เนเรโอ รอกโก
เนเรโอ รอกโก (อิตาลี: Nereo Rocco; 20 พฤษภาคม 1912 – 20 กุมภาพันธ์ 1979) เป็นอดีตนักฟุตบอลและผู้จัดการทีมชาวอิตาลี ได้รับการยกย่องให้เป็น 1 ในผู้จัดการทีมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล[1] เขามีชื่อเสียงจากการเป็นผู้จัดการทีมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งในอิตาลี คว้าแชมป์ทั้งในและต่างประเทศหลายรายการระหว่างที่เขาเป็นผู้จัดการทีมเอซีมิลาน ที่ปาโดวา เขาเป็นหนึ่งในผู้ใช้ระบบการเล่นแบบคาเตนัชโชเป็นคนแรก ๆ ในประเทศ[2]
 | |||
| ข้อมูลส่วนตัว | |||
|---|---|---|---|
| วันเกิด | 20 พฤษภาคม ค.ศ. 1912 | ||
| สถานที่เกิด | ตรีเยสเต ออสเตรีย-ฮังการี | ||
| วันเสียชีวิต | 20 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1979 (66 ปี) | ||
| สถานที่เสียชีวิต | ตรีเยสเต อิตาลี | ||
| ตำแหน่ง | กองกลาง, กองหน้า | ||
| สโมสรเยาวชน | |||
| 1927–1930 | Triestina | ||
| สโมสรอาชีพ* | |||
| ปี | ทีม | ลงเล่น | (ประตู) |
| 1930–1937 | Triestina | 232 | (66) |
| 1937–1940 | นาโปลี | 52 | (7) |
| 1940–1942 | Padova | 47 | (14) |
| 1942–1943 | 94° Reparto Distretto Trieste | ||
| 1943–1944 | Libertas Trieste | 14 | (1) |
| 1944–1945 | Padova | ||
| ทีมชาติ | |||
| 1934 | อิตาลี | 1 | (0) |
| จัดการทีม | |||
| 1947–1950 | Triestina | ||
| 1950–1953 | Treviso | ||
| 1953–1954 | Triestina | ||
| 1954–1961 | ปาโดวา | ||
| 1960 | อิตาลี โอลิมปิก | ||
| 1961–1963 | เอซีมิลาน | ||
| 1963–1967 | โตรีโน | ||
| 1967–1973 | เอซีมิลาน | ||
| 1974–1975 | ฟีออเรนตีนา | ||
| 1977 | เอซีมิลาน | ||
| *นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น | |||
การเล่นอาชีพ
สโมสร
รอกโกเล่นเป็นตำแหน่งปีก; เขามีอาชีพการเล่นที่เรียบง่าย โดยใช้เวลาส่วนใหญ่กับ ตรีเยสตีนา, นาโปลี และปาโดวา เขาลงเล่นในเซเรียอา 287 นัดภายใน 11 ฤดูกาล ยิงได้ 69 ประตู รอกโกยังติดทีมชาติอิตาลี 1 นัดอีกด้วย[3][4]
ทีมชาติ
รอกโกลงเล่นให้กับทีมชาติอิตาลี 1 นัด: ในฟุตบอลโลก 1934 รอบคัดเลือก ภายใต้การคุมทีมของวิตตอริโอ ปอซโซ เมื่อวันที่ 25 มีนาคม 1934 เจอกับกรีซ ซึ่งเป็นชัยชนะในบ้านของอิตาลี 4–0[5][6]
อาชีพผู้ฝึกสอน
ตรีเยสตีนา
