Marc Etchebers

Comezou a súa carreira participando en probas de Francia, como o Critérium des Cévennes, Rallye Bayonne - Côte Basque ou o Tour de Corse con modelos da marca NSU.

Debutou no Campionato de España en marzo de 1969, participando no Rally Vasco Navarro sobre un NSU 1000 TTS, co que rematou en sétima posición.^[3] Ese mesmo ano correu o Rally Firestone cun Porsche 911 S, logrando a súa primeira vitoria no campionato. Ao ano seguinte participou de novo no Rally Vasco Navarro, logrando a súa segunda vitoria en España e a primeira das oito que lograría en dito rally. Ademais foi terceiro no Firestone, conducindo un Alpine-Renault A110 1600 e coa súa muller Marie-Christine como copiloto, coa que correría a maior parte da súa carreira deportiva. As súas participacións neses anos limítanse principalmente ás probas celebradas no País Vasco ou próximas e sempre con resultados positivos.

Anos 1970

En 1971 subiu ao podio en terceira posición co Porsche 911 S no Rally Vasco Navarro e no Firestone e quedou quinto no Rally Costa do Sol. Competiu ademais cun BMW 2002 Ti, co que acabou cuarto no Rally do Cid e oitavo no Rally Rías Baixas.^[4] Continuou co BMW na primeira parte da seguinte tempada, logrando dous podios máis (Vasco Navarro e Rally dos Cavas), mentres que para a parte final da tempada correu co 911, subindo ao podio no Bosch e no Rías Baixas e logrando a vitoria no Rally Aniversario Escudería La Restringa.^[5] En 1973 disputou cinco probas do campionato de España logrando catro podios e correu a Volta Automobilista a España onde foi segundo por detrás de Julio «Roter Fogel» Gargallo, ambos con senllos Porsche 911.^[6]

Ao ano seguinte participou en oito probas do calendario nacional logrando a vitoria en seis: Rally Vasco Navarro, Critérium Montseny-Guilleries, Critérium Luís de Baviera, Rally de Ourense, Rally Cataluña e Rally Costa do Sol e o segundo posto no Rally Fallas e o 2000 Viraxes. Con todo só puido ser terceiro na clasificación final por detrás de Antonio Zanini e Juan Carlos Pradera a tan só catro puntos do vencedor.^[7] En 1975 obtivo o seu mellor resultado no nacional no que alternou o Porsche 911 co BMW 2002. Logrou cinco triunfos (Vasco Navarro, Ourense, Ferrol, 2000 Viraxes e Costa do Sol) e a súa regularidade permitiulle finalizar subcampión, de novo por detrás de Zanini que avantaxou ao francés esta vez en seis puntos de diferenza.^[8] No mes de xullo dese ano debutou no Rally de Portugal, única proba do campionato do mundo á que acudiría durante a súa carreira. Fíxoo co BMW 2002 finalizando nun meritorio décimo quinto posto.^[9] En 1976 foi cuarto no campionato de España, de novo subíndose ao máis alto do podio en varias probas do calendario: Vasco Navarro, por cuarta vez, Fallas, 500 Km Nocturnos de Alacante, Ferrol, 2000 Viraxes e Costa do Sol. Acabou a 2,5 puntos de Jorge de Bagration (3º) e a 7,5 do galego Beny Fernández (2º) pero a case 180 puntos do campión, Zanini.^[10] Ao ano seguinte repetiu o cuarto posto no campionato con dúas vitorias, Vasco Navarro e Critérium da Rioxa, e varios podios.^[11] Na penúltima cita, Cataluña, sufriu un accidente con José Ramón Amorena como copiloto, mentres que na última, na Costa do Sol, sumou outro abandono. En 1978 sumou unha nova vitoria nos 500km Nocturnos de Alacante e seis podios, rematando a tempada de novo no cuarto lugar.^[12] En 1979 o calendario ampliouse até as vinte e unha probas e Etchebers acudiu a oito delas vencendo en seis (Vasco Navarro, 500 km de Alacante, Ferrol, Rías Baixas, El Corte Inglés e 2000 Viraxes) e quedando segundo nas outras dúas (Fallas e Critérium da Rioxa). Finalizou terceiro da xeral a vinte puntos do segundo clasificado, José Luís Sallent e a 130 do campión, Jorge de Bagration.^[13]

Anos 1980

En 1980 logrou a súa sétima vitoria no Rally Vasco Navarro e logo acudiu ao Critérium Montseny-Guilleries onde foi excluído por non pararse no control horario do último tramo da primeira etapa, cando rodaba na segunda posición por detrás de Zanini.^[14] Venceu no Rally Sachs e foi segundo nos 500km Nocturnos de Alacante e o Critérium Luís de Baviera. Sumou un abandono por avaría mecánica na Rioxa e logo encadeou catro vitorias consecutivas: Rías Baixas, Ferrol (cuarta e última vitoria), El Corte Inglés e o 2000 Viraxes. Acabou a tempada en quinta posición, a máis de 200 puntos de Antonio Zanini, que sumaba o seu sexto título.^[15]

