ฟุตบอลทีมชาติอิตาลี

ก่อตั้งทีม และแชมป์โลกสองสมัยแรก (1899–1938)

การรวมตัวกันของทีมชาติอิตาลีชุดใหญ่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 30 เมษายน ปี 1899 ในการพบกับสวิตเซอร์แลนด์ในนัดกระชับมิตร ณ เมืองตูริน ซึ่งอิตาลีแพ้ไป 0–2^[2]

การแข่งขันทางการครั้งแรกได้จัดขึ้นที่มิลานเมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม ปี 1910 อิตาลีเอาชนะฝรั่งเศส 6–2 โดยที่ปิเอโตร ลานา เป็นผู้ทำประตูแรกอย่างเป็นทางการของอิตาลี^[3][4] ทีมอิตาลีเล่นด้วยระบบ 2–3–5 ประกอบด้วย: เด ซิโมนี; วาริสโก, กาลี; เตรเร, ฟอสซาติ, คาเปลโล; เดเบอร์นาดี้, ริซซี่, เซเวนีนี่ ที่ 1, ลาน่า, โบย็อกกี้ และมีกัปตันทีมคนแรกคือ ฟรานเชสโก กัลลี^[5]

ความสำเร็จแรกของพวกเขาคือการคว้าเหรียญทองแดงในโอลิมปิกฤดูร้อนปี 1928 ณ กรุงอัมส์เตอร์ดัม หลังจากแพ้ให้กับทีมชาติอุรุกวัยในรอบรองชนะเลิศพวกเขาสามารถเอาชนะทีมชาติอียิปต์ได้ถึง 11–3 ต่อมาในการแข่งขันรายการ Central European International Cup ในปี 1930^[6] และ1935^[7] อิตาลีได้อันดับที่หนึ่งจากคู่แข่งห้าทีมที่ลงแข่งขันคว้าแชมป์ไปได้ทั้งสองสมัย ตามด้วยความสำเร็จในกีฬาโอลิมปิกอีกครั้งจากการคว้าเหรีญทองในปี 1936 โดยเอาชนะออสเตรีย 2–1

ภายหลังจากที่อิตาลีปฏิเสธคำเชิญในการเข้าร่วมฟุตบอลโลก 1930 พวกเขาได้เข้าร่วมการแข่งขันในปี 1934 และ1938 ภายใต้การดูแลของ วิตโตรีโอ ปอซโซ ผู้จัดการทีม และการนำทัพของ จูเซปเป เมอัซซา^[8] อิตาลีลงแข่งขันฟุตบอลโลก 1934 และนัดแรกอของพวกเขาคือการถล่มเอาชนะสหรัฐอเมริกา 7–1 ที่กรุงโรม พวกเขาผ่านเข้าชิงชนะเลิศและเอาชนะเชโกสโลวาเกีย 2–1 ในช่วงต่อเวลาพิเศษ จากการทำประตูของ ไรมันโด ออร์ซี และแอนเจโล่ สเกียวีโอ คว้าแชมป์โลกได้เป็นสมัยแรก

ต่อมาในฟุตบอลโลก 1938 พวกเขาป้องกันแชมป์เอาไว้ได้ โดยเอาชนะฮังการีในรอบชิงชนะเลิศ 4–2 จากการทำประตูของ จีโน่ คอลาอุสซี่ และซิลวิโอ ปิโอลา คนละสองประตู คว้าแชมป์โลกสมัยที่สอง และถือเป็นเป็นชาติแรกที่สามารถป้องกันแชมป์ฟุตบอลโลกได้ โดยก่อนการแข่งขันจะเริ่มต้นขึ้น เบนิโต มุสโสลินี นายกรัฐมนตรีในขณะนั้นได้ส่งโทรเลขอวยพรผู้เล่นทุกคน

ยุคแห่งความตกต่ำ (1946–66)

ในปี 1949 ซึ่งเป็นช่วงที่กีฬาทั่วโลกได้รับผลกระทบจากสงครามโลกครั้งที่สอง ผู้เล่น 10 คนจาก 11 คนในกลุ่มผู้เล่นยุคก่อตั้งของทีมชาติได้เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก โดยหลายคนเป็นผู้เล่นคนสำคัญจากสโมสรโตริโนซึ่งชนะเลิศการแข่งขันลีกสูงสุด (เซเรียอา) 5 สมัยใน 7 ฤดูกาลหลังสุด (1943–49) ส่งผลให้อิตาลีไม่ผ่านรอบแรกในฟุตบอลโลก 1950 ในช่วงเวลาดังกล่าวนักเตะและทีมงานทุกคนจะเดินทางด้วยเรือแทนการนั่งเครื่องบิน เนื่องจากเกรงว่าจะเกิดเหตุเศร้าสลดขึ้นอีกครั้ง

