ฉีหฺวันกง

ฉีหวนกงเป็นบุตรของฉีซีกง (ฮกเกี้ยน: เจ๋ฮูก๋ง) มีชื่อเดิมว่า กงจื่อเสี่ยวไป๋ (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูเสียวแปะ) ได้ศึกษาเล่าเรียนอยู่กับอาจารย์เป้าชูหยา (ฮกเกี้ยน: เปาซกแหย) เขามิได้มีสิทธิในการสืบทอดตำแหน่งฉีกงโดยตรงเพราะเขายังมีพี่ชายที่มีสิทธิอยู่ก่อนหน้าถึง 2 คน คือ กงจื่อจูเอ๋อร์ (ในเลียดก๊กฉบับภาษาไทยเรียกว่า ก๋งจูหยี) พี่ชายคนโต และกงจื่อจิ่ว (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูกิว) พี่ชายคนรอง เมื่อฉีซีกงถึงแก่อสัญกรรม กงจื่อจูเอ๋อร์ได้สืบทอดตำแหน่งฉีกงในนาม ฉีเซียงกง แต่สมัยการปกครองของเขานั้นเต็มไปด้วยความร้าวฉานภายในและเรื่องอื้อฉาวต่าง ๆ เป้าชูหยาตระหนักถึงสถานการณ์อันไม่สู้ดีดังกล่าวและเกรงว่าภยันตรายจะมาถึงตัวลูกศิษย์ จึงได้พากงจื่อเสี่ยวไป๋ลี้ภัยไปอยู่ที่รัฐจวี่^[1]

ครั้นเมื่อฉีเซียงกงถูกสังหารเมื่อ 686 ปีก่อน ค.ศ. กงซุนอู๋จื่อ (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูบอดี) ผู้เป็นญาติ ได้เข้ายึดอำนาจปกครองรัฐฉี แต่ก็ถูกลอบสังหารในอีกหนึ่งเดือนต่อมา ทำให้กงจื่อเสี่ยวไป๋ตัดสินใจเดินทางกลับรัฐฉีเพื่อช่วงชิงสิทธิในการขึ้นเป็นฉีกง เขาต้องทำศึกชิงบัลลังก์กับกงจื่อจิ่วผู้เป็นพี่ชายคนรอง ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากบรรดาขุนนางระดับสูงของรัฐฉี ก่วนจ้ง (ฮกเกี้ยน: กวนต๋ง) ผู้เป็นทั้งอาจารย์และที่ปรึกษาคนสนิท และหลู่จวงกง (ฮกเกี้ยน: ฬ่อจงก๋ง) เจ้าผู้ปกครองรัฐหลู่ (เมืองฬ่อ) ในครั้งนั้นเขาถูกก่วนจ้งลอบยิงธนูใส่หมายเอาชีวิต แต่โชคดีที่ลูกธนูไปถูกหัวเข็มขัด เขาจึงรอดตายมาได้ และได้รีบเดินทัพเข้ายึดอำนาจในเมืองหลวงหลินจือ สถาปนาตนเองขึ้นเป็นฉีกงได้สำเร็จก่อนที่ทัพของกงจื่อจิ่วจะมาถึงเมืองหลินจือเมื่อ 685 ปีก่อน ค.ศ. (ในภายหลังเอกสารทางประวัติศาสตร์ของจีนได้เรียกเป็นสมัญญานามว่า "ฉีหวนกง" โดยคำว่า "หวน" (จีน: 桓; พินอิน: Huán) มีความหมายว่า "เสาหลัก" หรือ "ผู้ทรงอำนาจ")

