Zuhurtasun printzipio

Zuhurtasun-printzipioa (edo zuhurtasun-ikuspegia) berrikuntzen aurrean ikuspegi epistemologikoa da, ikuspegi filosofiko eta juridiko zabala da, eta kalteak eragin ditzakeen gaiari buruzko ezagutza zientifiko nahikoa falta denean erabakirik zuhurrena hartu behar dela defendatzen duen ikuspegia da. Arreta, itxaronaldia, etenaldia eta berrikuspena azpimarratzen ditu hatsarre edo printzipio honek, kaltegarriak, izan daitezkeen berrikuntza berrietan murgildu aurretik.^[1] Kritikarien ustez, zehaztugabea da, definizio zehatz gabekoa, eta ez da oso zientifikoa. Kritikarien ustez printzipio honi kasu egiteak aurrerapenerako oztopo bat.^[2]

Ingeniaritza-testuinguru batean, zuhurtzia-printzipioa segurtasun-faktore gisa ageri da, Elishakoff-en monografian xehetasunez eztabaidatua.^[3] Itxuraz, Belindor-rek 1729an iradoki zuen ingeniaritza zibilean erabili behar zela.^[4] Ingeniariek eta filosofoek sakon aztertzen dute segurtasun-faktorearen eta fidagarritasunaren arteko erlazioa.^[5][4][6]

Printzipio hau sarritan erabiltzen dute arduradun politikoek erabaki jakin bat hartzearen ondorioz kalteak izateko aukera dagoen egoeretan (adibidez, ekintza-bide jakin bat hartuz gero) eta oraindik froga erabakigarriak ez daudenean ekintza-bide horrek ondorio positiboak ekarriko dituela. Esaterako, gobernu batek erabaki dezake sendagai edo teknologia berri baten kaleratzea oztopatzea edo mugatzea beste nonbaitek probatu arte.

Printzipioak onartzen du zientziaren eta teknologiaren aurrerapenak maiz onura handiak ekarri dizkion arren gizateriari, mehatxu eta arrisku berriak sortzen ere lagundu duela. Horrek esan nahi du gizarte-erantzukizuna dagoela jendea, publikoa, balizko kalte horien eraginetik babesteko, ikerketa zientifikoek arrisku sinesgarri bat oraindik aurkitu ez badute ere.

Printzipioa garapen iraunkorraren, ingurumenaren babesaren, osasunaren babesean, merkataritzaren eta elikagaien segurtasunaren esparruetan nazioarteko itunetan eta hainbat adierazpen publikoren justifikazio bihurtu da, nahiz eta, batzuetan, eztabaida piztu duen zehatz-mehatz nola definitu eta arrisku anitzeko egoera konplexuetan nola aplikatu.^[7] Sistema juridiko batzuetan, hala nola Europar Batasuneko zuzenbidean, zuhurtasun-printzipioa aplikatzea lege-baldintza bihurtu da legearen zenbait esparrutan.^[8] Nahikoa aldeko frogarik ez daudenetan, zenbait esparrutan, zuhurtasun printzipioari men egiten zaio eta itxaron egin ohi da erabaki ustez arriskutsuak hartu baino lehen.