Леанід Рыгоравіч Рахленка

У 1925—1927 гадах навучаўся ў Ленінградскім інстытуце сцэнічнага мастацтва (Расійская СФСР) на курсе Леаніда Віўена і Сяргея Радлава. З 1926 года ў Ленінградскім рабочым тэатры пралеткульта. У 1929—1981 гадах у Беларускім тэатры імя Янкі Купалы, дзе ў 1937—1941 гадах займаў пасаду мастацкага кіраўніка. Адначасова ў 1956—1958 і 1967—1969 гадах быў мастацкім кіраўніком студый пры тэатры.

Члены Беларускага саюза тэатральных дзеячаў з 1946 года.

Выкананыя ім ролі былі адметныя выразнасцю душэўных уласцівасцей, светапогляднай абагульненасцю і падрабязнасцю распрацоўкі. Ён выканаў наступныя ролі ў адпаведных пастаноўках:

• Старац — «Раскіданае гняздо» Янкі Купалы;
• Сымон — «Салавей» Змітрака Бядулі;
• Гарлахвацкі — «Хто смяецца апошнім» Кандрата Крапівы;
• Добрых — «Амністыя» Мікалая Матукоўскага;
• Круціцкі — «На ўсякага мудраца хапае прастаты» Аляксандра Астроўскага;
• Прыбыткоў — «Апошняя ахвяра» А.Астроўскага;
• Дудукін — «Без віны вінаватыя» Астроўскага;
• Бубнаў — «На дне» Максіма Горкага;
• Бераст — «Платон Крэчат» Аляксандра Карнейчука;
• Сцяпан Сыравараў — «У мяцеліцу» Леаніда Лявонава;
• Ён — «Чацверты» Канстанціна Сіманава^[1].

Яго пастаноўкі вызначаліся дакладнасцю вобразнай будовы, тонкай распрацоўкай характараў і акцёрскай спалучанасцю. На памостках Купалаўскага тэатра ён паставіў:

• 1934 — «Канец дружбы» са Львом Літвінавым;
• 1936 — «Ваўкі і авечкі» А.Астроўскага;
• 1937 — «Скупы» Мальера;
• 1937 — «Салавей» з Л.Літвінавым;
• 1938 — «Без віны вінаватыя» Астроўскага;
• 1938 — «Партызаны» з Канстанцінам Саннікавым;
• 1939 — «Хто смяецца апошнім» з Восіпам Раеўскім;
• 1941 — «У стэпах Украіны» А.Карнейчука;
• 1943 — «Рускія людзі» К.Сіманава;
• 1953 — «Каварства і каханне» Фрыдрыха Шылера;
• 1954 — «Вогненны мост» Барыса Рамашова;
• 1956 — «Пані міністэрша» Браніслава Нушыча;
• 1962 — «Паўночная мадонна» братоў Тур (Леаніда Тубельскага і Пятра Рыжэя)^[1].

• 1941 — «Жыві, родная Беларусь» (музычны фільм): паэт
• 1941 — «Марскі ястраб»: контр-адмірал
• 1954 — «Хто смяецца апошнім»: кіраўнік інстытута Гарлахвацкі
• 1956 — «Міколка-паравоз»: нямецкі палкоўнік
• 1957 — «Палеская легенда»: пан Іван
• 1957 — «Далёкае і блізкае»: Чугай
• 1957 — «Сцяпан Кальчугін»: Бахмуцкі
• 1958 — «Гадзіннік спыніўся апоўначы»: Курт фон Готберг
• 1960 — «Веснавыя навальніцы»^[1]: прафесар
• 1978 — «Расклад на паслязаўтра»: прафесар Калмыкаў
• 1980 — «Атланты і карыятыды»: Багдан Вітальевіч

• жонка Лідыя Ржэцкая (1899—1977) — актрыса, народная артыстка СССР (1955)
• Дачка Валянціна (нар. 1931) — беларуская піяністка^[2].
• брат Аляксандр Рахленка (1918—1959) — акцёр
• унук Аляксандр Юр’евіч Рахленка (нар. 1961) — кінаакцёр

• заслужаны артыст Беларускай ССР^[3]
• народны артыст БССР (1946)
• народны артыст СССР (1966)
• Дзяржаўная прэмія Беларускай ССР (1970)
• Ганаровая грамата Прэзідыума ВС БССР (1982)
• ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі
• тры ордэны Працоўнага Чырвонага Сцяга (1940, 1948, 1955)
• ордэн Дружбы народаў (1977)
• медалі.

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
• Рахле́нка Леанід Рыгоравіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 626. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.