กองทัพของหลู่จวงกงซึ่งยกมาสนับสนุนกงจื่อจิ่วได้เข้าทำศึกต่อกองทัพของฉีหวนกงทันที แต่ก็ต้องปราชัยต่อกองทัพรัฐฉีในสมรภูมิเฉียนจื้อและต้องล่าทัพกลับไป ส่วนกงจื่อจิ่วกับก่วนจ้งต้องหนีไปพึ่งพิงหลู่จวงกง หลังจากนั้นกองทัพฉีภายใต้การนำของเป้าชูหยาจึงได้ยกทัพไปที่รัฐหลู่ และเสนอให้หลู่จวงกงส่งศีรษะของกงจื่อจิ่วกับก่วนจ้งเพื่อแลกกับการไม่เข้าตีเมืองหลวงของรัฐหลู่ หลู่จวงกงสั่งประหารกงจื่อจิ่วเพื่อรักษาเมืองไว้ แต่ให้จับเป็นก่วนจ้งส่งคืนฉีหวนกง เนื่องด้วยเห็นว่าก่วนจ้งเป็นผู้มีสติปัญญาหลักแหลม ไม่ควรจะตายเปล่าในศึกครั้งนี้^[1]

สั่งสมบารมี

ถึงแม้อำนาจในตำแหน่งฉีกงจะมั่นคงแล้วก็ตาม แต่ฉีหวนกงก็ยังคาใจอยู่ว่าจะจัดการกับก่วนจ้งซึ่งเป็นผู้สนับสนุนพี่ชายที่เป็นคู่แข่งของตนอย่างไรดี เป้าชูหยาจึงเสนอให้ฉีหวนกงมอบตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีที่สมุหนายกแก่ก่วนจ้ง และแนะนำให้ละทิ้งความแค้นส่วนตัวกับก่วนจ้งเสีย ด้วยมองเห็นว่าพรสวรรค์ของก่วนจ้งนั้นจะเป็นประโยชน์แก่บ้านเมืองอย่างยิ่ง ฉีหวนกงทำตามคำแนะนำดังกล่าว^[1] และต่อมาก่วนจ้งก็ได้กลายเป็นที่ปรึกษาคนสำคัญและมากความสามารถที่สุดของฉีหวนกง ทั้งสองคนช่วยกันปรับปรุงโครงสร้างของรัฐบาลและสังคมรัฐฉี โดยการจัดสรรที่ดินแบ่งให้ราษฎรอยู่รวมกันเป็นสัดส่วนตามหมวดหมู่อาชีพ และนำหลักคุณธรรมนิยมมาใช้ในการพิจารณาความดีความชอบของผู้รับราชการ สิ่งนี้ทำให้รัฐฉีมีความเข้มแข็งขึ้น เพราะหลักการดังกล่าวเอื้ออำนวยให้รัฐฉี "สามารถเคลื่อนย้ายกำลังคนและทรัพยากรสำคัญต่าง ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพยิ่งกว่ารัฐอื่น ๆ ในวัฒนธรรมราชวงศ์โจว ซึ่งเวลานั้นส่วนใหญ่ยังคงมีโครงสร้างรัฐอย่างหลวม ๆ" อนึ่งในเวลานั้นรัฐฉีก็เป็นหน่วยการเมืองที่ทรงพลังในสถานการณ์ด้านยุทธศาสตร์อันเป็นที่พึงประสงค์อยู่แล้ว การปฏิรูปการปกครองดังกล่าวจึงทำให้รัฐฉี "อยู่ในสถานะรัฐชั้นนำในโลกของราชวงศ์โจวอย่างที่ไม่มีรัฐใดเทียบเทียมได้"^[2] ทั้งฉีหวนกงและก่วนจ้งต่างก็ทำงานร่วมกันเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่จะทำให้รัฐฉีได้เป็นใหญ่เหนือกว่าหัวเมืองทั้งปวงอันเป็นรัฐสามนตราชของราชวงศ์โจว และเมื่อเวลาผ่านไป ก็ยิ่งมีรัฐต่าง ๆ ยอมอ่อนน้อมส่งบรรณาการแสดงการยอมรับอำนาจของรัฐฉีมากขึ้นเรื่อย ๆ ^[3]

