioenschap voetbal.

Noord-Korea
Vlag van Noord-Korea
BijnaamChollima
FIFA-ranglijst118 Gedaald 4 (4 april 2024)
Hoogste ranking57e (november 1993)
Laagste ranking181e (okt-nov 1998)
AssociatieNoord-Koreaanse voetbalbond
BondscoachVlag van Noord-Korea Kim Yong-jun
StadionKim Il-sungstadion
Meeste interlandsRi Myong-guk (118)
TopscorerJong Il-Gwan (25)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Birma Birma 0–0 Noord-Korea Vlag van Noord-Korea
(Rangoon, Birma; 22 maart 1964)
Grootste overwinning:
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea 21–0 Guam Vlag van Guam
(Taipei, Taiwan; 11 maart 2005)
Grootste nederlaag:
Vlag van Portugal Portugal 7–0 Noord-Korea Vlag van Noord-Korea
(Kaapstad, Zuid-Afrika; 21 juni 2010)
Wereldkampioenschap
Optredens2 (eerste keer: 1966)
Beste resultaatKwartfinale (1966)
Aziatisch kampioenschap
Optredens3 (eerste keer: 1980)
Beste resultaatVierde plaats (1980
Thuis
Uit
WK 2010 – Kwalificatie (tegen Zuid-Korea)
Azië Cup 2015 – Training
WK 2010 – Kwalificatie (tegen Turkmenistan)

Het team wist zich tweemaal te kwalificeren voor een WK: in 1966, waar het de kwartfinale haalde, en 2010, waar het de groepsfase niet overleefde. Daarnaast haalde het vijf keer de eindronde van het Aziatisch kampioenschap voetbal, waarvan de kwalificaties voor de toernooien van 2011 en 2015 behaald werden door eindoverwinningen in de AFC Challenge Cup.

Met 118 interlands is Ri Myong-guk de recordinternational, Jong Il-Gwan is de topschutter aller tijden met 25 goals.

Geschiedenis

In de kwalificatiecampagne voor het WK 1966, de eerste kwalificatiecampagne waaraan werd deelgenomen, slaagde Noord-Korea er meteen in zich te kwalificeren voor een internationaal toernooi. Het won de kwalificatiegroep door twee keer te winnen van Australië, terwijl Zuid-Korea zich terugtrok uit de kwalificaties en Zuid-Afrika gediskwalificeerd.[1]

Op het WK opende Noord-Korea met een 3-0-nederlaag tegen de Sovjet-Unie. In de tweede groepswedstrijd leek Chili lange tijd met 1-0 te gaan winnen, maar in het slot maakte Pak Seung-zin alsnog gelijk. In de laatste groepswedstrijd was Italië de tegenstander. Italië trad aan met topspelers als Gianni Rivera en Sandro Mazzola en was torenhoog favoriet, maar moest winnen om de volgende ronde te halen. Tegen alle verwachtingen in wisten de Noord-Koreanen te winnen na een doelpunt van Pak Doo-ik. Italië was zodoende uitgeschakeld, Noord-Korea stootte na de Sovjet-Unie als tweede in de groep door. Daarmee werd het het eerste Aziatische land dat de tweede ronde kon bereiken. In de kwartfinale tegen Portugal kwam Noord-Korea zowaar met 3–0 voor, maar dankzij vier goals van Eusébio, werd de wedstrijd alsnog verloren met 3–5. Niettemin werden de Noord-Koreaanse spelers bij thuiskomst onthaald als nationale helden.

WK 2010

44 jaar na het succesvolle toernooi in Engeland mocht Noord-Korea in 2010 opnieuw naar het wereldkampioenschap. In Zuid-Afrika ging het hen echter minder goed af. In de eerste groepswedstrijd verloren ze nipt met 2-1 van Brazilië, de aansluitingstreffer van Ji Yun-nam kwam te laat. Hierna werd met liefst 7–0 van Portugal verloren. Dit was de zwaarste Noord-Koreaanse nederlaag ooit. Tevens was dit de eerste wedstrijd van het elftal die live in Noord-Korea werd uitgezonden.[2] Ook de laatste groepswedstrijd, tegen Ivoorkust, werd verloren: 3–0. Het toernooi zat er voor de Koreanen dus op na de groepsfase.

Voor de start van het toernooi had Noord-Korea geprobeerd de regels te omzeilen door met Kim Myong-won een extra spits in de selectie te smokkelen, zogezegd als derde doelman.[3] Het bedrog werd echter ontmaskerd, en de FIFA maakte bekend dat Kim dan ook enkel als doelman zou mogen aantreden. Tijdens het WK ging het gerucht dat vóór de eerste wedstrijd vier spelers spoorloos waren verdwenen. Een aangekondigde persconferentie hierover verviel.[4] Na thuiskomst moesten de spelers en met name de coach een officiële, urenlange 'ideologische' berisping ondergaan volgens Asia News.[5] De FIFA eiste opheldering hierover, maar zei eind augustus 2010 genoeg bewijs te hebben dat de aantijgingen niet klopten.[6]

Prestaties op eindrondes

Wereldkampioenschap

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
1966Kwartfinale411259(Kwal.)
1970Teruggetrokken
1974Niet gekwalificeerd
1978Teruggetrokken
1982Niet gekwalificeerd
1986Niet gekwalificeerd
1990Niet gekwalificeerd
1994Niet gekwalificeerd
19982002Geen deelname
2006Niet gekwalificeerd
2010Groepsfase3003112(Kwal.)
2014Niet gekwalificeerd
2018Niet gekwalificeerd
2022Teruggetrokken[7]

Aziatisch kampioenschap

Aziatisch kampioenschap voetbal overzicht
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
1976Teruggetrokken (na kwalificatie)
1980Vierde63031012(Kwal.)
1984Geen deelname
1988Niet gekwalificeerd
1992Groepsfase301225(Kwal.)
1996Geen deelname
2000Niet gekwalificeerd
2004Niet gekwalificeerd
2007Geen deelname
2011Groepsfase301202(Kwal.)
2015Groepsfase300327(Kwal.)
2019Groepsfase3003114(Kwal.)
2023Teruggetrokken

Oost-Aziatisch kampioenschap

Oost-Aziatisch kampioenschap voetbal overzicht
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
2003Teruggetrokken
2005Derde311112(Kwal.)
2008Vierde302135(Kwal.)
2010Niet gekwalificeerd
2013Niet gekwalificeerd
2015Derde311123(Kwal.)
2017Vierde301213(Kwal.)
2019Niet gekwalificeerd
2022Geen deelname

AFC Challenge Cup

AFC Challenge Cup overzicht
JaarRondeWed.WGVDVDTKwal
2008Derde311162
2010Kampioen5320142
2012Kampioen5500121(Kwal.)
2014Geen deelname

Interlands

FIFA-wereldranglijst[8]

199319941995199619971998199920002001200220032004200520062007200820092010201120122013201420152016201720182019
62 84 117 144 166 158 172 142 136 124 117 95 82 113 115 113 86 108 110 99 138 150 105 125 126 109 126

Externe links