Inótropo

No tratamento de varias condicións cardíacas utilízanse tanto inótropos positivos coma negativos. A elección do axente depende en gran medida dos efectos farmacolóxicos específicos de cada axente con respecto á condición que se vai tratar. Un dos factores máis importantes que afecta ao estado inotrópico é o nivel de calcio no citoplasma da célula muscular. Os inótropos positivos xeralmente incrementan este nivel, mentres que os negativos diminúeno. Porén, non todos os fármacos positivos ou negativos afectan á liberación de calcio, e, entre os que o fan, o mecanismo para alterar o nivel de calcio difire dun fármaco a outro.

Aínda que se adoita recomendar que os vasopresores se administren por medio dun catéter venoso central debido ao risco de danos nos tecidos locais se a medicación entra no tecido local, este estará probablemente seguro cando se administra durante menos de dúas horas por vía IV periférica.^[3]

Ao incrementaren a concentración de calcio intracelular ou a sensibilidade das proteínas receptoras ao calcio, os axentes inotrópicos positivos poden aumentar a contractilidade do miocardio.^[4] As concentracións de calcio intracelular poden aumentarse incrementando o influxo ás células ou estimulando a liberación desde o retículo sarcoplásmico.^[5]

Unha vez na célula, o calcio pode pasar a través de canles de dous posibles tipos: a canle de calcio de tipo L (de longa duración) e a canle de calcio de tipo T (transitoria). Estas canles responden aos cambios de voltaxe a través da membrana de xeito diferente: as canles de tipo L responden a potenciais de membrana máis altos, ábrense lentamente e permanecen abertos máis tempo que as canles de tipo T.

Debido a estas propiedades, as canles de tipo L son importantes para manter o potencial de acción, mentres que as canles de tipo T son importantes para inicialo.^[6]

Incrementando o calcio intracelular, pola acción das canles de tipo L, o potencial de acción pode ser mantido durante máis tempo e, por tanto, a contractilidade increméntase.

Os inótropos positivos utilízanse para manter a función cardíaca en condicións como a insuficienia cardíaca conxestiva descompensada, o shock cardioxénico, o shock séptico, o infarto de miocardio, a cardiomiopatía etc.

Exemplos de axentes inotrópicos positivos son:

• Digoxina
• Amiodarona
• Berberina
• Calcio
• Sensibilizadores do calcio
  • Levosimendan
• Catecolaminas
  • Dopamina
  • Dobutamina
  • Dopexamina
  • Epinefrina (adrenalina)
  • Isoprenalina (isoproterenol)
  • Norepinefrina (noradrenalina)
• Anxiotensina II
• Eicosanoides
  • Prostaglandinas^[7]
• Inhibidores da fosfodiesterase
  • Enoximone
  • Milrinone
  • Amrinone
  • Teofilina
• Glicagón
• Insulina

Os axentes inotrópicos negativos diminúen a contractilidade do miocardio e utilízanse para baixar a carga de traballo cardíaca en condicións como a anxina de peito. Aínda que o inotropismo negativo pode precipitar ou exacerbar a insuficiencia cardíaca, certos beta bloqueadores (por exemplo, carvedilol, bisoprolol e metoprolol) se cría que reducían a morbilidade e a mortalidade na insuficiencia cardíaca conxestiva.

Exemplos de axentes inotrópicos negativos son:

• Beta bloqueantes
• Bloqueantes de canles de calcio non-dihidropiridina
  • Diltiazem
  • Verapamil
  • Clevidipine

Antiarrímicos de clase IA como:

• Quinidina
• Procainamida
• Disopiramida

Antiarrítmicos de clase IC como:

• Flecainide