ขึ้นเป็นอธิราช

ต่อมาฉีหวนกงได้เชิญเจ้าผู้ปกครองรัฐหลู่ (เมืองฬ่อ) รัฐซ่ง (เมืองซอง) รัฐเฉิน (เมืองติน) และรัฐเจิ้ง (เมืองเตง) เข้าร่วมการประชุมครั้งหนึ่งเมื่อ 667 ปีก่อน ค.ศ. ที่ประชุมดังกล่าวได้เลือกให้ฉีหวนกงขึ้นเป็นผู้นำบรรดารัฐสามนตรราชต่าง ๆ ครั้นเมื่อพระเจ้าโจวฮุ่ยหวาง (ฮกเกี้ยน: จิวอุยอ๋อง) ทรงทราบเรื่องดังกล่าวแล้ว จึงได้พระราชทานตำแหน่ง "เจ้าอธิราช" ให้แก่ฉีหวนกงเป็นคนแรก มีฐานะเจ้าเมืองชั้นเอกเป็นใหญ่ยิ่งกว่าหัวเมืองทั้งปวงที่อยู่ภายใต้อำนาจราชวงศ์โจว และมีอาญาสิทธิ์ในการเคลื่อนกองทหารในนามราชสำนักโจว ทั้งฉีกวนกงและก่วนจ้งล้วนมองว่าตำแหน่งเจ้าอธิราชมิใช่เป็นเพียงตำแหน่งทางการทหาร แต่ยังเป็นเครื่องมือที่ควรใช้เพื่อ "ฟื้นฟูอาญาสิทธิ์แห่งโอรสสวรรค์" หรือหากจะมองในแง่การปฏิบัติจริง ก็คือเป็นเครื่องมือฟื้นฟูความมั่นคงภายในดินแดนของราชวงศ์โจวภายใต้การนำของรัฐฉีนั่นเอง^[4]

ด้วยเหตุฉะนี้ ฉีหวนกงจึงได้เข้าแทรกแซงในการต่าง ๆ อันเกี่ยวเนื่องด้วยบรรดารัฐสามนตราชภายใต้อำนาจของราชวงศ์โจว ทั้งในพระนามของพระเจ้าโจวฮุ่ยหวางและฐานะส่วนตัวซึ่งดำรงความเป็นเจ้าอธิราช การแทรกแซงดังกล่าวได้รวมไปถึงการยกทัพไปลงโทษรัฐเหว่ย (เมืองโอย) เมื่อ 671 ปีก่อน ค.ศ. เพราะรัฐเหว่ยได้ดูหมิ่นพระเกียรติของพระเจ้าโจวฮุ่ยหวาง เช่นเดียวกับการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องในการช่วงชิงอำนาจภายในรัฐหลู่เพื่อสถาปนาอำนาจนำของรัฐฉีให้มีความมั่นคง^[4] สิ่งหนึ่งที่เป็นข้อกังวลอย่างใหญ่หลวงของฉีหวนกงคือภัยคุกคามจากอำนาจภายนอก (ซึ่งถูกเรียกในเชิงลบว่า "ชนป่าเถื่อนสี่เผ่า") ที่มีต่อบรรดารัฐหัวเมืองของราชวงศ์โจว ซึ่งเขาได้ทำการเคลื่อนกำลังทหารเพื่อปรามปราม "ชนป่าเถื่อน" เหล่านั้นหลายครั้งตามคำขวัญ "ซุนหวางหรั่งอี๋" (尊王攘夷 หรือ 尊皇攘夷 zūnwáng rǎngyí) อันมีความหมายว่า "เทิดทูนจอมกษัตริย์ ขจัดคนเถื่อน" ข้อสำคัญอย่างยิ่ง คือ เขาได้ช่วยปกป้องรัฐเยียน (เมืองเอี๋ยน) รัฐซิ่ง และรัฐเหว่ย จากภัยคุกคามจากชนเผ่านอกด่านซึ่งไม่ได้ยอมรับอำนาจของราชวงศ์โจว และเขายังได้พยายามยับยั้งการขยายอำนาจของรัฐฉู่ (เมืองฌ้อ) ในดินแดนฝ่ายใต้ โดยเมื่อ 656 ปีก่อน ค.ศ. ฉีหวนกงได้นำทัพพันธมิตรแปดหัวเมืองทำการปราบปรามรัฐไช่ (เมืองชัว) ซึ่งเป็นรัฐบริวารของรัฐฉู่และประสบชัยชนะ กองทัพพันธมิตรได้รุกคืบเข้าคุกคามรัฐฉู่และบีบให้รัฐฉู่ทำสัญญาสงบศึก โดยรัฐฉู่ยอมหยุดขยายอำนาจขึ้นสู่ทิศเหนือ^[5] และตกลงยอมเข้าร่วมประชุมภาคบังคับของบรรดารัฐสามนตราชต่าง ๆ ที่ตำบลเส้าหลิง การประชุมครั้งนี้ได้ถือเป็นแบบอย่างของการประชุมรัฐสามนตราชของราชวงศ์โจวในครั้งต่อ ๆ มา^[6]

