ซูเปอร์ดราโค
ซูเปอร์ดราโค (อังกฤษ: SuperDraco) เป็นเครื่องยนต์จรวดขับดันไฮเปอร์โกลิกที่ออกแบบและสร้างโดย SpaceX เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องยนต์จรวดตระกูล SpaceX Draco อาร์เรย์ที่ซ้ำซ้อนของเครื่องยนต์ SuperDraco แปดตัวให้การขับเคลื่อนที่ทนต่อความผิดพลาดเพื่อใช้เป็นระบบปล่อยตัวหนีออกจากแคปซูลอวกาศสำหรับบรรทุกผู้โดยสารของ SpaceX Dragon 2
.jpg) A pair of SuperDraco rocket engines at SpaceX Hawthorne facility | |
| Country of origin | United States |
|---|---|
| Manufacturer | SpaceX |
| Application | Launch escape system, powered landing[1] |
| Status | Operational |
| Liquid-fuel engine | |
| Propellant | NTO[2][3] / MMH[2][3] |
| Performance | |
| Thrust (SL) | 71,000 นิวตัน (16,000 pound-force),[4] individually 32,000 lbf, dual-engine cluster[5] |
| Chamber pressure | 6,900 กิโลปาสกาล (1,000 ปอนด์ต่อตารางนิ้ว)[1] |
| Isp (SL) | 235 s (2.30 km/s)[6] |
| Burn time | 25 seconds[6] |
| Propellant capacity | 1,388 kg (3,060 lb)[3] |
| Used in | |
| SpaceX Dragon 2 - Crew, DragonFly | |
เครื่องยนต์จรวด SuperDraco ใช้จรวดขับดันไฮเปอร์โกลิกที่สามารถกักเก็บได้ (ไม่ทำให้เย็น) ซึ่งทำให้เครื่องยนต์สามารถเผาไหม้ได้หลายเดือนหลังจากเติมเชื้อเพลิงและปล่อยตัว พวกเขารวมฟังก์ชันของทั้งระบบควบคุมปฏิกิริยาและเครื่องยนต์ขับเคลื่อนหลัก
เครื่องยนต์ดังกล่าวใช้ในเที่ยวบินขนส่งลูกเรือไปยังวงโคจรระดับต่ำของโลกและยังคาดว่าจะใช้สำหรับการเข้าออก, การลงและการควบคุมการลงจอดของ เรดดรากอน สู่ดาวอังคาร ที่ปัจจุบันยกเลิกไปแล้ว
SuperDracos ใช้กับแคปซูลอวกาศขนส่งลูกเรือ SpaceX Dragon 2 และใช้กับ DragonFly ซึ่งเป็นจรวดต้นแบบที่นำกลับมาใช้ใหม่ได้ในระดับความสูงต่ำซึ่งใช้สำหรับการบินทดสอบเทคโนโลยีการลงจอดในด้านต่างๆ ในขณะที่เครื่องยนต์มีแรงขับ 73,000 นิวตัน (16,400 lbf) ในระหว่างการทดสอบ DragonFly เครื่องยนต์จะถูกควบคุมให้อยู่ที่ 68,170 นิวตัน (15,325 lbf) เพื่อรักษาเสถียรภาพของจรวด [6]