Kokorycz żółta
Kokorycz żółta (Pseudofumaria lutea) – gatunek rośliny należący w zależności od ujęcia systematycznego do rodziny makowatych (m.in. systemy APG) lub wyodrębnianych z niej rodziny dymnicowatych. Pochodzi ze środkowej Europy. W Polsce jest gatunkiem obcym przywleczonym w połowie XIX w. Roślina sprowadzona przez ogrodników rozprzestrzeniła się w środowisku naturalnym jako zbieg z uprawy. Po raz pierwszy zanotowano ją w Kotlinie Żytawskiej. Współcześnie występuje na rozproszonych stanowiskach w okolicach Szczecina, Oliwy, Ostródy, Gorzowa Wielkopolskiego, Wschowy, Bożejowa, Chełmka, Wrocławia, Bielska-Białej, Cieszyna. Status we florze Polski: kenofit, efemerofit.
 | |||||
| Systematyka[1][2] | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Podkrólestwo | |||||
| Nadgromada | |||||
| Gromada | |||||
| Podgromada | |||||
| Nadklasa | |||||
| Klasa | |||||
| Nadrząd | |||||
| Rząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek | kokorycz żółta | ||||
| Nazwa systematyczna | |||||
| Pseudofumaria lutea (L.) Borkh. Arch. Bot. (Leipzig) 1: 45 1797[3][4] | |||||
| |||||
Morfologia
- Łodyga
- Wzniesiona, silnie rozgałęziona, o wysokości 10–30(40) cm. Pod ziemią występuje kłącze.
- Liście
- Pierzasto złożone, liczne, bez wąsa. Przysadki o lancetowatym kształcie, różnym od kształtu liści.
- Kwiaty
- Żółte, wyrastające w gronach w kątach liści. Szypułka kwiatowa ma długość ponad 3 mm. Kwiaty mają ostrogę kilkakrotnie dłuższą od płatka, na którego końcu wyrasta.
- Owoce
- Torebka o długości do 1 cm.
- Gatunki podobne
- Kokorycz żółtawa. Ma również żółte kwiaty, ale przysadki podobne do liści, a ostroga kwiatów jest tej samej długości, co płatek.
Liście
Kwiaty
Owoce
Siewka
Biologia i ekologia
Bylina, geofit. Kwitnie od maja do września. Liczba chromosomów 2n=64. Zasiedla głównie siedliska ruderalne. Na stanowiskach występuje przeważnie w liczbie kilkudziesięciu osobników. Nie stanowi zagrożenia dla rodzimej flory.
Zastosowanie i uprawa
Uprawiana bywa jako roślina ozdobna sadzona na rabatach bylinowych i w ogrodach skalnych. W sprzyjających warunkach dobrze się rozsiewa i tworzy kobierce. Odporna na choroby, mróz i szkodniki, nie wymaga pielęgnacji. Rozmnażanie z nasion (najlepiej tuż po zbiorze), istnieje również możliwość dzielenia starszych roślin[5].
Przypisy
Bibliografia
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.