Sacramento Kings

Rochester

A franquía que se convertería nos Sacramento Kings comezou na cidade de Rochester, Nova York, co nome de Rochester Royals da National Basketball League.

Nos primeiros anos de 1920, o equipo era un grupo semiprofesional patrocinado por unha destilería local, Seagram. O equipo era coñecido coma Rochester Seagrams ao redor de dúas décadas. Os patrocinados Seagrams mantivéronse a flote mentres outros equipos profesionais quedaron no camiño durante a Gran Depresión. Baixo a mirada do Hall of Fame Les Harrison, o equipo creceu en talento, participou cada vez en mellores competicións e se converteu nun gran tesouro local co paso dos anos.

Ao remate da segunda guerra mundial, a National Basketball League foi tendo máis éxito tras os anos da guerra, e estaba buscando operacións para a súa melloría, e Rochester era un gran candidato. O equipo cambiou o seu nome a Rochester Pros, e trasladouse ao Edgerton Sports Arena en 1942, con 4500 asentos. Foi invitado para unirse á NBL na tempada 1945-46, e Les Harrison e o seu irmán Jack separaron os seus camiños con Seagram, os cales dubidaron de que o equipo puidera beneficiarse co salto á NBL. Fixeron un concurso para renomear o equipo no periódico máis famoso de Rochester. O gañador foi Richard Paeth, un rapaz de tan só 15 anos, que propuxera como nome os "Royals".

O éxito para os Royals foi case inmediato. Fundado en 1945 polo propietario, adestrador e director xeral Les Harrison (incluído no Hall of Fame) e polo seu irmán e copropietario e director de negocios Jack Harrison, o equipo gañou o campionato da NBL na tempada 1945-1946, no seu primeiro ano na liga. O equipo foi liderado por Bob Davies, Al Cervi, George Glamack, e Otto Graham, futuro membro do Hall of Fame, quen, na súa única tempada no baloncesto profesional, gañou o campionato da liga antes de cambiarse ao fútbol americano e liderar aos Cleveland Browns. Ademais, os Royals dobraron o investimento dos Harrison en tan só unha tempada. Xogando numerosos partidos amigables ademais do calendario da NBL, o equipo estaba no seu cume en 1946.

Na seguinte tempada, os mandatarios da NBL decidiron que a tempada regular decidiría ao campión oficial da NBL, e que a postempada consistiría nun torneo á parte, fora do campionato. Os Royals remataron cunha marca de 31-13 (70.5%), conseguindo o seu segundo campionato da NBL nos seus dous anos na competición, pero perderon as Finais do torneo de postempada contra os Chicago American Gears de George Mikan.

Á tempada seguinte, a NBL deu marcha atrás, e dende ese intre, os playoffs de despois da tempada determinarían ao Campión da NBL. Os Royals rematarían outra vez coa mellor marca da liga, con 44-16, pero perderon contra o novo equipo de George Mikan, os Minneapolis Lakers, por 3-1 nas Finais da NBL.

Os incontables amigables, ademais dos partidos da tempada, fixeron dano ao equipo polo ano 1948, con varias lesións nas Finais da NBL de 1947 e 1948. O equipo engadiu a Bobby Wanzer para substituír a Cervi, ademais doutros movementos no equipo. Ademais, a forte reputación do equipo fíxoo partícipe da fusión entre a NBL e a Basketball Association of America (BAA).

Na tempada 1948-49, os Royals trasladáronse á BAA xunto aos Fort Wayne Pistons, Minneapolis Lakers e Indianapolis Jets. Un ano despois, a BAA fusionouse cos demais equipos da NBL para converterse na National Basketball Association (NBA).

O movemento á BAA fixo que Rochester deixara o seu calendario de amigables, e púxoo na mesma División Oeste na que estaba Minneapolis. Dos dous mellores equipos do baloncesto profesional, tan só un deles podía xogar as Finais da liga. Minneapolis, con Mikan, foi case sempre un pouco mellor nos playoffs que os Royals. Co seu pequeno pavillón e o seu agora limitado calendario, os Royals foron baixando o seu nivel, á vez que Harrison mantivo ao equipo nun nivel alto, que nunca baixou do segundo posto na súa división entre 1945 e 1954. Pasou moito tempo nos anos 1950 buscando un comprador para o equipo, a medida que as débedas aumentaban.

