Narva-Jõesuu
Narva-Jõesuu (niem. Hungerburg) – miasto uzdrowiskowe w Estonii, w prowincji Virumaa Wschodnia, nad rzeką Narwa, nad Zatoką Fińską i przy granicy z Rosją. Niegdyś uzdrowisko dla szlachty z Piotrogrodu. U ujścia Narwy do Morza Bałtyckiego w 1957 roku zbudowano 31-metrową latarnię morską Narva-Jõesuu[1]. W miejscowości znajduje się również cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej z 1867 r., przeniesiona po II wojnie światowej ze wsi Meriküla[2].
 Narva-Jõesuu, sanatorium z lat międzywojennych | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Prowincja | |||||
| Powierzchnia | 11,0 km² | ||||
| Populacja (2006) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Kod pocztowy | 29001, 29002, 29021, 29022, 29023 | ||||
| Tablice rejestracyjne | I | ||||
Położenie na mapie Estonii  | |||||
 59°28′N 28°03′E/59,466667 28,050000 | |||||
Kurhaus w Narva-Jõesuu został zbudowany wg projektu Mariana Lalewicza[3]. W okresie przedwojennym w kurorcie wypoczywali polscy wojskowi[3]. W miejscowości na początku XX wieku znajdowało się wiele drewnianych willi w stylu ruskim, które później zostały zniszczone, zarówno w okresie sowieckim, jak i po 1991 roku[3]. Najpopularniejszym pensjonatem w kurorcie był do 1945 roku pensjonat Iren[3]. W miejscowości aż do wprowadzenia sankcji wobec Rosji wypoczywało wielu mieszkańców Sankt Petersburga[3].