ในเวลาหลายปีหลังจากนั้น ฉีกวนกงได้จัดให้มีการประชุมรัฐสามนตราชเช่นนี้ขึ้นอีกหลายครั้งภายใต้การสนับสนุนของราชสำนักโจว ประเด็นการอภิปรายในที่ประชุมดังกล่าวมีตั้งแต่เรื่องการทหาร เรื่องเศรษฐกิจ ตลอดจนถึงกิจการทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับการปกครองและข้อกฎหมาย โดยรวมแล้วเจ้าผู้ปกครองรัฐฉีได้จัดการให้เกิดเสถียรภาพต่อราชวงศ์โจวอันบอบบางและร้าวฉานได้ระดับหนึ่ง สวี โจวอฺวิ๋น (จีนตัวย่อ: 许倬云; จีนตัวเต็ม: 許倬雲; พินอิน: Xǔ Zhuōyún) นักประวัติศาสตร์ชาวจีน ได้สรุปว่า ฉีหวนกง "ใช้อำนาจนำในฐานะ "เจ้าอธิราช" เพื่อจัดระเบียบใหม่ในสังคมระหว่างรัฐต่าง ๆ เพื่อให้ยอมรับอำนาจความคุ้มครองด้วยฉันทามติมากกว่าการใช้อำนาจอาชญาสิทธิ์"^[7]

หลังจากอยู่ในตำแหน่งกงมายาวนานร่วม 40 ปี อำนาจของฉีหวนกงก็เริ่มเสื่อมถอย ความพยายามของเขาในการยับยั้งการขยายอำนาจของรัฐฉู่ประสบความล้มเหลว เนื่องจากรัฐฉู่ได้เปลี่ยนทิศทางการขยายอำนาจจากเดิมที่มุ่งมาทางทิศเหนือไปสู่ทิศตะวันออกแทน โดยรัฐฉู่สามารถยึดครองหรือรุกรานดินแดนของรัฐที่เป็นพันธมิตรกับรัฐฉีได้หลายแห่งตามแนวแม่น้ำหวยเหอ กองทัพพันธมิตรต่อต้านรัฐฉู่ครั้งสุดท้ายภายใต้การนำของฉีหวนกงล้มเหลวในการยับยั้งสถานการณ์รุกคืบดังกล่าว ทั้งยังต้องประสบความพ่ายแพ้ต่อรัฐฉู่ในสมรภูมิโหลวหลินเมื่อ 645 ปีก่อน ค.ศ.^[8][9][10] ซ้ำร้ายอัครมหาเสนาบดีก่วนจ้งก็ถึงแก่กรรมในปีเดียวกันนั้น ทำให้ฉีกงต้องขาดที่ปรึกษาคนสำคัญในการบริหารงาน และด้วยสุขภาพที่ทรุดโทรมลง ทำให้ฉีหวนกงด้อยความสำคัญในสายตาของผู้นำรัฐอื่นลงไปเรื่อย ๆ แม้อำนาจการปกครองเหนือรัฐฉีของเขาก็เริ่มสั่นคลอน เมื่อกลุ่มการเมืองต่าง ๆ เริ่มจับขั้วเพื่อแย่งชิงอำนาจภายในรัฐ^[11][12]

