Закон Стокса

У 1851 Джордж Стокс атрымаў вызначэнне для сілы трэння (таксама завецца сілай лабавога супраціўлення), якая дзейнічае на сферычныя аб'екты з вельмі маленькімі лікамі Рэйнальдса (напр., вельмі маленькія часціцы) у неабмежаванай вязкай вадкасці, рашаючы ураўненне Наўе — Стокса:

${\displaystyle F=6\pi r\eta v\,}$

дзе

• ${\displaystyle F}$ — сіла трэння, якая завецца таксама сілай Стокса,
• ${\displaystyle r}$ — радыус сферычнага аб'екта,
• ${\displaystyle \eta }$ — дынамічная вязкасць вадкасці,
• ${\displaystyle v}$ — хуткасць часціцы.

Калі часціцы падаюць у вязкай вадкасці пад дзеяннем ўласнай вагі, то ўсталяваная хуткасць дасягаецца, калі гэта сіла трэння разам з сілай Архімеда дакладна ўраўнаважваецца сілай гравітацыі. Выніковая хуткасць раўняецца

${\displaystyle V_{s}={\frac {2}{9}}{\frac {r^{2}g(\rho _{p}-\rho _{f})}{\mu }}}$

дзе

• V_s — усталяваная хуткасць часціцы (м/с) (часціца рухаецца ўніз, калі ${\displaystyle \rho _{p}>\rho _{f}}$, і зверх, калі${\displaystyle \rho _{p}<\rho _{f}}$),
• ${\displaystyle r}$ — радыус Стокса часціцы (м),
• g — паскарэнне вольнага падзення (м/с²),
• ρ_p — шчыльнасць часціц (кг/м³),
• ρ_f — шчыльнасць вадкасці (кг/м³),
• ${\displaystyle \mu }$ — дынамічная вязкасць вадкасці (Па с).