อิตาลียังต้องพบช่วงเวลาที่ยากลำบากอย่างต่อเนื่อง โดยในการแข่งขันฟุตบอลโลก 1954 พวกไม่ผ่านรอบแรกตามด้วยการไม่ผ่านรอบคัดเลือกในฟุตบอลโลก 1958 และตกรอบแรกอีกครั้งในฟุตบอลโลก 1962 และพวกเขาไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรปที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรกในปี 1960 ตามด้วยการตกรอบแรกในปี 1964 โดยแพ้สหภาพโซเวียต

ในการแข่งขันฟุตบอลโลก 1966 ณ ประเทศอังกฤษ พวกเขาตกรอบแรกอีกครั้งโดยแพ้เกาหลีเหนือในนัดสุดท้ายของรอบแบ่งกลุ่มไปอย่างเหนือความคาดหมาย และไม่ชนะทีมใดเลยตลอดการแข่งขัน แม้ว่าในทีมชุดนั้นจะมีผู้เล่นอย่าง จานนี ริเวรา กองหลังชื่อดังจากสโมสร เอซี มิลาน และจาโกโม บุลกาเรลลี่ กองกลางจากสโมสรโบโลญญา เมื่อกลับถึงประเทศ แฟนบอลอิตาลีที่ไม่พอใจกับผลงานของทีมต่างพากันมารอที่สนามบินและขว้างปาสิ่งของและผลไม้ใส่ผู้เล่น^[9] โดยก่อนการแข่งขันจะเริ่มต้นอิตาลีได้รับการคาดหมายว่าจะทำผลงานได้ดีเนื่องจากเป็นช่วงที่เริ่มฟื้นตัวขึ้นมาได้ภายหลังจากโศกนาฎกรรมในปี 1949

แชมป์ยุโรปสมัยแรกและรองแชมป์โลก (1968–74)

อิตาลีเข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลยูโรสมัยแรกของพวกเขาในปี 1968 ในฐานะเจ้าภาพและสามารถคว้าแชมป์ได้ทันที โดยถือเป็นแชมป์รายการใหญ่ครั้งแรกในรอบ 30 ปี นับจากฟุตบอลโลก 1938 และถือเป็นการยุติช่วงเวลาอันเลวร้ายร่วม 20 ปีหลังจากเหตุการณ์ในปี 1949 พวกเขาเอาชนะยูโกสลาเวียได้ในรอบชิงชนะเลิศซึ่งแข่งขันกันที่กรุงโรมซึ่งในขณะนั้นยังไม่มีการแข่งขันช่วงต่อเวลาพิเศษหรือการยิงจุดโทษตัดสิน^[10] และต้องเล่นนัดที่สองหลังจากเสมอกันในนัดแรก 1–1 ซึ่งอิตาลีเอาชนะได้ 2–0 จากการทำประตูของ ลุยจิ ริวา และปีเอโตร อนาสตาซี

ถัดมาในการแข่งขันฟุตบอลโลก 1970 ณ ประเทศเม็กซิโก อิตาลีซึ่งประกอบไปด้วยผู้เล่นชื่อดังจากชุดแชมป์ยุโรปในปี 1968 หลายรายประกอบไปด้วย จาชินโต้ ฟัคเค็ตติ, ลุยจิ ริวา, ปีเอโตร อนาสตาซี และโรแบร์โต โบนินเซญา สามารถพาทีมผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ โดยเป็นการเข้าชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกในรอบ 32 ปี พวกเขาเอาชนะเยอรมนีในรอบรองชนะเลิศ 4–3 ในช่วงต่อเวลาพิเศษ ซึ่งในนัดดังกล่าวถือเป็นการแข่งขันครั้งประวัติศาสตร์โดย 5 จาก 7 ประตูได้เกิดขึ้นในช่วงต่อเวลาพิเศษ และได้รับการยกย่องว่าเป็น "การแข่งขันแห่งศตวรรษ" (Game of the century)^[11] แต่อิตาลีแพ้ให้กับบราซิลในรอบชิงชนะเลิศ 1–4 ตามด้วยการตกรอบแรกในฟุตบอลโลก 1974 โดยแพ้โปแลนด์

สายเลือดใหม่และแชมป์โลกสมัยที่สาม (1978–86)

ในการแข่งขันฟุตบอลโลก 1978 ณ ประเทศอาร์เจนตินา อิตาลีประกอบไปด้วยผู้เล่นหน้าใหม่รายหลาย ที่โดดเด่นที่สุดได้แก่ เปาโล รอสซี โดยอิตาลีเป็นทีมเดียวในการแข่งขันที่สามารถเอาชนะอาร์เจนตินาซึ่งเป็นแชมป์ในครั้งนั้นได้ อิตาลีจบการแข่งขันด้วยการคว้าอันดับ 4 โดยแพ้บราซิล 1–2 ในนัดชิงอันดับสาม

อิตาลีลงแข่งขันยูโร 1980 ในฐานะเจ้าภาพ หลังจากเสมอกับสเปนและเบลเยียมตามด้วยการเอาชนะอังกฤษ พวกเขาแพ้ให้กับเชโกสโลวาเกียในนัดชิงอันดับสามจากการดวลจุดโทษ

