Pinus monticola
| Pinus monticola | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Pinus monticola en Sierra Nevada, California | |||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||
 Case ameazada[1] | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||
| Pinus monticola David Douglas ex D.Don, 1832 | |||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Pinus monticola é unha especie arbórea da familia das pináceas, e da súa única subfamilia pinoideas, unha das numerosísimas do xénero Pinus.
Taxonomía
Descrición
A especie foi descrita en 1832 por David Douglas ex D. Don.[2]
Etimoloxía
O epíteto específico, monticola, en latín "dos montes", alude a que a especie é propia das rexións montañosas.
Sinónimos
Ademais de polo nome actualmente válido a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:[3]
- Pinus grozelierii Carrière
- Pinus monticola Douglas
- Pinus monticola f. porphyrocarpa (A.MurrayBis) P.Landry
- Pinus monticola var. digitata Lemmon
- Pinus monticola var. minima Lemmon
- Pinus monticola var. porphyrocarpa (A.MurrayBis) Mast.
- Pinus porphyrocarpa A.Murray bis
- Pinus strobus subsp. monticola (Douglas ex D.Don) E.Murray
- Pinus strobus var. monticola (Douglas ex D.Don) Nutt.
- Strobus monticola (Douglas ex D.Don) Rydb.
Características
Pinus monticola é unha grande árbore, que crece habitualmente até os 30-50 m de altura e, excepcionalmente, ató os 70 m. É un membro do grupo dos chamados piñeiros brancos (os do xénero Pinus, subxénero Strobus), e, como en todos os membros deste grupo, as follas (acículas) están reunidas en fascículos (ramos) de cinco, cunha vaíña caduca. As acículas están finamente serradas, e miden 5-13 cm de longo. Os conos ou estróbilos son longos e delgados, de 12-32 cm de longo e 3-4 cm de largo, abríndose a 5-8 cm de largo; as escamas son delgadas e flexíbeis. As sementes son pequenas, de 4-7 mm de longo, e teñen unha á delgada e longa, de 15-22 mm.
Está relacionado con Pinus strobus, do que se diferenza en que ten os conos máis grandes, con acículas que duran lixeramente máis (2–3 anos, contra os 1,5–2 anos) con bandas estomatais máis prominentes, e un hábito máis denso e estreito. As pólas nacen en acios regulares, producidos a razón de unha ao ano.
Usos
Cultivase como unha árbore ornamental, pero foi talado amplamente en gran parte da súa área de distribución n pasado.
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Chase, J. Smeaton (1911): "Pinus monticola (Silver-pine, Mountain-pine, Little sugar-pine, Western white-pine)". Cone-bearing Trees of the California Mountains. Eytel, Carl (illustrations). Chicago: A.C. McClurg & Co. pp. 40–42.
- Farjon, A. (2001): World Checklist and Bibliography of Conifers. 2nd edition. The Royal Botanic Gardens, Kew. ISBN 978-1-8424-6025-2.