Carlos Penela

Licenciado en Filoloxía portuguesa pola Universidade de Santiago de Compostela, dedicouse a tradución e á docencia. Reside en Viena.

Ten colaborado con revistas e xornais como Grial, A Trabe de Ouro, Revista da AELG e Nós Diario. Tamén publicou ensaios e artigos literarios e culturais desde os seus blogs, dedicados, a dar a coñecer a cultura de Europa central.^[2]

Poesía

• As linhagens do frio (1998). Culleredo: Espiral Maior.
• Acaso o inverno (2001). Sada: Ediciós do Castro. 50 páxs. ISBN 9788484850397.
• O que ardeu nos espellos (2004). A Coruña: Sociedade de Cultura Valle-Inclán. 42 páxs. ISBN 9788495289599.
• Sombras, rosas, sombras (2008). Santiago: PEN Clube de Galicia. 162 páxs. ISBN 9788493615857.
• Arte de fuga (2014). Deputación da Coruña. 52 páxs. ISBN 9788498122534.
• Ese tépedo vento que pasa sobre o mundo (2019). Santiago: Chan da Pólvora, col. Elba, nº 3. ISBN 9788412101836

Obras colectivas

• Verbo na arria. Homenaxe literaria a Xohan Xesus González (2016). Fervenza.
• Relatos da Ulloa (2019). Instituto de Estudos Ulloáns/Gadis.

• 1997: Premio Espiral Maior de Poesía^[3],
• 2000: Premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón, por Acaso o inverno.^[4]
• 2004: Accésit do Premio Esquío de poesía.
• 2007: Premio de poesía Caixanova por Sombras, rosas, sombras.^[5]
• 2014: Premio Miguel González Garcés por Arte de fuga,
• 2018: Premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón por Ese tépedo vento que pasa sobre o mundo.^[6]
• 2022: Premio de Poesía Concello de Carral por Trono e Caléndula.^[7]

Ligazóns externas

• Crítica de Arturo Casas ao poemario Acaso o inverno na web da AELG
• Vieiros de Kakania, blog persoal do autor