Закон Снеліуса

Першыя ўпамінанні аб праламленні святла ў вадзе і шкле сустракаюцца ў творы Клаўдзія Пталамея «Оптыка», які выйшаў у свет у ІІ ст. н. э.

Закон прамламлення святла быў эксперыментальна вызначаны ў 1620 г. галандскім вучоным Вілебродам Снеліусам. Незалежна ад Снеліуса закон праламлення быў таксама адкрыты Рэнэ Дэкартам.^[1]

Закон праламлення светлавых хваль:

${\displaystyle \sin \theta _{1}/\sin \theta _{2}=n_{2}/n_{1}=n_{21}}$

адносіна сінуса вугла падзення да сінуса вугла праламлення ёсць велічыня пастаянная для двух дадзеных асяроддзяў і роўная адноснаму паказчыку праламлення другога асяроддзя адносна першага;

прамяні, падаючы і праломлены, ляжаць у адной плоскасці з перпендыкулярам, праведзеным у пункт падзення праменя да плоскасці мяжы падзелу двух асяроддзяў.^[1]

Другі выгляд закону:

${\displaystyle \sin \theta _{1}n_{1}=\sin \theta _{2}n_{2}}$