รอกโกเริ่มต้นอาชีพโค้ชกับตรีเยสตีนาซึ่งเป็นสโมสรในบ้านเกิดและเป็นสโมสรแรกในอาชีพของเขาในปี 1947 หลังจากที่เขาแขวนสตั๊ดเพียง 2 ปี เขานำสโมสรจบตำแหน่งรองแชมป์อย่างน่าประหลาดใจในเซเรียอา ซึ่งยังคงเป็นผลงานสูงสุดที่ทีมทำได้จนถึงทุกวันนี้ เขาออกจากตรีเยสตีนาในอีกไม่กี่ปีต่อมาเนื่องจากไม่เห็นด้วยกับประธานสโมสรในขณะนั้น ในปี 1950 เขาเป็นโค้ชให้กับเตรวีโซในช่วงสั้น ๆ จากนั้นจึงกลับมาที่ตรีเยสตีนาในปี 1953[4]
ปาโดวา
ในปี 1953 หลังออกจากตรีเยสตีนา รอกโกได้เซ็นสัญญาเป็นโค้ชของปาโดวาทีมในเซเรียบี เขาทำให้สโมสรรอดพ้นการตกชั้นและเลื่อนชั้นสู่เซเรียอาในฤดูกาลถัดมา ปาโดวาในยุคของรอกโก เป็นที่จดจำว่าเป็นทีมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในประวัติศาสตร์จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเป็นเพียงทีมเล็ก ๆ แต่พวกเขาสามารถคว้าอันดับ 3 ได้ในช่วงฤดูกาล 1957–58[4] ระหว่างที่เขาอยู่กับปาโดวา เขายังเป็นโค้ชให้กับทีมชาติอิตาลีในโอลิมปิกฤดูร้อน 1960 ที่กรุงโรม ร่วมกับจูเซปเป เวียนี ซึ่งพวกเขาจบอันดับที่ 4[4]
เอซีมิลาน
ในปี 1961 รอกโกได้รับการแต่งตั้งให้เป็นโค้ชคนใหม่ของเอซีมิลาน แทนที่เปาโล โตเดสคินี ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของ 1 ช่วงเวลาที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดสำหรับทีมรอสโซเนรี เขาสร้างทีมที่ทำงานหนักและเน้นเล่นเกมรับโดยมีนักเตะดาวรุ่งของทีม จานนี ริเวรา ซึ่งย้ายจากอเลสซานเดรียในปี 1960 เข้ามาเสริมการเล่นที่สร้างสรรค์ในแนวรุก และพวกเขามีบทบาทสำคัญในความสำเร็จของสโมสร[7] โดยคว้าแชมป์เซเรียอาในปี 1962 และยูโรเปียนคัพในปี 1963 หลังจากออกจากมิลานในปี 1963 เขาคุมทีมโตริโนซึ่งเขาทำผลงานได้ดีที่สุดนับตั้งแต่เสียผู้เล่นชุดกรานเดโตริโนในปี 1949 จากเหตุการณ์เครื่องบินตก ในปี 1967 รอกโกกลับมาคุมทีมมิลานเป็นครั้งที่ 2 แทนที่ อาร์ตูโร ซิลเวสตรี ซึ่งเขาคว้าแชมป์สคูเดตโต้ (เซเรียอา) อีกสมัยทันที และยูโรเปียนคัพวินเนอร์สคัพ[2][4]
เขาออกจากมิลานในปี 1973 หลังจากนำทีมคว้าแชมป์ยูโรเปียนคัพอีกสมัยในปี 1969 จากการเอาชนะอายักซ์ ของไรนุส มิเชลส์ 4–1 , อินเตอร์คอนติเนนตัลคัพ , โคปปาอิตาเลีย 2 สมัย และคัพวินเนอร์สคัพ อีกสมัย หลังจากอยู่กับฟิออเรนติน่าเป็นเวลา 1 ปี รอกโกก็ตัดสินใจวางมือจากอาชีพโค้ชในปี 1975 ในปี 1977 เขาได้รับการแต่งตั้งจากมิลานให้เป็นผู้อำนวยการด้านเทคนิคและผู้ช่วยผู้จัดการทีมของนิลส์ ลีดโฮล์ม ซึ่งเป็นอดีตผู้เล่นของเขา รอกโกเป็นผู้จัดการทีมที่ดำรงตำแหน่งยาวนานที่สุดของมิลาน โดยคุมทีมไป 459 นัด (323 นัดในตำแหน่งหัวหน้าโค้ช และ 136 นัดในตำแหน่งผู้อำนวยการด้านเทคนิค)[2][4]