Escribenta das canaveiras
| Escribenta das canaveiras | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| Emberiza schoeniclus (Linnaeus, 1758) | |||||||||||||||
A[1]/o[2] escribente das canaveiras[2] ou escribenta das canaveiras[3] (Emberiza schoeniclus) é unha ave da familia Emberizidae que poboa as zonas húmidas de boa parte de Europa e o norte de Asia.
Características
Pequeno paxaro cunha lonxitude de entre 13,5 e 15,5 cm de lonxitude[4]. Caracterízase pola pigmentación dos ovos do que deriva varios nomes populares en varios idiomas relacionado coa escritura[5]. Só os machos presentan, na época de cría, plumaxes vistosos. O resto do ano ano dominan tons ocres e pardos. Hai entre 15 e 30 subespecies, segundo a autoridade consultada. As grandes diferenzas en plumaxe, tamaño e forma do peteiro e talle corporal xustifican estas diferenzas[5].En Galicia só nidifica a subespecie E. s. lusitanica. A subespecie lusitanica difire sutilmente pola súa xenética e polo seu tamaño e plumaxe máis escuro. Ás relativamente máis curtas e un peteiro desproporcionadamente longo. Características estas últimas que se explicarían polo menor carácter migratorio e unha dieta invernal baseada máis en insectos ca en sementes[5]. A reprodución é exclusivamente en zonas húmidas. Trátase dunha especie moi discreta nos seus costumes[5].
Distribución
En España realizouse o primeiro censo desta ave en 2005, co resultado de menos de 400 parellas reprodutoras. A maior poboación reprodutora atópase en Galicia cunha poboación de entre 128-158 pp.[6] Na Península Ibérica pódense atopar tres subespecies: Emberiza schoeniclus schoeniclus, abondosa na Europa occidental e presente como invernante; a iberoccidental Emberiza schoeniclus lusitanica, considerada en perigo crítico de extinción e a iberoriental Emberiza schoeniclus witherbyi, considerada en perigo, polo que esta especie foi considerada pola SEO Ave do Ano 2009.[7] No último censo de 2021 (coordinado por SEO/BirdLife) contabilizáronse unhas 300 parellas reprodutoras no conxunto do estado español. Isto supón un declive dun 22% no caso da subespecie iberoriental (con 238-244 parellas) e dun 62% na subespecie iberoccidental (con 20-30 parellas) en comparación co último reconto de 2005.[8]
Distribución Lusitanica
En época de cría, a distribución desta subespecie, vai dende o litoral do País Vasco ata o norte do Texo. Case está desaparecida de Asturias, Cantabria e País Vasco. En Portugal está presente sobre todo na Ría de Aveiro[5]. En Galicia, o censo do 2013, mostrou entre 30 e 42 territorios reprodutores. Os territorios máis habituais son os esteiros do Ulla, o Tambre e a Lagoa da Frouxeira[5]. Ten desaparecido de lugares interiores coma as Gándaras de Budiño[5].