Ντέβαν Ράκιατ

Τα μέλη αναφέρονται ως βουλευτές (Μαλαϊκά: Ahli, προφέρεται:άχλι). Οι βουλευτές πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και δεν μπορούν να είναι παράλληλα μέλη της Γερουσίας. Πρόεδρος της Βουλής είναι ο Ομιλητής, ο οποίος εκλέγεται στην αρχή κάθε κοινοβουλευτικής περιόδου, ή αν μείνει κενή η θέση. Εκλέγονται, επίσης, δύο αντιπρόεδροι.^[2]

Στις γενικές εκλογές του 2018, εκλέχτηκαν 222 μέλη, από ομοσπονδιακές εκλογικές περιφέρειες όπως ορίστηκαν από την εκλογική επιτροπή που ανέλαβε την οριοθέτηση. Η αναδιάρθρωση των εκλογικών περιφερειών γίνεται κάθε δέκα χρόνια και βασίζεται στα δεδομένα της πιο πρόσφατης απογραφής πληθυσμού.

Η θητεία στη Βουλή είναι πενταετής. Κανονικά, οι γενικές εκλογές διεξάγονται ανά πενταετία και οι ψηφοφόροι επιλέγουν έναν υποψήφιο για να εκπροσωπήσει την εκλογική τους περιφέρεια στη Βουλή. Το εκλογικό σύστημα είναι πλειοψηφικό, δηλαδή ο υποψήφιος που θα συγκεντρώσει τις περισσότερους ψήφους κερδίζει την έδρα.

Προτού συγκληθούν νέες γενικές εκλογές, πρέπει πρώτα ο Βασιλιάς να διαλύσει το Κοινοβούλιο με τη συμβουλή του Πρωθυπουργού.^[2] Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο Γιάνγκ ντι-Περτουάν Αγκόνγκ διατηρεί το δικαίωμα να μην χορηγήσει τη συγκατάθεσή του για τη διάλυση αν το κρίνει ορθό.

Η Βουλή είναι το απόλυτο νομοθετικό σώμα στη Μαλαισία, και είναι αρμόδια για τη θέσπιση, την τροποποίηση και την κατάργηση νόμων. Τα μέλη του Κοινοβουλίου επιτρέπεται να μιλήσουν για οποιοδήποτε θέμα χωρίς φόβο μομφής εκτός του Κοινοβουλίου, και το μόνο όργανο που μπορεί να λογοκρίνει έναν βουλευτή είναι η Επιτροπή Προνομίων της Βουλής. Η εν λόγω "βουλευτική ασυλία" τίθεται σε ισχύ από τη στιγμή που ο βουλευτής ορκίζεται, ισχύει μόνο για όσο βρίσκεται στο βήμα και όχι για δηλώσεις που έγιναν εξωβουλευτικά. Εξαίρεση αποτελεί ο νόμος που ψηφίστηκε μετά την εξέγερση της 13ης Μαΐου 1969. Σύμφωνα με τον νόμο, όλες οι δημόσιες συζητήσεις για την κατάργηση ορισμένων άρθρων του Συντάγματος που αφορούν τα προνόμια των Μπουμιπούτρα (ιθαγενείς της Μαλαισίας), όπως το άρθρο 153, απαγορεύονται σε όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου. ^[3] Επίσης, στους βουλευτές απαγορεύεται να ασκήσουν κριτική στον Βασιλιά και τους δικαστές.^[4]

Φορέας της εκτελεστικής εξουσίας είναι η κυβέρνηση, που αποτελείται από τον Πρωθυπουργό και το υπουργικό του Συμβούλιο. Οποιοσδήποτε βουλευτής μπορεί να γίνει μέλος της κυβέρνησης. Ο Βασιλιάς διορίζει τον Πρωθυπουργό, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης αλλά συνταγματικά υποτελής στον Βασιλιά. Συνήθως, η θέση του Πρωθυπουργού δίνεται στον αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος στο Κοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός επιλέγει τους βουλευτές που θα γίνουν μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου του και σχηματίζει την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, και αν την χάσει ή δεν εγκριθεί ο προϋπολογισμός, τότε πρέπει ή να διαλύσει τη Βουλή ή να υποβάλλει την παραίτησή του. Ο βασιλιάς διατηρεί το δικαίωμα να συμφωνήσει ή να απορρίψει την αίτηση διάλυσης, και αν παραιτηθεί ο πρωθυπουργός τότε ο Βασιλιάς μπορεί να διορίσει έναν νέο Πρωθυπουργό.^[5]

Η κυβέρνηση ετοιμάζει τα νομοσχέδια και μετά υποβάλλονται στο Κοινοβούλιο. Το νομοσχέδιο μοιράζεται σε όλα τα μέλη και πρέπει να διαβαστεί τρεις φορές στη Βουλή. Η πρώτη ανάγνωση είναι όταν ο υπουργός, ή ο αναπληρωτής του, υποβάλλει τον νόμο στο κοινοβούλιο. Στη δεύτερη ανάγνωση, ο νόμος συζητείται και σχολιάζεται από τους βουλευτές. Στην τρίτη ανάγνωση, ο υπουργός ζητά να ψηφιστεί ο νόμος και για να εγκριθεί χρειάζεται μία απλή πλειοψηφία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για να εγκριθούν συνταγματικές τροποποιήσεις, χρειάζεται η πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής. Αφού περάσει από τη Βουλή, ο νόμος αποστέλλεται στη Γερουσία για έγκριση. Αν η Γερουσία δεν εγκρίνει το νόμο, τότε απλά θα καθυστερήσει η εφαρμογή του για διάστημα ενός μήνα έως ενός χρόνου, και μετά θα θεωρείται ότι περάστηκε.^[6]

Ένας νόμος που έχει εγκριθεί, παρουσιάζεται στον Γιάνγκ ντι-Περτουάν Αγκόνγκ ο οποίος έχει 30 ημέρες για να τον εξετάσει. Αν δεν τον αποδεχτεί, θα τον επιστρέφει στο Κοινοβούλιο μαζί με τις προτάσεις του για δυνατές τροποποιήσεις. Το Κοινοβούλιο πρέπει, στη συνέχεια, να επανεξετάσει το νομοσχέδιο και τις προτεινόμενες τροποποιήσεις και να το επιστρέψει στο βασιλιά μέσα σε 30 ημέρες. Ο Βασιλιάς πρέπει να χορηγήσει τη συγκατάθεσή του εντός 30 ημερών για να περάσει ο νόμος, και τίθεται σε ισχύ μόνο αφού δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. ^[7]

Η κυβέρνηση προσπαθεί να διατηρήσει την απόλυτη μυστικότητα όσον αφορά τα νομοσχέδια που συζητούνται. ^[8] Σε σπάνιες περιπτώσεις, η κυβέρνηση μπορεί να διαθέσει μία Λευκή Βίβλο προκειμένου να διευκολύνει την επίτευξη συναίνεσης (ως τώρα έχει γίνει για τη νομοθεσία των Πανεπιστημίων) ^[9][10]

Υπάρχει μια διαδικασία που επιτρέπει σε έναν βουλευτή να προτείνει ένα νόμο, αλλά στα νομοθετικά σώματα που ακολουθούν το σύστημα Γουεσμίνστερ αυτό σπάνια γίνεται.^[11][12] Και στους γερουσιαστές επιτρέπεται να προτείνουν νόμους, αλλά όχι για οικονομικά θέματα.^[13][14]