Maja Bošković-Stulli

Pochodziła z rodziny żydowskiej, była córką Dragutina Karla i Ivanki Janki Boškoviciów^[4][5]. Miała siostrę, Magdę^[6]. Wszyscy jej najbliżsi zginęli w czasie wojny^[7]. W 1943 wstąpiła do partyzantki^[1]. Studiowała slawistykę w Zagrzebiu, Kazaniu, Leningradzie i Belgradzie. Studia ukończyła w 1950, doktoryzowała się w 1961 w stolicy Chorwacji pisząc pracę zatytułowaną Narodna predaja o vladarevoj tajni^[2]. W latach 1952–1979 zatrudniona w Instytucie Etnologii i Folklorystyki (wówczas Instytut Sztuki Ludowej). Brała udział w wielu krajowych i międzynarodowych konferencjach i sympozjach, w tym w Centrum Międzyuczelnianym w Dubrowniku^[8]. Przez wiele lat była redaktorem naczelnym, a następnie stałym członkiem redakcji czasopisma „Narodna umjetnost”^[2]. W latach 1963-73 była dyrektorem Instytutu Etnologii i Folklorystyki^[9]. W 1990 roku otrzymała nagrodę za całokształt twórczości. W latach 2000–2012 była pełnoprawnym członkiem Chorwackiej Akademii Nauki i Sztuki^[9]. W 2005 roku Bošković-Stulli została uznana za jedną z 35 najważniejszych kobiet w historii Chorwacji^[10].

Zmarła 14 sierpnia 2012 roku w Zagrzebiu. Została pochowana na Cmentarzu Mirogoj^[11].

• Narodne pripovijetke, priredio Josip Kekez, Mladost, Zagreb 1985, 194 str^[12]

• Istarske narodne priče^[13]
• Usmena književnost nekad i danas^[14]
• Kroatische Volksmärchen^[15]
• Usmene pripovijetke i predaje^[16]
• U kralja od Norina: priče, pjesme, zagonetke i poslovice s Neretve^[17]