خدای پدر
خدای پدر عنوانِ داده شده به خدا در مسیحیت تثلیثی، شامل کاتولیک رومی، ارتدوکس شرقی، ارتدکس مشرقی، انگلیکان و اکثریت فرقه‌های پروتستانتیسم است؛ خدای پدر رکن اول تثلیث و بعد از او خدای پسر (عیسی) و روح‌القدس قرار دارند.[۱][۲][۳]
در دیگر ادیان
در دین یهود، عنوان «پدر» به‌طور کلی یک استعاره برای خداوند و به‌عنوانِ پدری توصیف می‌شود که خالق، زندگی‌بخش، قانونگذار و محافظ است.[۴] با این حال، در یهودیت استفاده از عنوان پدر برای خدا به‌طور کلی استعاره و یکی از بسیاری از عناوینی است که یهودیان به خدا نسبت می‌دهند.[۵]
برخلاف یهودیت، اصطلاح «پدر» به‌طور رسمی توسط مسلمانان به خدا گفته نمی‌شود و مفهوم تثلیث در اسلام مردود است. تعالیم سنتی اسلامی به‌طور رسمی استفاده از واژه «پدر» را در اشاره به خداوند نه منع و نه تبلیغ و تشویق می‌کند. در روایاتی از پیامبر اسلام است که خداوند نسبت به بندگانش را به رحمت مادر نسبت به فرزندش تشبیه کرده‌است. الهیات اسلامی قویا یگانگی مطلق خداوند را تکرار و او را کاملاً از سایر موجودات (اعم از انسان، فرشته یا هر شخصیت مقدس دیگری) جدا می‌کند.[۶] در سوره توحید آیات ابتدایی آمده‌است که: «بگو: او خدای یگانه است. خدای بی‌نیاز. نزاده و زاده نشده‌است. و هیچ‌کس او را همتا نیست.»
در هندوئیسم، کریشنا در بهگود گیتا، فصل ۹، آیه ۱۷، اظهار داشته: «من پدر این جهان، مادر، بخشنده و پدربزرگ هستم». همچنین برهمن بدون جنسیت نیز خالق و حیات‌بخش در نظر گرفته می‌شود، و الهه شاکتی به عنوان مادر الهی و حامل زندگی در نظر گرفته می‌شود.[۷][۸]