ขั้วการเมืองต่าง ๆ เหล่านั้นเกิดจากการจับกลุ่มระหว่างขุนนางระดับสูงกับบุตรชายของฉีหวนกงทั้งหกคน ซึ่งล้วนแต่เป็นบุตรที่เกิดจากอนุภรรยา ประกอบด้วย กงจื่ออู๋กุ้ย (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูบอคุย) กงจื่อหยวน (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูหงวน) กงจื่อจาว (ฮกเกี้ยน:ก๋งจูเจียว) กงจื่อพาน (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูผวน) กงจื่อซางเหริน (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูเซียนหยิน) และกงจื่อยง (ฮกเกี้ยน: ก๋งจูหยง) เพราะภรรยาเอกทั้งสามคนของฉีหวนกงล้วนไม่มีบุตรชาย ส่งผลให้บรรดาบุตรอนุภรรยาทั้งหกนั้นต่างก็มีสิทธิ์ที่จะได้สืบทอดตำแหน่งกงทั้งสิ้น ถึงแม้ฉีหวนกงจะตั้งให้กงจื่อจาวซึ่งเป็นบุตรคนที่สามขึ้นเป็นไท่จื่อ (บุตรผู้สืบทอดตำแหน่ง หรือรัชทายาท) และขอให้ซ่งเซียงกง (ฮกเกี้ยน: ซองเซียงก๋ง) แห่งรัฐซ่งช่วยรับรองว่าจะส่งเสริมให้ไท่จื่อจาวได้สืบทอดรัฐฉีต่อจากตนเองไว้แล้วก็ตาม แต่นั่นก็ไม่อาจห้ามมิให้กงจื่อทั้งห้าคนที่เหลือคิดวางแผนช่วงชิงอำนาจมาเป็นของตนเองได้เลย^[13][11][10]

ข้อมูลในเอกสารกวนจื่อได้ระบุว่า ฉีหวนกงมีขุนนางคนสนิทผู้ทรงอิทธิพลในรัฐฉีถึง 4 คน ได้แก่ ถังอู่ โหราพฤฒาจารย์ประจำสำนักฉีกง, อี้หยา (易牙, ฮกเกี้ยน: เอ็ดแหย) หัวหน้าฝ่ายวิเสท (คนครัว), ซู่เตียว (豎刁, ฮกเกี้ยน: ซูเตียว) หัวหน้าขันที, และไค่ฟาง (開方, ฮกเกี้ยน: ไคหอง) หัวหน้ามหาดเล็กชาวรัฐเหว่ย ก่วนจ้งได้แนะนำฉีหวนกงไว้ก่อนจะเสียชีวิตไม่นานนักว่า คนเหล่านี้จะเป็นผู้ก่อความเดือดร้อนให้กับรัฐฉีในวันหน้า ควรขับไล่ทั้งสี่คนออกไปเสีย ฉีหวนกงทำตามคำสั่งเสียของก่วนจ้งได้ระยะหนึ่ง แต่เมื่อทนระลึกถึงผลงานการรับใช้ของขุนนางเหล่านั้นมิได้ เขาจึงเรียกตัวทั้งสี่คนกลับมาทำงานอีกครั้ง ขุนนางทั้งสี่จึงสมคบคิดกันวางแผนชิงอำนาจ โดยจับฉีหวนกงกักบริเวณและก่อกำแพงสูงใหญ่บังตำหนักของฉีหวนกงไว้ ปล่อยให้ฉีหวนกงอดอาหารในที่นั้นจนกว่าจะสิ้นชีวิต^[14][15] แหล่งข้อมูลอื่นที่สำคัญเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เช่น เอกสารจว่อจ้วน^[10] และ ฉื่อจี้ ไม่ได้กล่าวถึงเหตุสังหารฉีหวนกงดังที่กล่าวมา^[12]