En 1981 cambiou o seu Porsche 911 SC polo Porsche 924, preparado polo francés Bernard Vara, no que mantiña moitas esperanzas. O seu debut fíxose esperar xa que o seu desenvolvemento atrasouse e non puido debutar con el até o mes de abril nunha proba local do País Vasco tipo rallysprint onde logrou a vitoria con máis dun minuto sobre o segundo clasificado, Olaizola, cun Alpine A110. A primeira cita do nacional que correu foi o Rally Maspalomas, cuarta do calendario, que ademais foi puntuable para o Campionato de Europa. Etchebers non tiña ritmo e só puido ser quinto (cuarto no nacional) grazas en gran medida aos abandonos dos rivais. Na seguinte proba, un duro Rally CS, produciuse o abandono de varios Porsche, entre eles o de Etchebers.^[16] Esta avaría impediulle acudir ao Rally Fallas pero logo logrou un bo resultado no Critérium Luís de Baviera subindo ao terceiro caixón do podio.^[17] En Ourense repetiu posición, sen poder facer nada fronte aos dominadores do rally, Beny Fernández e Zanini. Na Rioxa abandonou moi rápido, tras envorcar o Porsche 924 no primeiro tramo disputado. Isto non lle impediu participar unha semana despois nunha proba local, o Rally de La Encina, onde logrou a vitoria. A fraxilidade do Porsche viuse na seguinte carreira, o Príncipe de Asturias, onde non puido tomar a saída ao romper o delco antes de chegar a Oviedo. No Corte Inglés, a última carreira onde participaría co 924, só puido ser noveno, moi lonxe do Porsche 911 SC do vigués Beny. Na seguinte cita canaria, o Rally Illa de Tenerife decidiu participar cun Opel Ascona 2000 co que logrou a quinta posición, e no Rally Sachs recorreu ao Porsche 911 SC do grupo 4 co que foi cuarto.^[1]

En 1982 continuou a súa andanza polo nacional co 911 SC co que logrou de novo varios triunfos. Tras un abandono no Vasco Navarro foi quinto no Rally Sol, e sumou a súa primeira vitoria do ano no Sierra Morena. Logo foi segundo no Rally Volta a Aragón e abandonou de novo en Ourense por unha avaría no alternador. A partir de aí subiu ao podio en catro das cinco probas que disputou: foi segundo na Rioxa e no Rías Baixas, mentres que venceu no Rally Sachs Vila de Mena e no Rally Costal do Sol. Rematou a tempada cun novo cuarto posto, por detrás de Antonio Zanini, Genito Ortiz e Beny Fernández.^[18] En 1983 só logrou unha vitoria, no Vasco Navarro, mentres que sumou catro podios: Fallas, Llanes, Rioxa e o Príncipe de Asturias. Por segundo ano consecutivo e quinto en total, foi cuarto na clasificación final do campionato de España, por detrás de Genito Ortiz, Beny Fernández e Carlos Piñeiro.^[19] En 1984 disputou só catro probas con tres podios e un triunfo. Gañou no Rally Cidade de Pamplona, pertencente ao campionato vasco e quedou segundo no Rally Rías Baixas e terceiro no Rally El Corte Inglés. En 1985 correu seis probas da Copa de España, vencendo en dúas (Rally de Cantabria e Rally de Ourense) e sendo segundo nas outras catro, en todas por detrás de Carlos Alonso-Lamberti. Rematou como subcampión da Copa por detrás do piloto canario.^[20]

En 1986 quedou segundo no Rally de Cantabria e obtivo a súa novena e última vitoria no Rally Vasco Navarro.^[21][22] En 1987 gañou o Rally Botafumeiro, así como o Rally de Ourense o Rally Costa do Sol, estes dous últimos pertencentes á Copa de España, na que rematou como terceiro clasificado, por detrás de Chus Puras e Carlos Alonso-Lamberti.^[23] Na tempada 1988, o ferrolán Humberto González como copiloto, logrou varios podios na Copa de España, entre eles dúas vitorias (no Rally Cidade de Cristal e no de Cantabria) e proclamouse por segunda vez subcampión da Copa.^[24] Ademais gañou por segunda vez consecutiva o Rally Botafumeiro, por diante de Alfonso Pavón e de Manuel Senra.

Últimos anos

En 1989 adquiriu un Ford Sierra RS Cosworth co que sumou dous abandonos na Costa de Almería e o Rally Cidade de Cristal. Con este coche e con Humberto González como copiloto disputou varias probas da tempada 1990 do Campionato de Galicia, logrando a vitoria no 7º Rally de Noia e no 5º Botafumeiro e quedando terceiro no Rías Baixas, por detrás de Germán Castrillón e Culebra. En 1992 rematou cuarto no 28º Rally Rías Baixas e sexto no 10º Rally da Coruña. En 1995 participou en Francia no Rally Nacional do País Vasco, obtendo o noveno posto.^[2]

Campionato de España

Copa de España

Campionato de Galicia