Θρησκεία στην Κίνα

Η κυβέρνηση της Κίνας υποστηρίζει επίσημα τον κρατικό αθεϊσμό^[1], αν και ο κινεζικός πολιτισμός φιλοξενεί μια ποικιλία από θρησκευτικές-φιλοσοφικές παραδόσεις. Ο Κομφουκιανισμός και ο Ταοϊσμός, όπου αργότερα έλαβε μέρος και ο Βουδισμός, αποτελούν τις «τρεις διδασκαλίες» που έχουν διαμορφώσει τον κινεζικό πολιτισμό. Οι αυτοκράτορες της Κίνας διεκδίκησαν την Εντολή του Ουρανού και συμμετείχαν σε κινεζικές θρησκευτικές πρακτικές. Στις αρχές του 20ου αιώνα, αξιωματούχοι και διανοούμενοι χαρακτήρησαν όλες τις θρησκείες ως "προληπτικές" και από το 1949, η Κίνα διοικείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, έναν θεσμό που απαγορεύει στα μέλη του κόμματος να ασκούν θρησκεία ενώ βρίσκονται στο αξίωμα. Στο αποκορύφωμα μιας σειράς αθεϊστικών και αντι-θρησκευτικών εκστρατειών που είχαν ξεκινήσει από τα τέλη του 19ου αιώνα, η Πολιτιστική Επανάσταση ενάντια σε παλιές συνήθειες, ιδέες, έθιμα και πολιτισμούς, διαρκώντας 1966 έως το 1976, τα κατέστρεψε ή τους ανάγκασε να τα ασκούν κρυφά^[2]. Στους ηγέτες και στις θρησκευτικές οργανώσεις δόθηκε μεγαλύτερη αυτονομία. Η κυβέρνηση αναγνωρίζει επίσημα πέντε θρησκείες: Βουδισμό, Ταοϊσμό, Καθολικισμό, Προτεσταντισμό και Ισλάμ (αν και η κινεζική Καθολική Εκκλησία είναι ανεξάρτητη από την Καθολική Εκκλησία στη Ρώμη). Στις αρχές του 21ου αιώνα υπήρξε αυξανόμενη επίσημη αναγνώριση του Κομφουκιανισμού και της κινεζικής λαϊκής θρησκείας ως μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κίνας^[3]. Το Ισλάμ ασκείται στην κινεζική κοινωνία εδώ και 1.400 χρόνια^[4]. Επί του παρόντος, οι μουσουλμάνοι είναι μια μειονότητα στην Κίνα, που αντιπροσωπεύει μεταξύ 0,45% και 1,8% του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις^[5]. Αν και οι μουσουλμάνοι Χούι είναι η πιο πολυάριθμη ομάδα, η μεγαλύτερη συγκέντρωση μουσουλμάνων είναι στο Σιντσιάνγκ, με σημαντικό πληθυσμό Ουιγούρων. Η Κίνα θεωρείται επίσης συχνά το σπίτι του ανθρωπισμού και του κοσμικισμού, οι οποίοι ξεκινούν την εποχή του Κομφούκιου.

Επειδή πολλοί Κινέζοι Χαν δεν θεωρούν τις πνευματικές τους πεποιθήσεις και πρακτικές ως «θρησκεία» και δεν πιστεύουν ότι πρέπει να ασκούν μία συγκεκριμένη από αυτές αποκλειστικά, είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν σαφείς και αξιόπιστες στατιστικές. Σύμφωνα με την επιστημονική άποψη, «η πλειοψηφία του πληθυσμού της Κίνας, 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι» συμμετέχει στην κινεζική κοσμολογική θρησκεία, τα τελετουργικά και τα φεστιβάλ του σεληνιακού ημερολογίου, χωρίς να ανήκει σε καμία θεσμική διδασκαλία^[6]. Οι εθνικές έρευνες που διεξήχθησαν στις αρχές του 21ου αιώνα εκτιμούσαν ότι περίπου το 80% του πληθυσμού της Κίνας, που είναι περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ακολουθούν κάποιο είδος Κινεζικής λαϊκής θρησκείας. Το 10–16% είναι Βουδιστές, το 10% είναι ταοϊστές, το 2,53% είναι Χριστιανοί και 0,4% είναι Μουσουλμάνοι. Ο λαϊκός κινεζικός σωτηρισμός ακολουθείται από το 2-3% έως το 13% του πληθυσμού, ενώ πολλοί στην τάξη των διανοουμένων προσχωρούν στον Κομφουκιανισμό ως θρησκευτική ταυτότητα. Επιπλέον, οι ομάδες εθνοτικών μειονοτήτων ασκούν διακριτικές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένου του Θιβετιανού Βουδισμού, και του Ισλάμ μεταξύ των λαών Χούι και Ουιγούρ.