ต่อมาในฟุตบอลโลก 1982 ณ ประเทศสเปน อิตาลีต้องประสบกับปัญหาในประเทศ เนื่องด้วยผู้เล่นบางคน เช่น เปาโล รอสซี ถูกดำเนินคดีในข้อหาล้มบอล^[12] อิตาลีผ่านเข้าสู่รอบที่สองได้และหลังจากถูกวิพากษ์วิจารณ์จากเหตุอื้อฉาวในประเทศ พวกเขาตัดสินใจงดให้สัมภาษณ์กับสื่อ โดยมีเพียงผู้จัดการทีม เอนโซ แบร์ซอต และกัปตันทีม ดีโน ซอฟฟ์ ที่ได้รับการแต่งตั้งให้พูดกับสื่อมวลชน

ในรอบที่สองซึ่งเป็นการแข่งขันแบบแบ่งกลุ่มอีกครั้ง อิตาลีอยู่ร่วมกลุ่มกับบราซิลและอาร์เจนตินา พวกเขาเริ่มต้นด้วยการเอาชนะอาร์เจนตินา 2–1 และในนัดที่สองหลังจากบราซิลเอาชนะอาร์เจนตินาได้และต้องมาพบกับอิตาลี เกมจบลงด้วยชัยชนะของอิตาลี 3–2 จากการทำแฮตทริกของ เปาโล รอสซี ซึ่งนัดนั้นได้รับการยกย่องให้เป็นการแข่งขันที่สนุกที่สุดครั้งหนึ่งในฟุตบอลโลก^[13][14][15] อิตาลีผ่านเข้าสู่รอบรองชนะเลิศและเอาชนะโปแลนด์ได้ 2–1

ในรอบชิงชนะเลิศ อิตาลีพบกับเยอรมนีตะวันตกซึ่งดวลจุดโทษชนะฝรั่งเศสมา ครึ่งแรกจบลงโดยยังไม่มีประตู และในช่วงครึ่งหลัง เปาโล รอสซี ยิงประตูแรกให้กับอิตาลีได้ และในขณะที่เยอรมนีโหมบุกอย่างหนัก มาร์โก ทาร์เดลลี และอเลสซานโดร อัลโตเบลลี ได้ทำเพิ่มอีกสองประตูจากจังหวะสวนกลับก่อนที่ พอล ไบรท์เนอร์จะทำประตูปลอบใจให้เยอรมนีตะวันตก เกมจบลงด้วยชัยชนะ 3–1 ของอิตาลี คว้าแชมป์โลกเป็นสมัยที่สาม^[16] เปาโล รอสซี คว้ารางวัลรองเท้าทองคำโดยทำได้ 6 ประตู รวมทั้งรางวัลนักเตะยอดเยี่ยมแห่งการแข่งขัน และดีโน ซอฟฟ์ ผู้รักษาประตูและกัปตันทีมทำสถิติเป็นผู้เล่นที่อายุมากที่สุดที่คว้าแชมป์โลกได้ด้วยวัย 40 ปี^[17]

อิตาลีไม่ผ่านรอบคัดเลือกฟุตบอลยูโร 1984 ต่อมาพวกเขาเดินทางไปป้องกันแชมป์ในฟุตบอลโลก 1986 ที่เม็กซิโก แต่แพ้ให้กับฝรั่งเศสในรอบ 16 ทีมสุดท้าย

รองแชมป์โลกอีกครั้ง (1988–94)

ในปี 1986 อาเซลโย วีชีนี เข้ามาทำหน้าที่แทน แบร์ซอต โดยอิตาลีผ่านเข้าถึงรอบรองชนะเลิศในฟุตบอลยูโร 1988 ก่อนจะแพ้สหภาพโซเวียตในรอบรองชนะเลิศ 0–2 อิตาลีเป็นเจ้าภาพฟุตบอลโลกเป็นครั้งทีสองในฟุตบอลโลก 1990 ซึ่งทีมชุดนั้นได้รับการจับตามองเนื่องจากมีนักเตะชื่อดังอย่าง โรแบร์โต บัจโจ อิตาลีลงแข่งขัน ณ กรุงโรมโดยไม่เสียประตูเลยในการแข่งขัน 5 นัดแรก ก่อนจะแพ้อาร์เจนตินาซึ่งนำโดยดิเอโก มาราโดนาในรอบรองชนะเลิศที่เมืองเนเปิล โดยก่อนเริ่มการแข่งขัน มาราโดนา ซึ่งเป็นผู้เล่นสโมสรนาโปลีในขณะนั้นได้ให้สัมภาษณ์ถึงกรณีความเหลื่อมล้ำทางสังคมระหว่างชาวอิตาเลียนทางตอนเหนือและทางใต้ของประเทศ^[18][19] และเขาได้เรียกร้องให้แฟนบอลในเมืองเนเปิลทุกคนเอาใจช่วยอาร์เจนตินาแทน โดยอิตาลีแพ้การดวลจุดโทษไป 3–4 หลังจากเสมอกันในช่วงต่อเวลาพิเศษ 1–1 แต่พวกเขาเอาชนะอังกฤษได้ 3–1 ในนัดชิงอันดับสาม