ฉีหวนกงถึงแก่อสัญกรรมในที่สุดเมื่อ 643 ปีก่อน ค.ศ. หลังจากนั้นเมืองหลวงหลินจือก็ได้เกิดสถานการณ์รุนแรงขึ้นแทบจะทันที บุตรชายของฉีหวนกงทั้งหกภายใต้การสนับสนุนของขุนนางข้าราชการกลุ่มต่าง ๆ ได้จับอาวุธประหัตประหารกันเพื่อช่วงชิงสิทธิในการขึ้นเป็นฉีกง^[10][16] ท่ามกลางเหตุวุ่นวายนี้ ศพของฉีหวนกงยังคงไม่ได้รับการกลบฝังตามธรรมเนียม และถูกทิ้งไว้อยู่ในห้องนอนที่ฉีหวนกงสิ้นชีวิตเป็นระยะเวลานานตั้งแต่ 7 วันถึงสามเดือน เมื่อถึงคราวนำศพของฉีหวนกงไปทำพิธีฝังในภายหลัง ร่างของเขาก็อยู่ในสภาพเน่าเปื่อยไปแล้ว^[a] การที่บรรดาบุตรของฉีหวนกงต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งผู้สืบทอดกันเอง ทำให้รัฐฉีอ่อนแอลงอย่างหนักและสูญเสียสถานะนำเหนือบรรดารัฐจีนโบราณ ถึงแม้กงจื่อจาว ซึ่งต่อมาได้เป็นฉีเซี่ยวกง (ฮกเกี้ยน: เจ๋เฮาก๋ง) จะพยายามฟื้นฟูความรุ่งเรืองที่สืบทอดมาจากบิดาขึ้นมาใหม่ก็ตาม แต่ก็ไม่สำเร็จ และจิ้นเหวินกง (ฮกเกี้ยน: จิ้นบุนก๋ง) แห่งรัฐจิ้นก็ได้กลายเป็นอธิราชคนใหม่แห่งยุคแทน^[10][19]

ภรรยา:

• เจ้าหญิงหวางจี (ฮกเกี้ยน: องกี) จากราชสกุลจีแห่งราชวงศ์โจว (王姬 姬姓)
• นางสวีอิง จากสกุลอิงแห่งรัฐสวี (徐嬴 嬴姓) (ฮกเกี้ยน: ฮอกี 徐姫)
• นางไช่จี (ฮกเกี้ยน: ชัวกี) จากสกุลจีแห่งรัฐไช่ (蔡姬 姬姓)

อนุภรรยา:

• นางเหว่ยกงจี จากสกุลจีแห่งรัฐเหว่ย (衛共姬 姬姓) มารดาของกงจื่ออู๋กุ้ย (ในเลียดก๊กฉบับภาษาไทยเรียกว่า นางเตียวฮวยกี)
• นางเส้าเหว่ยจี (ฮกเกี้ยน: เซียวฮวยกี) จากสกุลจีแห่งรัฐเหว่ย (少衛姬 姬姓) มารดาของกงจื่อหยวน
• นางเจิ้งจี (ฮกเกี้ยน: เตงกี) จากสกุลจีแห่งรัฐเจิ้ง (鄭姬 姬姓) มารดาของไท่จื่อจาว
• นางเก้ออิง (ฮกเกี้ยน: กัวเอ๋ง) จากสกุลอิงแห่งเมืองเก้อ (葛嬴 嬴姓) มารดาของกงจื่อพาน
• นางมี่จี (ฮกเกี้ยน: เจงกี) จากสกุลจีแห่งเมืองมี่ (密姬 姬姓) มารดาของกงจื่อซางเหริน
• นางซ่งฮวาจื่อ (ฮกเกี้ยน: ซองฮัวสี) จากสกุลจื่อแห่งรัฐซ่ง (宋華子 子姓) มารดาของกงจื่อยง

