Францішак Рамейка

Нарадзіўся Францішак у сялянскай сям'і каталікоў Андрэя Рамейкі і Антаніны з Янцэвічаў.

У лістападзе 1903 года вытрымаў іспыт на званне аптэкарскага вучня пры экзаменацыйнай камісіі Маскоўскае навучальнае акругі. У 1905—1909 — студэнт духоўнай каталіцкай семінарыі ў Вільні.

У 1909 прызначаны вікарыем касцёла бернардзінцаў у Вільні. Нейкі час служыў у Іўі Ашмянскага павета. У 1910—1921 служыў пробашчам у сялецкім касцёле Святога Аляксея і шарашоўскім касцёле Найсвяцейшай Тройцы (абодва ў Пружанскім павеце Гродзенскай губерні)^[3].

За польскім часам служыў у задарожскім касцёле Найсвяцейшай Дзевы Марыі Ласкавай^[3]. У 1928 годзе за сваю дзейнасць па пашырэнні выкарыстання беларускай мовы ў царкве і паўсядзённым жыцці парафіян быў часова пазбаўлены права займацца душпастырскай дзейнасцю. Гэта адбілася на яго псіхічным стане.

У 1929—1931 — святар у кемелішкаўскім касцёле Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі^[3].

16 чэрвеня 1931 Францішак Рамейка прыехаў у Вільню ў госці да Адама Станкевіча. Не дачакаўшыся таго, застрэліўся ў яго кабінеце. Пахаваны на Бернардзінскіх могілках Вільні.

Выступаў за шырокае ўжыванне беларускай мовы ў набажэнствах. У 1925 годзе сярод іншых беларускіх святароў падпісаў мемарандум да канферэнцыі польскіх біскупаў, які патрабаваў увядзення выкладання беларускай мовы, літаратуры і гісторыі ў духоўных семінарыях і інш^[4].

Матэрыяльна падтрымліваў выданне беларускіх каталіцкіх часопісаў і газет («Biełarus», «Biełaruskaja krynica» і інш.), займаўся распаўсюджваннем беларускіх друкаваных выданняў.

• Павел Севярынец. Беларуская глыбіня. Самагубства ксяндза Рамейкі // Наша Ніва. — 5 снежня 2012. — № 45 (786). — С. 12. — ISSN 1819-1614.

• Біяграфія на Слоўніку.орг