พวกเขาไม่ผ่านรอบคัดเลือกในฟุตบอลยูโร 1992 ถัดมา ในเดือนพฤศจิกายน ปี 1993 อิตาลีสามารถขึ้นสู่อันดับ 1 ของโลกได้เป็นครั้งแรกในการจัดอันดับโดยสหพันธ์ฟุตบอลระหว่างประเทศซึ่งเริ่มมีการนำระบบการจัดอันดับโลกมาใช้ครั้งแรกในเดือนธันวาคม 1992

ถัดมา ในการแข่งขันฟุตบอลโลก 1994 ณ สหรัฐอเมริกา อิตาลีอยู่ร่วมกลุ่มกับไอร์แลนด์ นอร์เวย์ และเม็กซิโกก่อนจะผ่านเข้ารอบ 16 ทีมสุดท้ายด้วยผลประตูได้เสีย ก่อนจะเอาชนะไนจีเรีย 2–1 จากสองประตูของบัจโจในช่วงท้ายเกมและช่วงต่อเวลา^[20] และบัจโจยังทำประตูได้อีกทั้งสองนัดที่ทีมชนะสเปน^[21] และบัลแกเรีย 2–1 ในสองรอบถัดมา^[22] พาอิตาลีเข้าชิงชนะเลิศได้อีกครั้ง ณ เมืองลอสแอนเจลิส และถือเป็นหนึ่งในนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกที่ดีที่สุดครั้งหนึ่ง พวกเขาพบกับบราซิลโดยอิตาลีมีเวลาพักน้อยกว่าบราซิลถึง 24 ชั่วโมงเนื่องจากต้องเดินทางข้ามรัฐ โดยในเกมนั้นต้องตัดสินหาผู้ชนะด้วยการดวลจุดโทษ และอิตาลีเป็นฝ่ายพ่ายแพ้หลังจากบัจโจกองหน้าคนสำคัญยิงจุดโทษข้ามคานไปในลูกสุดท้ายซึ่งบัจโจมีอาการบาดเจ็บรบกวนก่อนแข่ง^[23] แต่ได้ฝืนลงแข่งขันโดยให้แพทย์ฉีดยาระงับปวดให้^[24][25]

รองแชมป์ยุโรป (1996–00)

อิตาลีตกรอบแรกในฟุตบอลยูโร 1996 และตกรอบ 8 ทีมสุดท้ายในฟุตบอลโลก 1998 โดยแพ้ฝรั่งเศสเจ้าภาพในการดวลจุดโทษ 3–4 โดยในรายการดังกล่าว โรแบร์โต บัจโจ ทำสถิติเป็นผู้เล่นอิตาลีคนแรกที่ทำประตูในการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายได้ 3 สมัย^[26] ต่อมาในการแข่งขันยูโร 2000 อิตาลีในชุดนั้นประกอบไปด้วยผู้เล่นชื่อดังมากมาย อาทิ ฟรันเชสโก ตอตตี, ฟีลิปโป อินซากี, อาเลสซันโดร เดล ปิเอโร, เปาโล มัลดินี และอาเลสซันโดร เนสตา พาทีมเข้าชิงชนะเลิศไปพบกับฝรั่งเศสคู่ปรับเก่าอีกครั้ง แต่อิตาลีแพ้ไปในช่วงต่อเวลาพิเศษ 1–2 จากการทำประตูของ ดาวิด เทรเซเก้ต์ ในช่วงกฎประตูทอง (Golden Goal)

ยุคของ โจวันนี ตราปัตโตนี (2000–04)

โจวันนี ตราปัตโตนี เข้ามารับตำแหน่งผู้จัดการทีมในฟุตบอลโลก 2002 โดยอิตาลีทำผลงายยอดเยี่ยมในรอบคัดเลือก ด้วยการไม่แพ้ทีมใดทั้ง 8 นัด แต่ในการแข่งขันรอบสุดท้าย อิตาลีแพ้เจ้าภาพร่วมเกาหลีใต้ในรอบ 16 ทีมสุดท้าย 1–2 โดยเป็นนัดที่ได้รับการวิจารณ์มากที่สุดนัดหนึ่ง^[27] เนื่องจากอิตาลีทำประตูได้ในช่วงต่อเวลาแต่ผู้ตัดสินกลับตัดสินว่าเป็นการล้ำหน้า และยังแจกใบแดงไล่ ฟรันเชสโก ตอตตี ออกจากสนามรวมถึงให้จุดโทษแก่เกาหลีใต้อย่างค้านสายตา ไบรอน โมเรโน ผู้ตัดสินได้รับการวิจารณ์ว่ามีเจตนาทุจริตในการช่วยเหลือเกาหลีใต้^[28] อิตาลีมีผลงานที่ย่ำแย่ในการแข่งขันยูโร 2004 โดยตกรอบแบ่งกลุ่ม แม้จะมี 5 คะแนนเท่ากับ เดนมาร์ก และสวีเดน แต่ต้องตกรอบด้วยจำนวนประตูลูกได้เสีย^[29]

