Języki min

Języki min są bardziej wewnętrznie zróżnicowane niż to ma miejsce w innych grupach języków chińskich. Zazwyczaj na podstawie wzajemnego stopnia zrozumienia wyodrębnia się od pięciu do dziewięciu języków^[1], dzielących się z kolei na poszczególne dialekty. Najważniejsze z tych języków to:

• język minnan – południowy min, używany w okolicach miasta Xiamen oraz na Tajwanie
• język mindong – wschodni min, używany w okolicach miasta Fuzhou
• język minbei – północny min
• język minzhong – centralny min
• język puxian

Min nan używany w prowincji Guangdong określany jest jako hoklo, zaś na Hajnanie jako qiong wen lub qiongzhou hua. Jest on dominującym językiem diaspory chińskiej na Filipinach, gdzie jest znany jako lan-nang. Na Tajwanie z kolei nazywany jest hō-ló-oē, używany jest przez większość społeczeństwa i określany niekiedy jako język tajwański. W Singapurze, Malezji, Indonezji nazywany jest hokkien.

Zapis języków z grupy min za pomocą ideogramów chińskich nie różni się zbytnio od zapisu języka mandaryńskiego, ale z pewną liczbą dodatkowych znaków. Ze względu na to, że języki min są jedyną grupą języków chińskich nie wywodzącą się bezpośrednio z języka średniochińskiego^[2], bywają problemy ze znalezieniem właściwych ideogramów dla niektórych słów.

Niektórzy użytkownicy tych języków wykorzystują tzw. romanizację kościelną (chiń. 教會羅馬字 pinyin Jiaohui Luomazi). Dla języków minnańskich istnieje system transkrypcji zwany Pe̍h-ōe-jī (POJ), zaś dla mindong – system Bàng-uâ-cê (BUC). Oba systemy zostały opracowane w XIX w. przez zagranicznych misjonarzy.

• Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).