ਮੀਨ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ
ਮਿਨ (ਸਰਲੀਕ੍ਰਿਤ ਚੀਨੀ: 闽语; ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਚੀਨੀ: 閩語; ਪਿਨਯਿਨ: ਮੀਨ ਯǔ; ਪੀਹ-ੌਏ ਜੀ: ਬੰਨ ਗੂ; ਬੀਯੂਸੀ: ਮਿੰਗ ਨਗੂ) ਚੀਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਆਪਕ ਗਰੁੱਪ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰਬੀ ਚੀਨੀ ਸੂਬੇ ਫੂਜਿਅਨ ਵਿੱਚ 70 ਮਿਲੀਅਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਇਸ ਸੂਬੇ ਤੋਂ ਗੁਆਂਗਡੌਂਗ (ਚਾਓਜ਼ੌ-ਸਵਾਤੋ, ਜਾਂ ਚੌਹਾਸ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਨੇੜੇ, ਲੇਜ਼ੋਉ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਅਤੇ ਝੌਂਸ਼ਸ਼ਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ), ਹੈਨਾਨ, ਦੱਖਣੀ ਜ਼ੀਜ਼ੀਆਗ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਕਾਉਂਟੀਆਂ, ਨਿੰਗਬੋ ਤੋਂ ਜ਼ੌਸ਼ਨ ਡਿਸਟਿੋਲਾ, ਲਿਆਂਗ ਦੇ ਕੁਝ ਕਸਬਿਆਂ, ਜਿਆਂਗਿਨ ਸੂਬਾ, ਅਤੇ ਤਾਇਵਾਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵਾਸ ਕਰ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੀਨ ਨਾਮ ਫ਼ੂਜਿਅਨ ਵਿਚਲੀ ਮੀਨ ਨਦੀ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੀਨ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਚੀਨੀ ਦੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕਸਾਰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀਆਂ।
| ਮੀਨ | |
|---|---|
| [閩語] Error: {{Lang}}: unrecognized language tag: ਜ਼ਹ-ਹੰਟ (help)/[闽语] Error: {{Lang}}: unrecognized language tag: ਜ਼ਹ-ਹੰਸ (help) | |
| ਨਸਲੀਅਤ | ਹੋਕਲੋ ਲੋਕ, ਫੂਜ਼ੌ ਲੋਕ, ਪੁਸ਼ਿਨ ਲੋਕ, ਹੋਰ ਘੱਟ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ |
| ਭਾਸ਼ਾਈ ਵਰਗੀਕਰਨ | ਸਿਨੋ ਤਿੱਬਤੀਅਨ
|
Early forms | ਪੁਰਾਣੀ ਚੀਨੀ
|
| ਪਰੋਟੋ-ਭਾਸ਼ਾ | ਪ੍ਰੋੋਟੋ-ਮੀਨ |
| Subdivisions |
|
| ਆਈ.ਐਸ.ਓ 639-6 | mclr |
| Linguasphere | 79-AAA-h to 79-AAA-l |
| Glottolog | minn1248 |
 ਤਾਈਵਾਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਮੀਨ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀ ਵੰਡ | |
ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਚੀਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੀਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੁਲਾਰੇ ਹਨ। ਫੂਜਿਆਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਮੀਨ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੋਲੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਵਿਭਿੰਨ ਕਿਸਮ ਦੱਖਣੀ ਮੀਨ (ਮਿਨਨਾਨ) ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਹੋਕਕੀਅਨ-ਤਾਈਵਾਨੀ (ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤਾਈਵਾਨੀ ਅਤੇ ਅਮੋਏ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ) ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਤਿਹਾਸ
110 ਬੀਸੀ ਦੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵੁ ਦੇ ਹਾਨ ਦੀ ਸੈਨਾ ਦੁਆਰਾ ਮਿਨਯੂ ਸੂਬੇ ਦੀ ਹਾਰ ਨਾਲ ਫੂਜਿਆਨ ਦੀ ਘਰੇਲੂ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਚੀਨੀ ਸਮਝੌਤੇ ਲਈ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[1] ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣੀ ਚੀਨ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਹਨ। ਉੱਤਰੀ ਤੋਂ ਦੱਖਣ ਚੀਨ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਂਗ ਅਤੇ ਗਨ ਦਰਿਆ ਦੀਆਂ ਘਾਟੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਮੀਨ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਦੱਖਣੀ ਸਮੂਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਉੱਤਰੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਹੈ।[2] ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਚੀਨੀ ਕਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਮੱਧ ਚੀਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਨਿਕਲਿਆਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਾਇਯੂਨ (601 ਏ.