แชมป์โลกสมัยที่ 4 (2006)

มาร์เชลโล ลิปปี เข้ามาทำหน้าที่ในฟุตบอลโลก 2006 พวกเขาผ่านเข้าสู่รอบ 16 ทีมสุดท้ายและเอาชนะออสเตรเลียได้ 1–0 ทั้งที่ต้องเหลือผู้เล่นแค่ 10 คน เนื่องจาก มาร์โก มาเตรัซซี่ ถูกไล่ออก โดย ฟรันเชสโก ตอตตี เป็นผู้ทำประตูชัยจากลูกจุดโทษท้ายเกม พวกเขาเอาชนะยูเครน 3–0 ในรอบ 8 ทีมสุดท้าย และเอาชนะเยอรมนีเจ้าภาพ 2–0 ในช่วงต่อเวลาพิเศษรอบรองชนะเลิศ

ในรอบชิงชนะเลิศ มีเหตุการณ์ที่น่าสนใจคือ การปะทะกันระหว่าง มาร์โก มาเตรัซซี และซีเนดีน ซีดาน ทำให้ซีดานได้รับใบแดงในช่วงต่อเวลาพิเศษหลังจากเสมอกัน 1–1 โดยเหตุการณ์ดังกล่าวเริ่มจากการมีปากเสียงระหว่างสองผู้เล่นเนื่องจากซีดานโดนมาเตรัซซีดึงเสื้อ ก่อนที่มาเตรัซซีจะใช้วาจาพาดพิงน้องสาวของซีดาน^[30] ทำให้เจ้าตัวคุมอารมณ์ไม่อยู่และใช้ศีรษะโขกมาเตรัซซีจนล้มลง ทำให้ผู้ตัดสินให้ใบแดงแก่ซีดาน อิตาลีเอาชนะฝรั่งเศสไปได้ในการดวลจุดโทษ 5–3^[31] ซึ่งคนที่ยิงจุดโทษพลาดของฝรั่งเศสคือ ดาวิด เทรเซเก้ต์ ผู้ทำประตูชัยในนัดชิงชนะเลิศยูโร 2000

ในรายการนี้อิตาลีมีผู้ที่ทำประตูได้ถึง 10 คน และ 5 จาก 12 ประตูที่ทำได้มาจากนักเตะตัวสำรอง และ 4 ประตูมาจากการทำประตูของผู้เล่นกองหลัง และอิตาลีมีผู้เล่นที่ติดทีมยอดเยี่ยมประจำการแข่งขันมากถึง 7 คน^[32] จันลุยจี บุฟฟอน ได้รับรางวัลผู้รักษาประตูยอดเยี่ยมประจำการแข่งขัน^[33] และทีมชุดนี้ได้รับการยกย่องจากแฟนบอลให้เป็นหนึ่งในทีมที่ดีสุดตลอดกาลของอิตาลี^[34]

ห่างหายจากความสำเร็จ (2006–18)

มาร์เชลโล ลิปปี ลาออก และโรแบร์โต โดนาโดนี่ เข้ามารับช่วงต่อ ในการแข่งขันยูโร 2008 อิตาลีอยู่ร่วมกลุ่มกับเนเธอร์แลนด์และฝรั่งเศส ก่อนจะผ่านเข้ารอบ 16 ทีมสุดท้ายและแพ้สเปนในการดวลจุดโทษ โดนาโดนีโดนปลด และมาร์เชลโล ลิปปีกลับมาคุมทีมอีกครั้ง^[35] อิตาลีเข้าร่วมรายการคอนเฟเดอเรชันคัพเป็นครั้งแรกในปี 2009 แต่ตกรอบแรกโดยแพ้อียิปต์และบราซิลในสองนัดสุดท้าย

ถัดมา พวกเขาตกรอบแรกฟุตบอลโลก 2010 อย่างเหนือความคาดหมาย โดยได้อันดับสุดท้ายของกลุ่มหลังจากเสมอสองนัดกับปารากวัยและนิวซีแลนด์ และปิดท้ายด้วยการแพ้สโลวาเกีย และถือเป็นครั้งแรกที่พวกเขาไม่สามารถคว้าชัยชนะได้เลยในการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย และเป็นชาติที่ 3 ที่ตกรอบแรกฟุตบอลโลกในฐานะแชมป์เก่า (ต่อจากบราซิลในปี 1966 และฝรั่งเศสในปี 2002)

