Іньюпіят

Па культуры і мове іньюпіят блізкі да астатніх інуітаў Канады і Грэнландыі. Аднак, як высветлілі генетыкі, продкамі іньюпіят таксама з'яўляліся палеаэскімосы^[3], якія насялялі паўночнаамерыканскую Арктыку да рассялення прадстаўнікоў культуры Туле.

Да канца XVIII ст. продкі сучасных іньюпіяк уяўлялі сабой некалькі аўтаномных груп інуітаў, кожная з якіх складалася з дзвюх або болей пашыраных сем'яў, што знаходзіліся ў сваяцкіх адносінах. У 1838 - 1848 гг. яны моцна пацярпелі ад голада, так што некаторыя тэрыторыі былі пакінуты і зноў населены выжылымі і прадстаўнікамі суседніх груп^[4]. Кантакты з еўрапейцамі пачаліся з 1826 г.^[5].

З другой паловы XIX ст. абарыгены паўночнай Аляскі былі ўцягнуты ў камерцыйны лоў кітоў, які некаторы час даваў вялізарныя прыбыткі. Аднак у выніку скарачэння попыту на прадукцыю кітабояў пачаўся эканамічны крызіс. Сацыяльныя змены пачаліся толькі ў другой палове XX ст., калі ўлады Аляскі пачалі адчыняць дзяржаўныя школы і іншыя ўстановы для адукацыі тубыльцаў, выплочваць дапамогу. Асаблівую важнасць меў зямельны акт 1971 г. Ён гарантаваў кампенсацыі за выкарыстанне традыцыйных тэрыторый^[6]. Пры гэтым сярод іньюпіят панавалі беспрацоўе і нізкі ўзровень жыцця.

Барацьба за свае правы садзейнічала значнай інтэграцыі інуітаў Аляскі, а таксама распаўсюджанню агульнай тоеснасці.

Асноўным гаспадарчым заняткам іньюпіят здаўна было паляванне. Яго вялі на працягу года пераважна на марскіх звяроў. Улетку палявалі з каякаў, узімку — з лёду^[7]. У летні сезон таксама палявалі на сушы на зайцоў, пясцоў, карыбу, птушак, збіралі птушыныя яйкі, ягады, ядомыя травы і малюскаў. Лоў рыбы адыгрываў пэўнае значэнне для тых, хто ўлетку перамяшчаўся ва ўнутраныя раёны для палявання на карыбу^[8]. Паляваннем займаліся дарослыя мужчыны. Збіральніцтвам — жанчыны і дзеці. Перапрацоўкай мяса і скур — жанчыны. На захадзе ў вусцях рэк і на астравах арганізоўваліся месцы абмену таварамі, куды прыязджалі нават з Чукоткі.

Для палявання выкарыстоўвалі некалькі відаў гарпуноў з рознымі навершамі^[9], лук і стрэлы^[10]. Перамяшчаліся пешшу або з дапамогай каякаў. Узімку каякі памяшчалі на плоскія нарты. Большасць прылад працы выраблялася з косці, таксама апрацоўвалі драўніну, камень, у пазнейшы час — прывезенае звонку жалеза, рабілі простую кераміку. Вопратку шылі са скур.

Адзінай свойскай жывёлай іньюпіят быў сабака. На поўначы Аляскі была распаўсюджана парода аляскінскі маламут^[11]. Сабакі транспартавалі грузы, удзельнічалі ў паляванні, узімку знаходзілі палонкі з нерпамі.

Асноўнай сацыяльнай адзінкай з'яўлялася вялікая пашыраная сям'я на чале адзінага гаспадара umialik і яго жонкі nuliaqpak. Яны размяркоўвалі працу і здабычу. Меліся спецыяльныя месцы для збору сям'і qargi. Пашыраныя сем'і аднаго паселішча аб'ядноўваліся ў абшчыну, што кантралявала агульныя паляўнічыя тэрыторыі. У іньюпіят не было правадыроў, аднак мелася абшчынная рада qatizut. Групы паляўнічых або воінаў узначальвалі часовыя правадыры ataniq. Сем'і аднога паселішча знаходзіліся ў сваяцкіх адносінах, абменьваліся шлюбамі, аказвалі ўзаемадапамогу. Кантакты з іншымі паселішчамі і тэрытарыяльнымі групамі былі вельмі абмежаванымі, часцяком скончвааліся крывавымі канфліктамі.

На працягу года жыхары паселішча арганізоўвалі сумесныя святы, якія суправаджаліся песнямі, танцамі, гандлем. Найбольш вядомы музычны інструмент — скураны барабан.

Лінгвісты вылучаюць на тэрыторыі паўночнай Аляскі 2 інуіцкія мовы — іньюпіятун, кавіярак. Аднак у выніку ізаляванасці асобных паселішчаў кожная з гэтых моў падзяляецца на рэгіянальныя дыялекты.

Іньюпіят верылі ў магію і шматлікіх духаў. Меўся інстытут шаманаў angatquq. Многія шаманы адначасова з'яўляліся гаспадарамі сям'і. З канца XIX ст. распаўсюджваецца хрысціянства.