Stefan Zieliński (major)
Stefan Zieliński[a], ps. „Zielan” (ur. 2 grudnia 1875 w Szymbarku, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1875 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 21 czerwca 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1896–1899, 1914–1931 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | referent |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Życiorys
Urodził się 2 grudnia 1875 w Szymbarku, w ówczesnym powiecie gorlickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Andrzeja i Marii z Ćmielów[2]. Należał do Związku Strzeleckiego w Krakowie. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od 10 maja 1915 do 17 sierpnia 1917 był odnotowany jako podoficer kancelaryjny IV baonu i 5 Pułku Piechoty[3] . 1 stycznia 1917 został mianowany chorążym piechoty[4]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym uniknął internowania ponieważ złożył podanie o zwolnienie z LP na własna prośbę. Podjął następnie działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej[3] .
Od 1923 był przydzielony z 5 pp Leg. do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lida na stanowisko I referenta[1][5]. W styczniu 1925 został przydzielony na takie samo stanowisko do PKU Mołodeczno w Wilejce[6]. W lutym 1926 został przydzielony do macierzystego pułku[7].
W kwietniu 1928 został przydzielony z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko referenta[8][9]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Z dniem 31 grudnia 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[11].
21 czerwca 1940 został zamordowany w Palmirach i pogrzebany w miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach[12] .
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6673 – 17 maja 1922[13][14]
- Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][16]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu społecznej”[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu długoletniej pracy niepodległościowej”[18][19]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[20]
- Złoty Krzyż Zasługi[21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
- Odznaka „Za wierną służbę”[22]
- Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej[22]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
- Odznaka Pamiątkowa 5 Pułku Piechoty Legionów[22]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Zielan-Zieliński Stefan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2921 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-18].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Stefan Zieliński. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-11-03].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].