Mitiaro
Mitiaro – wyspa wchodząca w skład Południowych Wysp Cooka, należąca administracyjnie do terytorium zależnego Nowej Zelandii – Wyspy Cooka. Wyspa stanowi jednocześnie jednostkę administracyjną o takiej samej nazwie.
 Zdjęcie satelitarne wyspy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Terytorium stowarzyszone | |
| Akwen | |
| Archipelag | |
| Powierzchnia | 22,3 km² |
| Populacja (2016) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Wysp Cooka  | |
Położenie na mapie Oceanii  | |
 19°52′10″S 157°42′12″W/-19,869444 -157,703333 | |
 | |
Wyspa ma powierzchnię 22,3 km², a zamieszkana jest przez 155 mieszkańców (dane na 2016). Wyspa jest wyniesionym atolem – dawną rafę stanowi ciągnący się wzdłuż wybrzeża wał wysoki do 15 m n.p.m., za którym znajduje się bagnista niecka z licznymi jeziorami (z których największe to Te Rotonui) będąca pozostałością dawnej laguny. W północnej części wyspy znajduje się lotnisko.
Na wyspie znajdują się cztery wioski (Atai, Auta, Mangarei i Takaue) skupione obok siebie na zachodnim wybrzeżu.
Wyspa została odkryta w 1823, a od 1888 wraz z innymi wyspami archipelagu stanowi protektorat brytyjski, zwany od 1891 Cook Islands Federation. W 1901 atol wraz z całymi Wyspami Cooka został przekazany Nowej Zelandii.
Demografia
Liczba ludności zamieszkującej wyspę Mitiaro[1]:
| 1971 | 1976 | 1981 | 1986 | 1996 | 2001 | 2006 | 2011 | 2016 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 331 | 305 | 256 | 273 | 319 | 230 | 219 | 189 | 155 |
Od połowy XX wieku, pomimo wysokiego przyrostu naturalnego, liczba ludności wyspy spada. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest emigracja zarobkowa na największą i najludniejszą spośród Wysp Cooka Rarotongę oraz do Nowej Zelandii[2][3].
