Eileen Farrell
Eileen Farrell (ur. 13 lutego 1920 w Willimantic w stanie Connecticut[1][2][3], zm. 23 marca 2002 w Park Ridge w stanie New Jersey[3]) – amerykańska śpiewaczka, sopran.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys
Byłą córką pary śpiewaków wodewilowych[2]. Kształciła się w Nowym Jorku u Merle Alcock i Eleanor McLellan[2][3], debiutowała jako śpiewaczka w radio w 1940 roku[2]. W latach 1947–1948 odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych, w 1949 roku śpiewała w Ameryce Południowej[1][2]. W 1949 roku wystąpiła w roli Marii w koncertowym przedstawieniu Wozzecka Albana Berga w nowojorskiej Carnegie Hall[1], następnie wystąpiła jako solistka w IX symfonii Ludwiga van Beethovena z NBC Symphony Orchestra pod batutą Arturo Toscaniniego[2]. Zadebiutowała jako śpiewaczka operowa w 1956 roku w roli Santuzzy w Rycerskości wieśniaczej Pietro Mascagniego w Tampa[2][3]. W tym samym roku wykonała partię Leonory w Trubadurze Giuseppe Verdiego z San Francisco Opera Company[1][3]. W 1960 roku rolą w Alceście Ch.W. Glucka debiutowała w nowojorskiej Metropolitan Opera[2]. Gościnnie koncertowała w Europie, m.in. w Covent Garden Theatre w Londynie[1]. Wielokrotnie występowała z New York Philharmonic pod batutą Leonarda Bernsteina, śpiewając partie z oper Richarda Wagnera[3]. Występowała również z Bach Aria Group, wykonując muzykę okresu baroku[3]. Śpiewała także utwory bluesowe[3]. Wiele jej występów zostało utrwalonych na nagraniach[1].
Wykładała na Indiana University w Bloomington (1971–1980) oraz University of Maine w Orono (1983–1985)[2]. We współpracy z Brianem Kellowem opublikowała swoją autobiografię pt. Can’t Help Singing: The Life of Eileen Farrell (1999)[2][3].