Jan Filipów
Jan Filipów (ur. 5 lipca 1897 we Lwowie, zm. 17 sierpnia 1920 pod Zadwórzem) – sierżant sztabowy[1][2] Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 sierżant sztabowy | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 lipca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Życiorys
Urodził się 5 lipca 1897 we Lwowie, w rodzinie Jana i Marii z Brylów[3][4]. W 1912 zakończył naukę w szkole średniej i podjął pracę w charakterze agenta handlowego w rodzinnym mieście[5][6]. Trzy miesiace przed wybuchem I wojny światowej wstąpił do Związku Strzeleckiego[7].
Służył w 10. kompanii III baonu 3 pułku piechoty Legionów Polskich[8]. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej[8]. Wiosną 1917 został wymieniony jako starszy szeregowiec we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[8]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył jako starszy szeregowiec w Polskim Korpusie Posiłkowym[8]. Później został internowany przez Austriaków w Máramarossziget[9]. Po uwolnieniu wrócił do Lwowa[9]. Od początku listopada 1918 wziął udział w obronie miasta przed Ukraińcami[9]. Walczył na Górze Stracenia pod dowództwem rotmistrza Romana Abrahama[9]. W 1919 został ranny w czasie walk w Małopolsce Wschodniej[10]. Latem wstąpił do Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej i został przydzielony do Detachement rtm. Abrahama[11][12]. Poległ 17 sierpnia 1920 w bitwie pod Zadwórzem[13][14]. 3 września 1920 major Abraham sporządził wniosek na odznaczenie sierżanta sztabowego Orderem Virtuti Militari, w który napisał: „odbył w roku 1919 całą kampanię ukraińską. Niezwykle dzielny. Pod Zadwórzem walcząc do zupełnego zniesienia własnego baonu, zastrzelił się nie chcąc wpaść w niewolę”[15].
Był kawalerem, dzieci nie miał[10].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3195 – 10 sierpnia 1922[16][3][17]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie – 1922 „za czyny orężne w bojach b. 3 pp Leg. Pol.”[20][7]
11 listopada 1938 we Lwowie Mikołaj Filipów odebrał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari przyznany jego bratu Janowi[21]. 21 kwietnia 1939 na adres brata wysłano Krzyż Niepodległości wraz z dyplomem[22].
Przypisy
Bibliografia
- Filipów Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.20-1368 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
Linki zewnętrzne
- Żołnierze Niepodległości : Filipów Jan. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-02-08].