Лісічка

Пладовае цела лісічкі з ножкай было шчыльна- або цьвёрда-мясістым. Пукатая шапка грыба з узростам станавілася ўвагнутай ды лейкападобнай. Гладкі і шчыльна зрослы зь мякацьцю гімэнафор быў маршчакаваты або пласьціністы, часта галінасты. Споравы парашок быў белы або жаўтаваты^[1]. Бясколерныя і гладкія споры былі эліпсападобнымі^[2].

Найбольшае пашырэньне ў Беларусі мела жоўтая^[2] (звычайная, сапраўдная) лісічка. Расла на глебе ў лясах часта вялікімі скапленьнямі ў ліпені—кастрычніку. Гладка і жоўтая шапка з шырокім, часта хвалістым краем мела прамер да 8 см і была пукатай або плоскай. Пазьней шапка грыба станавілася шырокалейкападобнай і часам выцьвітала да сьветла-жоўтага або белаватага адценьня. Пласьціністыя і тоўстыя складкі гімэнафору зыходзілі на ножку. Гладкая і цыліндрычная ножка была аднаго адценьня з шапкай лісічкі. Белая і шчыльная мякаць мела прыемны пах і смак. Была вядомым ядомым грыбам. Утрымлівала вітаміны ПП і групы Б, а таксама медзь і цынк. Радзей трапляліся жаўцеючая і трубкападобная лісічка^[1].

Лісічкі спажывалі сьвежымі, марынаванымі і салёнымі^[3]. Цела лісічкі ўтрымлівае хітынманозу, якая бурыць яйкі чарвякоў. Таму вусякі і чарвякі не кранаюць лісічак. Гэтае рэчыва здабываюць зь лісічак для вырабу лекаў. Настоем зь лісічак лечаць ангіну, нарывы і фурункулы. Сярод іншага, ужываньне лісічак спрыяла паляпшэньню зроку і папярэджвала хваробы вачэй, бо гэтыя грыбы зьмяшчалі багата вітамінаў А, Б і ПП, а таксама медзь і цынк. Найчасьцей лісічкі спажывалі печанымі і зьмешвалі з бульбай і яйкамі, курацінай і спагеці. Таксама іх дадавалі ў пірог і піцу^[4].