Os Royals gañaron o título da NBA na tempada 1950-51 gañando aos New York Knickerbockers por 4-3. É o único campionato da NBA da historia da franquía ata hoxe. Pero a vitoria non fixo que a franquía aumentara os seus beneficios. O equipo cambiou por completo en 1955, con tan só Wanzer quedando no equipo, e o equipo pasou a xogar no Rochester Memorial, un pavillón máis grande. Agora cun equipo perdedor cheo de rookies, os Royals seguían sen ter beneficios. Ao mesmo tempo, a NBA metíalle presa a Harrison para vender ou recolocar o equipo nunha cidade máis grande. A tempada 1956-57 foi a última dos Royals en Rochester.

A estancia de 12 anos dos Royals en Rochester contou coa presenza de nove futuros membros do Basketball Hall of Fame, un membro do Pro Football Hall of Fame e un membro do Paseo da Fama de Hollywood: Al Cervi, Bob Davies, Alex Hannum, Les Harrison, Red Holzman, Arnie Risen, Maurice Stokes, Jack Twyman, Bobby Wanzer, Otto Graham, e Chuck Connors.

Cincinnati

En abril de 1957, os Royals foron trasladados a Cincinnati, Ohio, polos irmáns Harrison. Este movemento seguiu a un gran recibimento nun partido da tempada regular xogado no Cincinnati Gardens o 1 de febreiro de 1957. O cambio de cidade díxose que foi suxerido por Jack Twyman e Dave Piontek, que foron dous dos moitos xogadores do equipo dos novos Royals nesa rexión. Cincinnati, que tiña unha gran base universitaria de baloncesto, e non tiña franquía da NFL coa cal competir, foi considerada como a mellor opción polos Harrison. O nome dos Royals continuou en Cincinnati, a miúdo coñecida coma "Queen City".

Durante o primeiro draft da NBA do equipo en Cincinnati, o equipo adquiriu a Clyde Lovellette e ao base George King. Construíron un equipo con Maurice Stokes e Twyman para producir un futuro candidato ao título na primeira tempada do equipo en Cincinnati. A lesión de Marshall e a perda da estrela Si Green por ir ao servizo militar levou ao equipo a empatar na segunda praza da División Oeste da NBA durante a segunda parte da tempada 1957-58.

No final da tempada, Maurice Stokes golpeouse na cabeza ao caer tras capturar un rebote. Tras o primeiro partido nos playoffs tres días máis tarde, a lesión na cabeza de Stokes agravouse debido á presión da cabina do avión durante o voo de volta a Cincinnati para o segundo partido. Foi hospitalizado permanentemente, unha traxedia que impactou moito ao equipo. Stokes, un gran talento que podía xogar de pivote, de aleiro ou de base, foi 2º na NBA en rebotes e 3º en asistencias, algo que tan só fixo Wilt Chamberlain nunha tempada enteira. Sen Stokes, o equipo veuse abaixo.

O membro do All-Star Twyman chegou a un gran nivel nas seguintes dúas tempadas en Cincinnati, e o equipo fixo dúas tempadas de 19 vitorias. O equipo da tempada 1958-59 contaba principalmente con cinco rookies, con Lovellette, King e outro xogadores clave deixando o equipo tras a tráxica lesión de Stokes. Os Harrison, baixo presión para vender o equipo, o venderon a un grupo local liderado por Thomas Woods. O feito de que Stokes fora simplemente botado polo equipo e polos novos donos enfureceu a moitos.

Jack Twyman reuniu fondos para o tratamento médico de Stokes, e axudou ao seu compañeiro ata o seu falecemento en abril de 1970. A película Maurie de 1973 contou a súa historia, protagonizada por Bernie Casey e Bo Svenson.

Twyman foi o segundo xogador da NBA na historia en facer 30 partidos por partido nunha tempada enteira da NBA. Twyman e Stokes foron máis tarde incluídos no Hall of Fame.

En 1960, o equipo puido fichar á estrela local Oscar Robertson. Robertson liderou a un equipo no que tamén estaban Twyman, Wayne Embry, Bob Boozer, Bucky Bockhorn, Tom Hawkins e Adrian Smith nas tres seguintes tempadas. Os Royals cambiaron a súa sorte con Robertson e ascenderon a ser candidatos ao título. Unha disputa entre propietarios botou por terra as posibilidades de playoff cando o novo propietario Louis Jacobs contratou un circo para o Cincinnati Gardens na semana das series de playoffs contra os campións Boston Celtics. Os Royals tiveron que usar a casa do equipo da Universidade de Xavier, Schmidt Field House.

