Ernst Enno

W latach 1896–1904 studiował na wydziale handlu Politechniki Ryskiej, a następnie pracował jako dziennikarz w Tartu, urzędnik w Parnawie i nauczyciel języka estońskiego i niemieckiego^[2] w Valdze. Od 1919 roku do śmierci pracował jako doradca szkolny w prowincji Lääne i mieszkał w Haapsalu. W latach 1922–1927 był także redaktorem czasopisma dla dzieci Laste Rõõm^[3].

Pierwsze wiersze wydał w 1896 roku. Na początku XX wieku zainspirował się pracami Maurice’a Maeterlincka i Rainera Marii Rilkego oraz zainteresował się literaturą filozoficzną i religijną, w szczególności teozofią i taoizmem^[3]. Opublikował cztery zbiory poezji: Uued luuletused (1908), Hallid laulud (1910), Valge öö (1920), Kadunud kodu (1920). Dwa pierwsze zyskały największą popularność. W 1998 Urmas Tõnisson zebrał jego wiersze i wydał pod nazwą Rändaja õhtulaul^[3]. Również jego wiersze dla dzieci zostały wydane pod nazwą Üks rohutirts läks kõndima przez Ellen Niit^[3] w 1957 roku^[4]. W 1910 roku wydał autobiograficzny zbiór opowiadań, Minu sõbrad^[3].

Jest uznawany za twórcę poezji mistycznej^[3] i jednego z najwybitniejszych przedstawicieli estońskiego neoromantyzmu^[5], choć czołowi twórcy grupy Noor-Eesti, Gustav Suits i Friedebert Tuglas byli krytyczni wobec jego prac^[3].

18^[6] lub 28 sierpnia 1909 poślubił Elfriede Saul^[7], którą poznał wiosną 1900 roku^[6]. Para miała córkę Liki (ur. 23 listopada 1910^[8][9], zm. 31 grudnia 1984^[8] lub 1 stycznia 1985)^[6]. Jego wnuczką jest pisarka Elin Toona^[10][11].

Zmarł 7 marca 1934^[12] w Haapsalu na zapalenie płuc^[13]. Został pochowany trzy dni później^[14] na starym cmentarzu w tymże mieście^[15], a wraz z nim jest pochowana jego żona i jej siostra^[16]. Zgodnie z wolą poety, obok jego grobu posadzono wiśniowe drzewo^[6].

30 lipca 1939 w Haapsalu odsłonięto jego pomnik^[17] autorstwa Romana Haavamägiego^[18][19].