สเปซเอ็กซ์สตาร์ชิป
ระบบยานอวกาศสตาร์ชิปสเปซเอ็กซ์ (อังกฤษ: SpaceX Starship) เป็นยานพาหนะยิงจรวดแบบสองขั้นตอนสู่วงโคจรที่สามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้อย่างสมบูรณ์ ภายใต้การพัฒนาโดย SpaceX ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2012 โดยเป็นโครงการเที่ยวบินอวกาศส่วนตัวที่หาทุนด้วยตนเอง[1]
 | |
| หน้าที่ | sub-orbital spaceflight, orbital spaceflight, interplanetary spaceflight  |
|---|---|
| ผู้ผลิต | สเปซเอ็กซ์ |
| ประเทศ | สหรัฐ |
| ขนาด | |
| สูง | 122 เมตร, 400 ฟุต |
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 9 เมตร, 29.5 ฟุต |
| มวล | 5,000 ตัน, 11,000,000 ปอนด์ |
| ความจุ | |
| น้ำหนักบรรทุกสู่ วงโคจรต่ำของโลก | |
| มวล | 150 ตัน, 330,000 ปอนด์ |
| ปริมาตร | 1,000 ลูกบาศก์เมตร, 35,000 |
| น้ำหนักบรรทุกสู่ geostationary transfer orbit | |
| มวล | 100 ตัน, 220,000 ปอนด์ |
| ปริมาตร | 1,000 ลูกบาศก์เมตร, 35,000 |
| น้ำหนักบรรทุกสู่ ดวงจันทร์ | |
| มวล | 100 ตัน, 220,000 ปอนด์ |
| ปริมาตร | 1,000 ลูกบาศก์เมตร, 35,000 |
| น้ำหนักบรรทุกสู่ ดาวอังคาร | |
| มวล | 100 ตัน, 220,000 ปอนด์ |
| ปริมาตร | 1,000 ลูกบาศก์เมตร, 35,000 |
| ประวัติการบิน | |
| จุดส่งตัว | Starbase Launch Site, Kennedy Space Center Launch Complex 39A |
| ท่อนที่หนึ่ง – Super Heavy | |
| ความยาว | 71 เมตร, 232 ฟุต |
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 9 เมตร, 30 ฟุต |
| มวลรวม | 3,600 ตัน, 7,900,000 ปอนด์ |
| เครื่องยนต์ | Raptor sea-level (33) |
| แรงส่ง | 74,500,000 นิวตัน, 7,590, 16,700,000 |
| เชื้อเพลิง | ออกซิเจนเหลว, liquid methane |
| ท่อนที่สอง – Starship | |
| ความยาว | 50 เมตร, 164 ฟุต |
| เส้นผ่านศูนย์กลาง | 9 เมตร, 30 ฟุต |
| มวลรวม | 1,300 ตัน, 2,900,000 ปอนด์ |
| เครื่องยนต์ | Raptor sea-level (3), Raptor Vacuum (3) |
| แรงส่ง | 14,700,000 นิวตัน, 1,500, 3,300,000 |
| เชื้อเพลิง | ออกซิเจนเหลว, liquid methane |
จรวดขั้นที่สอง — ซึ่งเรียกอีกอย่างว่า "สตาร์ชิป" — ได้รับการออกแบบให้เป็นดู้เก็บสินค้าระยะยาวและเป็นยานอวกาศบรรทุกผู้โดยสารในที่สุด มันถูกนำมาใช้ในตอนแรกโดยไม่มีขั้นตอนบูสเตอร์ใด ๆ เลย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการพัฒนาที่ครอบคลุมเพื่อพิสูจน์การปล่อยตัวและการลงจอดและทำซ้ำในรายละเอียดการออกแบบที่หลากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่เกี่ยวกับการกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของยาน[2] ในขณะที่ยานอวกาศกำลังได้รับการทดสอบด้วยตัวมันเองที่ระดับความสูงต่ำกว่าฐานในช่วงปี พ.ศ. 2562-2563 แต่ต่อมาจะถูกนำไปใช้ในการปล่อยสู่วงโคจรโดยมีจรวดขั้นบูสเตอร์เพิ่มเติมคือ ซูเปอร์เฮฟวี ซึ่งยานจะทำหน้าที่เป็นทั้งขั้นที่สองในระบบปล่อยยานอวกาศสู่วงโคจรแแบบสองขั้นตอนและทำหน้าที่เป็นยานโคจรระยะยาวในอวกาศ[3]