มาร์เชลโล ลิปปี ลาออกเพื่อแสดงความรับผิดชอบ เซซาเร ปรันเดลลี เข้ามาคุมทีมต่อ และพาทีมเข้าชิงชนะเลิศยูโร 2012 หลังจากเอาชนะเยอรมนีในรอบรองชนะเลิศ 2–1 จากการทำประตูของ มารีโอ บาโลเตลลี แต่พวกเขาไปแพ้สเปนในรอบชิงชนะเลิศ 0–4^[36] ต่อมา ในคอนเฟเดอเรชันคัพ 2013 อิตาลีแพ้สเปนไปอีกครั้งในการดวลจุดโทษในรอบรองชนะเลิศ^[37] ก่อนจะเอาชนะอุรุกวัยในการดวลจุดโทษในนัดชิงอันดับสาม ต่อมา ในฟุตบอลโลก 2014 อิตาลีประสบความล้มเหลวอีกครั้ง โดยตกรอบแรกเป็นสมัยที่ 2 ติดต่อกัน แม้พวกเขาจะเปิดสนามด้วยการเอาชนะอังกฤษไปได้ 2–1 แต่พวกเขาแพ้ในสองนัดถัดมาต่อ คอสตาริกา และ อุรุกวัย ส่งผลให้ปรันเดลลี ลาออก^[38]

อันโตนีโอ กอนเต เข้ามารับช่วงต่อ โดยอิตาลีทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมในการแข่งขันรอบคัดเลือกยูโร 2016 โดยสามารถเก็บชัยชนะได้ 7 นัดและเสมอ 3 นัดไม่แพ้ทีมใด และในการแข่งขันรอบสุดท้าย กอนเต ได้ประกาศว่าเขาจะยุติบทบาทหลังจบการแข่งขันเพื่อไปรับตำแหน่งผู้จัดการทีมเชลซีในฤดูกาล 2016–17 อิตาลีผ่านเข้าถึงรอบ 8 ทีมสุดท้าย ก่อนจะแพ้เยอรมนีด้วยการดวลจุดโทษ อย่างไรก็ตาม กอนเต ได้รับเสียงชื่นชมจากการทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม แม้ว่าอิตาลีในชุดนั้นแทบจะไม่มีผู้เล่นระดับโลกในทีมเมื่อเทียบกับตัวผู้เล่นในช่วงปี 2000–10 ซึ่งเต็มไปด้วยผู้เล่นชั้นนำหลายราย^[39][40]

อิตาลีไม่ผ่านรอบคัดเลือกในการแข่งขันฟุตบอลโลก 2018 โดยผู้จัดการทีมในขณะนั้นคือ จาน ปิเอโร เวนตูรา พวกเขาจบอันดับสองในรอบคัดเลือก และต้องไปแข่งขันเพลย์ออฟกับสวีเดน ก่อนจะแพ้ไปจากการรวมผลสองนัด 0–1 และเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 1958 ที่พวกเขาไม่สามารถผ่านเข้าไปเล่นรอบสุดท้าย หลังจากจบรอบคัดเลือกผู้เล่นคนสำคัญ เช่น จันลุยจี บุฟฟอน, ดานีเอเล เด รอสซี, และอันเดรีย บาร์ซาญี ได้อำลาทีมชาติ

ยุคของโรแบร์โต มันชินี และแชมป์ยุโรปสมัยที่ 2 (2018–2023)

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2018 โรแบร์โต มันชินี ได้รับการแต่งตั้งคุมทีม และพาทีมทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมตั้งแต่การแข่งขันฟุตบอลยูโร 2020 รอบคัดเลือกโดยเอาชนะคู่แข่งร่วมกลุ่มได้ 10 นัดรวด และทำได้ถึง 37 ประตู ต่อมาในเดือนพฤศจิกายน อิตาลีจบการแข่งขันยูฟ่าเนชันส์ลีกด้วยการเป็นอันดับหนึ่งของกลุ่ม ส่งผลให้พวกเขาผ่านเข้าไปเล่นยูโร 2020 รอบสุดท้ายได้แบบอัตโนมัติ^[41]

ในการแข่งขันรอบสุดท้าย อิตาลีอยู่ร่วมกลุ่มกับสวิตเซอร์แลนด์, ตุรกี และ เวลส์ โดยอิตาลีเล่นรอบแบ่งกลุ่มทั้งสามนัดในฐานะเจ้าภาพร่วมที่กรุงโรม พวกเขาจบรอบแบ่งกลุ่มในฐานะทีมอันดับหนึ่งด้วยผลงานชนะรวดสามนัด และทำสถิติเป็นทีมแรกในประวัติศาสตร์ที่ผ่านเข้าสู่รอบ 16 ทีมสุดท้ายโดยไม่เสียประตูในรอบแบ่งกลุ่ม^[42] ในรอบ 16 ทีมสุดท้าย อิตาลีเอาชนะออสเตรียไปได้ในช่วงต่อเวลาพิเศษ 2–1 ตามด้วยการเอาชนะเบลเยียม 2–1 ในรอบ 8 ทีมสุดท้าย และทำสถิติคว้าชัยชนะติดด่อกันในฟุตบอลยูโรจำนวน 15 นัด (นับรวมตั้งแต่รอบคัดเลือก)^[43] ในรอบรองชนะเลิศ พวกเขาเอาชนะสเปนในการดวลจุดโทษ 4–2 หลังจากเสมอกัน 1–1

