ราชวงศ์ฉีเหนือ

ราชวงศ์ฉีเหนือ (จีนตัวย่อ: 北齐; จีนตัวเต็ม: 北齊; พินอิน: Běi Qí; เวด-ไจลส์: Pei³-Ch'i²), หรือเรียกว่า ฉียุคหลัง และ เกาฉี เป็นหนึ่งในราชวงศ์ในประวัติศาสตร์จีนยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ และปกครองภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีนตั้งแต่ ค.ศ. 550 จนถึง 577 ราชวงศ์ก่อตั้งขึ้นโดยจักรพรรดิฉีเหวินเซฺวียน (เกา หยาง) และสิ้นสุดลงจากการโจมตีจากทางตอนเหนือของราชวงศ์โจวเหนือ

ฉี 齊
ค.ศ. 550–ค.ศ. 577
ราชวงศ์ฉีเหนือและพื้นที่ใกล้เคียง
เขตปกครอง ปี ค.ศ. 572
เมืองหลวง	เย่เฉิง[1]
การปกครอง	ราชาธิปไตย
จักรพรรดิ
• ค.ศ. 550–559	จักรพรรดิฉีเหวินเสวียน
• ค.ศ. 559–560	จักรพรรดิฉีเฝย์
• ค.ศ. 560–561	จักรพรรดิฉีเสี้ยวเจา
• ค.ศ. 561–565	จักรพรรดิฉีอู่เฉิง
• ค.ศ. 565–577	เกา เว่ย
• ค.ศ. 577	เกา เหิง
ยุคประวัติศาสตร์	ราชวงศ์เหนือ
• ก่อตั้ง	9 มิถุนายน[2] ค.ศ. 550
• เกา เว่ยและเกา เหิงถูกจับโดย ราชวงศ์โจวเหนือ	28 กุมภาพันธ์[3] ค.ศ. 577
• เกา เซ่าอี่ถูกจับโดย ราชวงศ์โจวเหนือ	27 กรกฎาคม ค.ศ. 580[4]
พื้นที่
ค.ศ. 557[5]	1,500,000 ตารางกิโลเมตร (580,000 ตารางไมล์)
สกุลเงิน	เหรียญจีน
ก่อนหน้า ถัดไป ราชวงศ์เว่ยตะวันออก ราชวงศ์โจวเหนือ
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	จีน