A finais de 1963, outra estrela local, Jerry Lucas, chegou ao equipo. Os Royals conseguiron a segunda mellor marca da NBA. De 1963 a 1966, os Royals loitaron contra Boston e os Philadelphia 76ers, pero caeron das súas esperanzas polo título. As estrelas do equipo durante os anos 60 foron Oscar Robertson e Jerry Lucas. Robertson conseguiu éxito individual, promediando un triplo-dobre na tempada 1961-62 e gañando o MVP na 1963-64. Robertson liderou a liga en anotación e en asistencias cada tempada. Lucas foi Rookie do Ano en 1964, liderou a liga en lanzamento, e conseguiu 20 rebotes por partido durante tres tempadas. Os dous foron elixidos no primeiro equipo All-NBA en varias ocasións.

En 1966, o equipo foi vendido aos irmáns Jacobs, Max e Jeremy. Nesa mesma tempada, os Royals comezaron a xogar algúns dos seus partidos coma locais en sitios neutrais coma Cleveland (ata que os Cleveland Cavaliers comezaron a xogar en 1970), Dayton ou Columbus, feito que se produciu no resto da estancia dos Royals en Cincinnati.

O novo adestrador Bob Cousy, un leal Boston Celtic, traspasou a Lucas en 1969. Robertson foi tamén traspasado en 1970, aos Milwaukee Bucks, onde gañou inmediatamente o título da NBA. A franquía abandonou Cincinnati pouco máis tarde, na tempada 1972-73, e o seu destino foi Kansas City, Missouri.

• Edgerton Park Arena (1948-1955)
• Rochester War Memorial (1955-1958)
• Cincinnati Gardens (1958-1972)
• Kansas City Municipal Auditorium (1972-1974)
• Omaha Civic Auditorium (1972-1978)
• Kemper Arena (1974-1985)
• ARCO Arena I (1985-1988)
• Sleep Train Arena (1988-presente)

Equipo actual

Sacramento Kings 2023–2024
Xogadores	Adestradores
Pos. # Nac. Nome Altura Peso Procedencia 3.5 !A/AP 40 ! Barnes, Harrison 2.03 m (6 ft 8 in) 102 kg (225 lb) North Carolina 1.5 !B/E 3 ! Duarte, Chris 1.96 m (6 ft 5 in) 86 kg (190 lb) Oregon 3.5 !A/AP 17 ! Edwards, Kessler 2.01 m (6 ft 7 in) 92 kg (203 lb) Pepperdine 1.5 !B/E 23 ! Ellis, Keon 1.93 m (6 ft 4 in) 76 kg (167 lb) Alabama 1.5 !B/E 31 ! Ford, Jordan 1.85 m (6 ft 1 in) 79 kg (175 lb) St. Mary's 1.5 !B/E 5 ! Fox, De'Aaron 1.91 m (6 ft 3 in) 84 kg (185 lb) Kentucky 2.5 !E/A 9 ! Huerter, Kevin 2.01 m (6 ft 7 in) 90 kg (198 lb) Maryland 1.5 !B/E 20 ! Jones, Colby 1.98 m (6 ft 6 in) 94 kg (207 lb) Xavier 5.0 !P 25 ! Len, Alex 2.13 m (7 ft 0 in) 113 kg (250 lb) Maryland 3.5 !A/AP 41 ! Lyles, Trey 2.06 m (6 ft 9 in) 106 kg (234 lb) Kentucky 5.0 !P 00 ! McGee, JaVale 2.13 m (7 ft 0 in) 122 kg (270 lb) Nevada 1.5 !B/E 15 ! Mitchell, Davion 1.83 m (6 ft 0 in) 92 kg (202 lb) Baylor 1.5 !B/E 0 ! Monk, Malik 1.91 m (6 ft 3 in) 91 kg (200 lb) Kentucky 3.5 !A/AP 13 ! Murray, Keegan 2.03 m (6 ft 8 in) 98 kg (215 lb) Iowa 4.5 !AP/P 10 ! Sabonis, Domantas 2.11 m (6 ft 11 in) 109 kg (240 lb) Gonzaga 3.5 !A/AP 18 ! Slawson, Jalen 2.01 m (6 ft 7 in) 98 kg (215 lb) Furman 3.5 !A/AP 7 ! Vezenkov, Sasha 2.06 m (6 ft 9 in) 102 kg (225 lb) Bulgaria	Adestrador Mike Brown Asistente(s) Leandro Barbosa Doug Christie Deividas Dulkys Jordi Fernández Luke Loucks Jay Triano Lenda (C) Capitán (DP) Drafteado sen asinar (FA) Axente libre (IN) Inactivo (S) Suspendido Mancado Cadro Actualizado: 28-01-2024

Membros do Basketball Hall of Fame

Notas:

• ¹ Incluído como xogador. Nunca xogou para os Kings.
• ² Incluído como contribuidor.

Dorsais retirados

Ligazóns externas

• Sitio web oficial dos Sacramento Kings (en inglés)