ในวันที่ 11 กรกฎาคม ค.ศ. 2021 อิตาลีคว้าแชมป์ฟุตบอลยูโรได้เป็นสมัยที่สอง โดยเอาชนะอังกฤษในการดวลจุดโทษ 3–2 ในรอบชิงชนะเลิศภายหลังเสมอกัน 1–1 และมันชินียังทำสถิติคุมทีมไม่แพ้ติดต่อกันรวม 34 นัด^[44][45]

ในวันที่ 5 กันยายน ค.ศ. 2021 อิตาลีสร้างประวัติศาสตร์ด้วยการไม่แพ้ทีมใดในการแข่งขันนานาชาติติดต่อกันมากที่สุดตลอดกาลจำนวน 36 นัด หลังจากบุกไปเสมอกับสวิตเซอร์แลนด์ 0–0 ในฟุตบอลโลก 2022 รอบคัดเลือก แซงหน้าบราซิลและสเปนที่ทำไว้จำนวน 35 นัด ก่อนที่สถิติดังกล่าวจะหยุดลงที่ 37 นัดในเดือนต่อมา เมื่อพวกเขาแพ้สเปน 1–2 ในรอบรองชนะเลิศยูฟ่าเนชันส์ลีก 2021^[46] แต่ยังคว้าอันดับสามได้โดยชนะเบลเยียม 2–1 อิตาลีจบการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกในวันที่ 15 พฤศจิกายน ด้วยการบุกไปเสมอไอร์แลนด์เหนือ 0–0 ทำได้เพียงจบอันดับสองของกลุ่มและต้องไปแข่งเพลย์ออฟในปี 2022^[47]กับ มาซิโดเนียเหนือ ในวันที่ 24 มีนาคม 2022 ซึ่งผลการแข่งขันทางมาซิโดเนียเหนือเป็นฝ่ายชนะไป 1–0 โดยอิตาลีมาโดนยิงประตูในนาทีสุดท้าย ทำให้ไม่ได้ไปฟุตบอลโลกเป็นสมัยที่ 2 ติดต่อกัน^[48] ในวันที่ 1 มิถุนายน 2022 อิตาลีลงแข่งขันรายการ ฟินาลิสซิมา 2022 โดยแพ้อาร์เจนตินาที่สนามเวมบลีย์ กรุงลอนดอน 0–3^[49]

อิตาลีผ่านเข้าไปเล่นรายการยูฟ่าเนชันส์ลีก 2023 หลังจากบุกไปเอาชนะฮังการีที่บูดาเปสต์ด้วยผลประตู 2–0 ในวันที่ 26 กันยายน ค.ศ. 2022^[50] พวกเขาแพ้สเปนในรอบรองชนะเลิศวันที่ 15 มิถุนายน ค.ศ. 2023 ด้วยผลประตู 1–2^[51] แต่คว้าอันดับสามได้จากการชนะเนเธอร์แลนด์ด้วยผลประตู 3–2 ในอีกสามวันถัดมา^[52] มันชินีลาออกจากตำแหน่งในอีกสองเดือนต่อมา และถูกแทนที่โดยลูชาโน สปัลเลตตี

ลูชาโน สปัลเลตตี (2023–ปัจจุบัน)

สปัลเลตตีพาทีมลงแข่งขันในช่วงหกนัดสุดท้ายของฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 2024 รอบคัดเลือก โดยอิตาลีสามารถผ่านเข้าไปเล่นรอบสุดท้ายในฐานะทีมอันดับสองของกลุ่มซี ตามหลังแชมป์กลุ่มอย่างอังกฤษ^[53]

รายการแข่งขัน

• ฟุตบอลโลก

• ชนะเลิศ (4): 1934, 1938, 1982, 2006
• รองชนะเลิศ (2): 1970, 1994
• อันดับที่สาม (1): 1990
• อันดับที่สี่ (1): 1978

• ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป

• ชนะเลิศ (2): 1968, 2020
• รองชนะเลิศ (2): 2000, 2012
• อันดับสี่ (1): 1980
• รอบรองชนะเลิศ (1): 1988

• ฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ

• อันดับสาม (1): 2013

• โอลิมปิกฤดูร้อน

• เหรียญทอง (1): 1936
• เหรียญทองแดง (2): 1928, 2004

รายการอื่น ๆ:

• Central European International Cup

• ชนะเลิศ (2): 1927–30, 1933–35
• รองชนะเลิศ (2): 1931–32, 1936–38^{[nb 1]}

รางวัลส่วนตัว

• Laureus World Team of the Year

• ชนะเลิศ: 2007

ตารางสรุปถ้วยรางวัล

รายการแข่งขัน	1 !	2 !	3 !	ทั้งหมด
ฟุตบอลโลก	4	2	1	7
ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป	2	2	0	4
คอนเฟเดอเรชันส์คัพ	0	0	1	1
โอลิมปิกฤดูร้อน	1	0	2	3
เนชันส์ลีก	0	0	0	0
ทั้งหมด	7	4	4	15

รายชื่อผู้เล่นที่ถูกเรียกตัวสำหรับการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 2020 ประกาศเมื่อวันที่ 2 มิถุนายน^[54]

