Zespół ogona końskiego

Zespół ogona końskiego
	Klasyfikacje
ICD-10	G83.4

Zespół ogona końskiego (ang. cauda equina syndrome) – charakterystyczny zespół objawów neurologicznych, powstających wskutek uszkodzenia włókien korzeni nerwowych biegnących w kanale kręgowym tworzących ogon koński^[1].

Ogon koński i nić końcowa widziane od tyłu.

Wskutek dyskopatii (centralnej lędźwiowej wypukliny jądra miażdżystego poniżej poziomu L1/L2) lub wzrostu guza w świetle końcowego odcinka kanału kręgowego dochodzi do ucisku na nerwy tworzące koński ogon, co powoduje poniższe objawy:

niedowład wiotki kończyn dolnych, szczególnie wyrażony w odsiebnych ich częściach,
zaburzenia czucia typu korzeniowego,
niemożność oddania moczu,
objawy rozciągowe.

Zespół ogona końskiego często współistnieje z zespołem stożka końcowego. Zaburzenia czynności układu nerwowego wówczas obserwowane to:

zaburzenia zwieraczy (nietrzymanie moczu i stolca),
brak wzwodu,
rozszczepienne zaburzenia czucia o charakterze "spodenek" S3-S5.

Przypisy

Bibliografia

Roman Mazur: Neurologia Kliniczna. Gdańsk: Via medica, s. 510. ISBN 978-83-60072-81-3.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1]