ਡੀ.) ਦੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਡਿਕਸ਼ਨਰੀ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੀ ਗਈ ਭਾਸ਼ਾ, ਮੱਧ ਕਿਸਮ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਣੇ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨੀ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹੰਸ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਸਮੇਂ ਬਾਕੀ ਛੋਟੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਪਰਤਾਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀ ਚੀਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ।[3]
ਭੂਗੋਲਿਕ ਸਥਿਤੀ ਅਤੇ ਉਪ ਸਮੂਹ
ਮੀਨ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚੀਨੀ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਸੱਤ ਜਾਂ ਦਸ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਮੂਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਉਪਭਾਸ਼ਾਈ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਹੈ। ਗੁਆਂਢੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਫੂਜਿਯਨ ਦੇ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਅਕਸਰ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਅਣਜਾਣ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।[4]
ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਵਰਣਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ 1937 ਵਿੱਚ ਲੀ ਫੈਂਗ-ਕੁਏਈ ਅਤੇ 1960 ਵਿੱਚ ਯੁਨ ਜਿਆਯੂਆ ਵਿੱਚ ਮੀਨ ਨੂੰ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਉਪ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ। ਪਰ, ਫੂਜੀਅਨ ਦੇ ਇੱਕ ਸਰਵੇਖਣ ਤੇ 1963 ਦੀ ਇੱਕ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿਚ, ਪੈਨ ਮਾਓਡਿੰਗ ਅਤੇ ਸਹਿਕਰਮੀਆਂ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਵੰਡ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅਤੇ ਤੱਟੀ ਗਰੁੱਪਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਗਰੁੱਪਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਪੱਖਪਾਤੀ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਜੋ ਤਟਵਰਤੀ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ / ਐਲ / ਅਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੇਤੁਕੇ ਭ੍ਰਾਂਤਿਕ / s / ਜਾਂ / ʃ / ਦੋਵਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ / l / ਦੂਜੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਸਮੂਹ ਹੈ।[5][6]
ਤੱਟੀ ਮੀਨ
ਮੀਨ ਦੀਆਂ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੁਲਾਰੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਫਿਊਜਿਅਨ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਗੁਆਂਗਡੌਂਗ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਤਾਈਵਾਨ ਅਤੇ ਹੈਨਾਨ ਦੇ ਟਾਪੂਆਂ ਤੱਕ, ਦੱਖਣੀ ਚੀਨ ਦੇ ਦੂਜੇ ਤੱਟੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਅਤੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਤੱਕ ਫੈਲ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।[7]
ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੀਨ
ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਹਨ, ਪਰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਕਿਸਮਾਂ ਤਟਵਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਿੰਨਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਪੈਨ ਅਤੇ ਸਹਿਕਰਮੀਆਂ ਨੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਕਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਦੋ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਹੈ: [8]ਉੱਤਰੀ ਮੀਨ (ਮਿਨ ਬੇਈ) ਫਿਊਜਿਯਨ ਦੇ ਨੈਨਪਿੰਗ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਿਆ'ਯੋ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵੱਖਰਾ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੇਂਦਰੀ ਮੀਨ (ਮੀਨ ਝੌਂਗ) ਸਾਨਮਿੰਗ ਪ੍ਰੀਫੈਕਟਰ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।