บุตร:

• กงจื่ออู๋กุ้ย (公子無虧, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูบอคุย; มรณะ 642 BC) ครองตำแหน่งฉีกงเมื่อ 642 ก่อน ค.ศ.
• กงจื่อหยวน (公子元, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูหงวน; มรณะ 599 BC) ครองตำแหน่งฉีกงเมื่อ 608–599 ก่อน ค.ศ. ในชื่อ ฉีฮุ่ยกง (ฮกเกี้ยน: เจ๋ฮุยก๋ง)
• กงจื่อจาว (公子昭, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูเจียว; มรณะ 633 BC) ฉีหวนกงแต่งตั้งให้เป็นไท่จื่อจาว (太子昭) ครองตำแหน่งฉีกงเมื่อ 641–633 ก่อน ค.ศ. ในชื่อ ฉีเซี่ยวกง (ฮกเกี้ยน: เจ๋เฮาก๋ง)
• กงจื่อพาน (公子潘, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูผวน; มรณะ 613 BC) ครองตำแหน่งฉีกงเมื่อ 632–613 ก่อน ค.ศ. ในชื่อ ฉีจาวกง (ฮกเกี้ยน: เจ๋เจี๋ยวก๋ง)
• กงจื่อซางเหริน (公子商人, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูเซียนหยิน; มรณะ 609 BC) ครองตำแหน่งฉีกงเมื่อ612–609 ก่อน ค.ศ. ในชื่อ ฉีอี้กง (ฮกเกี้ยน: เจ๋อีก๋ง)
• กงจื่อยง (公子雍, ฮกเกี้ยน: ก๋งจูหยง)
  • ได้รับดินแดนศักดินาเมืองกู้ (谷) เมื่อ 634 ก่อน ค.ศ.
• บุตรคนอื่น ๆ อีก 7 คน ซึ่งรับราชการเป็นราชครู (大夫 ต้าฝู) อยู่ที่รัฐฉู่

ธิดา:

• นางฉีเจียง (齊姜 ฮกเกี้ยน: เจ๋เกียง)
  • สมรสกับจิ้นอู่กง (มรณะ 677 ก่อน ค.ศ.)
  • สมรสกับ จิ้นเสี้ยนกง (มรณะ 651 ก่อน ค.ศ.) และมีบุตรธิดาด้วยกัน (ไท่จื่อเชินเชิง, นางมู่จี (ภรรยาของฉินมู่กง และมารดาของฉินคังกง) )

• Cho-yun Hsu (1999). "The Spring and Autumn Period". ใน Michael Loewe; Edward L. Shaughnessy (บ.ก.). The Cambridge History of ancient China – From the Origins of Civilization to 221 B.C. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 545–586. ISBN 978-0521470308.
• Cook, Constance A.; Major, John S. (1999). Defining Chu: Image And Reality In Ancient China. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 0-8248-2905-0.
• Rickett, W. Allyn (2001). Guanzi: Political, Economic, and Philosophical Essays from Early China. Boston: Cheng & Tsui Company. ISBN 0-88727-324-6.
• Sima Qian (2006). William H. Nienhauser, Jr. (บ.ก.). The Grand Scribe's Records: The Hereditary Houses of Pre-Han China, Part 1. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 0-253-34025-X.
• Zuo Qiuming (2015). Harry Miller (บ.ก.). The Gongyang Commentary on The Spring and Autumn Annals: A Full Translation. New York City: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1137497635.