Giaros
Giaros (grego: Γυάρος), tamén coñecida localmente como Gioura (grego: Γιούρα, é unha árida e despoboada illa grega do norte das Cícladas ao suroeste de Andros e o noroeste de Siros, que depende da municipalidade de Ano Siros e forma parte da provincia de Siros e da rexión do Exeo Meridional. Ten 23 km² e a súa máxima altura é de 489 m.
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Estado | Grecia | ||||
| Administracións descentralizadas | Decentralized Administration of the Aegean (en)  | ||||
| Periferias | Exeo Meridional | ||||
| Unidades periféricas | Syros Regional Unit (en) | ||||
| Concello | Syros-Ermoupoli Municipality (en)  | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 0 (2011) (0 hab./km²) | ||||
| Xeografía | |||||
| Parte de | |||||
| Superficie | 17 km² | ||||
| Medición | 4,5 ( ) × 8,5 ( ) km | ||||
| Bañado por | Mar Exeo | ||||
| Altitude | 489 m | ||||
Antigamente era coñecida como Gyaros ou Gyara (en latín gyaru), estaba habitada e tiña unha pequena cidade de pescadores que foi visitada por Estrabón. Un delegado da illa foi enviado (30 a.C.) a Corinto, onde se atopaba Augusto, para pedir a redución do tributo de 150 dracmas, xa que os insulares apenas podían pagar cen.
Esta e outras pequenas illas do mar Exeo serviron como lugares de exilio para as persoas importantes no imperio romano, entre outros, o filósofo Musonio estivo desterrado en tempos de Nerón. A súa desolación extrema era proverbial entre os autores romanos, como Tácito e Xuvenal.
Modernamente volveu ser lugar de desterro e entre 1948 e 1974 unhas 22.000 persoas da esquerda grega foron deportadas á illa.[1] O lugar onde vivían os desterrados, equivalente a un cárcere, está ao sueste da illa e chámase tamén Giaros, o goberno grego mantén o recordo polos que sufriron a represión.
A mitoloxía e historia temperá
O traballo de pseudo-aristotélico En Marabillosa cousas oídas (25) conta a historia de que en Giaros os ratos comen ferro.
Na Eneida de Virxilio, Giaros e Mykonos dise que son as dúas illas nás que o deus Apolo atou a illa sagrada de Delos para deter o seu deambular polo mar Exeo.
No seu relato do mito da guerra entre Minos e Exeo, o rei de Atenas, o poeta Ovidio fala de Gyaros como unha illa que se negou a unirse á campaña do rei de Creta.
No ano 29 aC, o historiador e xeógrafo Estrabón tivo unha longa estancia na illa, no seu camiño a Corinto.
No século I, Plinio o Vello escribiu no seu Historia Natural que a illa, a cal tiña unha cidade, tiña 24 km. de circunferencia e estaba a 100 km de Andros.[2] Tamén rexistra que os habitantes de Gyaros vez foron postos en fuga por (unha praga de) ratos.[3] A illa tamén é mencionado polo orador romano Cicerón e outros autores latinos notables, o que indica un amplo coñecemento de Gyaros entre a elite educada do século I aC ao século II dC.[4]