ไข้เลือดออกไครเมีย–คองโก

ไข้เลือดออกไครเมีย–คองโก (อังกฤษ: Crimean–Congo hemorrhagic fever, CCHF) เป็นโรคติดเชื้อไวรัส^[1] อาการโรค ได้แก่ ไข้ ปวดกล้ามเนื้อ ปวดศีรษะ อาเจียน ท้องร่วงและมีจุดเลือดออก^[1] ผู้ป่วยเริ่มแสดงอาการน้อยกว่า 2 สัปดาห์หลังติดเชื้อ^[1] อาการแทรกซ้อนรวมถึงตับวาย^[1] ผู้ป่วยที่อาการดีขึ้นมักฟื้นตัวภายใน 2 สัปดาห์หลังแสดงอาการ^[1]

ไข้เลือดออกไครเมีย–คองโก
ผู้ป่วยไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกในปี ค.ศ. 1969
สาขาวิชา	โรคติดเชื้อ
อาการ	ไข้, ปวดกล้ามเนื้อ, ปวดศีรษะ, อาเจียน, ท้องร่วง, เลือดออกในผิวหนัง[1]
ภาวะแทรกซ้อน	ตับวาย[1]
การตั้งต้น	รวดเร็ว[1]
ระยะดำเนินโรค	สองสัปดาห์[1]
วิธีวินิจฉัย	การตรวจสารภูมิต้านทาน, อาร์เอ็นเอของไวรัส, โปรตีนของไวรัส (แอนติเจน)[1]
โรคอื่นที่คล้ายกัน	ไข้เด็งกี, ไข้คิว,[2] โรคไวรัสอีโบลา[3]
การรักษา	การรักษาตามอาการ, ไรบาวิริน[1]
พยากรณ์โรค	~25% เสี่ยงต่อการเสียชีวิต[1]

ไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกเป็นไข้เลือดออกจากไวรัสชนิดหนึ่ง^[1] ไวรัสก่อโรคเป็นอาร์เอ็นเอไวรัสสกุล Orthonairovirus วงศ์ Nairoviridae แพร่กระจายผ่านเห็บหรือการสัมผัสกับเลือด สารคัดหลั่งและอวัยวะของสัตว์หรือผู้ติดเชื้อ^[1] นอกจากนี้ยังสามารถติดต่อจากคนสู่คนผ่านสารน้ำ^[1] ระยะฟักตัวอยู่ที่ 1–3 วันหลังถูกเห็บกัดหรืออาจนานถึง 9 วัน ขณะที่หากสัมผัสเลือดหรือเนื้อเยื่อของสัตว์ที่ติดเชื้อระยะฟักตัวอยู่ที่ 5–6 วันหรืออาจนานสุด 13 วัน^[4] ชาวไร่ชาวนาและผู้ทำงานในโรงฆ่าสัตว์มีความเสี่ยงสูงในการติดเชื้อ^[1] การวินิจฉัยโรคใช้การตรวจสารภูมิต้านทาน อาร์เอ็นเอของไวรัสหรือแอนติเจน^[1]

ยังไม่มีวิธีรักษาที่องค์การอนามัยโลกและองค์การอาหารและยาสหรัฐรับรอง และยังไม่มีวัคซีนจำหน่ายเชิงพาณิชย์^[1] การป้องกันโรคคือลดโอกาสการถูกเห็บกัด รักษาความสะอาดในกระบวนการแปรรูปเนื้อสัตว์และปฏิบัติตามมาตรการดูแลสุขภาพสากล^[1] การรักษาใช้การรักษาตามอาการ^[1] มีการแนะนำการใช้ยาต้านไวรัสไรบาวิริน^[1]

มีรายงานผู้ป่วยไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกในหลายพื้นที่ เช่น แอฟริกา รัสเซีย บอลข่าน ตะวันออกกลางและเอเชีย^[1] การปะทุของโรคขนาดย่อมเกิดขึ้นทั่วไปในพื้นที่ประจำถิ่นของไวรัส^[1] ในปี ค.ศ. 2013 อิหร่าน รัสเซีย ตุรกีและอุซเบกิสถานรายงานผู้ป่วยโรคนี้มากกว่า 50 ราย^[2] อัตราป่วยตายอยู่ที่ 10–40% แม้จะมีการพบการปะทุของโรคบางครั้งที่อัตราป่วยตายสูงถึง 80%^[1] ไวรัสก่อโรคถูกพบครั้งแรกที่ไครเมียในคริสต์ทศวรรษที่ 1940 ภายหลังถูกระบุว่าเป็นชนิดเดียวกับที่ก่อโรคไข้เลือดออกคองโก^[5] ในปี ค.ศ. 1973 คณะกรรมการระหว่างประเทศว่าด้วยอนุกรมวิธานของไวรัสประกาศชื่อไวรัสไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกเป็นชื่อทางการ^[6]

20 ปีที่ผ่านมา มีการปะทุของโรคไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกในยุโรปตะวันออก โดยเฉพาะอดีตสหภาพโซเวียต เมดิเตอร์เรเนียน ตะวันตกเฉียงเหนือของจีน เอเชียกลาง ยุโรปใต้ แอฟริกา ตะวันออกกลางและอนุทวีปอินเดีย ไข้เลือดออกไครเมีย–คองโกอยู่ในบัญชีโรคลำดับต้นสำหรับวิจัยและพัฒนาขององค์การอนามัยโลก^[7] และบัญชีโรคประเภท A ของสถาบันโรคภูมิแพ้และโรคติดเชื้อแห่งชาติสหรัฐ ในฐานะโรคที่มีความเสี่ยงสูงต่อความมั่นคงแห่งชาติและสาธารณสุข^[8]