0#0	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	วันเกิด (อายุ)	ลงเล่น	ประตู	สโมสร
1	1GK	ซัลวาโตเร ซีรีกู	12 มกราคม ค.ศ. 1987 (อายุ 34 ปี)	26	0	โตรีโน
2	2DF	โจวันนี ดี โลเรนโซ	4 สิงหาคม ค.ศ. 1993 (อายุ 27 ปี)	7	0	นาโปลี
3	2DF	จอร์โจ กีเอลลีนี (กัปตัน)	14 สิงหาคม ค.ศ. 1984 (อายุ 36 ปี)	106	8	ยูเวนตุส
4	2DF	เลโอนาร์โด สปีนัซโซลา	25 มีนาคม ค.ศ. 1993 (อายุ 28 ปี)	13	0	โรมา
5	3MF	มานูเอล โลกาเตลลี	8 มกราคม ค.ศ. 1998 (อายุ 23 ปี)	9	1	ซัสซูโอโล
6	3MF	มาร์โก แวร์รัตตี	5 พฤศจิกายน ค.ศ. 1992 (อายุ 28 ปี)	40	3	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง
7	3MF	กาเอตาโน กัสโตรวิลลี	17 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1997 (อายุ 24 ปี)	2	0	ฟีออเรนตีนา
8	3MF	ฌอร์ฌิญญู	20 ธันวาคม ค.ศ. 1991 (อายุ 29 ปี)	27	5	เชลซี
9	4FW	อันเดรอา เบลอตตี	20 ธันวาคม ค.ศ. 1993 (อายุ 27 ปี)	33	12	โตรีโน
10	4FW	โลเรนโซ อินซิญเญ	4 มิถุนายน ค.ศ. 1991 (อายุ 30 ปี)	40	7	นาโปลี
11	4FW	โดเมนีโก เบราร์ดี	1 สิงหาคม ค.ศ. 1994 (อายุ 26 ปี)	10	4	ซัสซูโอโล
12	3MF	มัตเตโอ เปสซีนา	21 เมษายน ค.ศ. 1997 (อายุ 24 ปี)	5	2	อาตาลันตา
13	2DF	แอแมร์ซง	3 สิงหาคม ค.ศ. 1994 (อายุ 26 ปี)	14	0	เชลซี
14	3MF	เฟเดรีโก กีเอซา	25 ตุลาคม ค.ศ. 1997 (อายุ 23 ปี)	24	1	ยูเวนตุส
15	2DF	ฟรันเชสโก อาแชร์บี	10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1988 (อายุ 33 ปี)	13	1	ลาซีโอ
16	3MF	บรายัน กริสตันเต	3 มีนาคม ค.ศ. 1995 (อายุ 26 ปี)	10	1	โรมา
17	4FW	ชีโร อิมโมบีเล	20 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1990 (อายุ 31 ปี)	45	12	ลาซีโอ
18	3MF	นีโกเลาะ บาเรลลา	7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1997 (อายุ 24 ปี)	22	4	อินแตร์นาซีโอนาเล
19	2DF	เลโอนาร์โด โบนุชชี	1 พฤษภาคม ค.ศ. 1987 (อายุ 34 ปี)	101	7	ยูเวนตุส
20	3MF	เฟเดรีโก แบร์นาร์เดสกี	16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1994 (อายุ 27 ปี)	30	6	ยูเวนตุส
21	1GK	จันลุยจี ดอนนารุมมา	25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1999 (อายุ 22 ปี)	25	0	มิลาน
22	4FW	จาโกโม รัสปาโดรี	18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2000 (อายุ 21 ปี)	0	0	ซัสซูโอโล
23	2DF	อาเลสซันโดร บัสโตนี	13 เมษายน ค.ศ. 1999 (อายุ 22 ปี)	5	0	อินแตร์นาซีโอนาเล
24	2DF	อาเลสซันโดร โฟลเรนซี	11 มีนาคม ค.ศ. 1991 (อายุ 30 ปี)	42	2	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง
25	2DF	ราฟาแอล โตลอย	10 ตุลาคม ค.ศ. 1990 (อายุ 30 ปี)	2	0	อาตาลันตา
26	1GK	อาเลกซ์ เมเรต	22 มีนาคม ค.ศ. 1997 (อายุ 24 ปี)	2	0	นาโปลี

ลงสนามมากที่สุด

สถิติ ณ วันที่ 6 ตุลาคม 2021^[55]

• รายชื่อในตัวหนาคือผู้เล่นที่ยังลงเล่นอยู่ในปัจจุบัน

ผู้ทำประตูสูงสุด

สถิติ ณ วันที่ 6 ตุลาคม 2021^[56]

• ฟุตบอลหญิงทีมชาติอิตาลี
• ฟุตซอลทีมชาติอิตาลี
• ฟุตบอลโลก
• ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ฟุตบอลทีมชาติอิตาลี

• Official website by FIGC
• Official National football team page by FIGC
• Official Facebook page by FIGC
• Upcoming fixtures เก็บถาวร 2016-07-31 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน by FIGC
• Italy at UEFA
• Italy เก็บถาวร 2018-11-16 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน at FIFA