| Էլիզաբեթ Բադինթե ֆր.՝ Élisabeth Badinter[1] | |
|---|---|
| Ծնվել է | մարտի 5, 1944(1944-03-05)[2] (80 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Բուլոն Բիյանկուր[3] |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Ֆրանսիա[1] |
| Կրթություն | Էլզասի դպրոց[4] և Փարիզ 1 Պանթեոն-Սորբոն համալսարան |
| Ազդվել է | Alain Finkielkraut?, Ռենե Դեկարտ, Սիմոնա դը Բովուար, Մարի Ժան Անտուան Նիկոլա դը Կոնդորսե, Էմիլի դյու Շատլե և Դենի Դիդրո |
| Երկեր | Die Mutterliebe. Geschichte eines Gefühls vom 17. Jahrhundert bis heute? |
| Մասնագիտություն | փիլիսոփա, պատմաբան, դոցենտ և կանանց իրավունքների պաշտպան |
| Աշխատավայր | Պոլիտեխնիկական դպրոց[1] և Publicis? |
| Ամուսին | Ռոբերտ Բադինթե[4] |
| Ծնողներ | հայր՝ Marcel Bleustein-Blanchet?[4], մայր՝ Sophie Vaillant? |
| Զբաղեցրած պաշտոններ | նախագահ |
| Պարգևներ և մրցանակներ | |
| Երեխաներ | Judith Badinter?, Benjamin Badinter? և Simon Badinter? |
Էլիզաբեթ Բադինթե (ֆր.՝ Élisabeth Badinter, մարտի 5, 1944(1944-03-05)[2], Բուլոն Բիյանկուր[3][8]), ֆրանսիացի գիտնական-փիլիսոփա և պատմաբան։ Առավել հայտնի է ֆեմինիզմի և հասարակության մեջ կնոջ դերի մասին իր փիլիսոփայական տրակտատներով։ Նա հանդես է գալիս լիբերալ ֆեմինիզմի և Ֆրանսիայում կին աշխատանքային միգրանտների իրավունքների պաշտպանության համար։ 2010 թվականին «Marianne» ամսագրի կողմից անցկացված հարցման արդյունքներով Բադինթեին անվանել են «ամենաազդեցիկ մտավորականը» Ֆրանսիայում՝ հիմնականում կանանց և մայրության իրավունքների մասին նրա գրքերի համար[9]։
Բադինթեը համարվում է Publicis Groupe գովազդի և հասարակայնության հետ կապերի գծով բազմազգ ընկերության ամենախոշոր բաժնետերը և նրա վերահսկիչ խորհրդի նախագահը[10]։ Ֆորբսի տվյալներով նա եղել է 2012 թվականի Ֆրանսիայի ամենահարուստ քաղաքացիներից մեկը (մոտ 1,8 միլիարդ դոլար կարողությամբ)[11]։
Էլիզաբեթ Բադինթեն (օրիորդական ազգանունը՝ Բլյուստեյն-Բլանշե) ծնվել է 1944 թվականի մարտի 5-ին Բուլոն-Բիյանկուր քաղաքում (Ֆրանսիա)։ Էլիզաբեթ Բադինթեն Սոֆի Վայանի և «Publicis»-ի հիմնադիր Մարսել Բլյուստեյն-Բլանշեի դուստրն է։ Սոֆի Վայանը ֆրանսիացի քաղաքական առաջնորդ և քաղաքացիական ակտիվիստ Էդուարդ Վայանի թոռնուհին է։ Սոֆիի մայրը որպես կաթոլիկ է դաստիարակվել, իսկ ամուսնությունից հետո ընդունել է հուդայականություն։
Էլիզաբեթը և նրա երկու քույրերը դաստիարակվել են ծնողների կողմից, ովքեր հավատում էին սեռերի հավասարությանը[12]։ Էլիզաբեթը միջնակարգ կրթություն է ստացել Փարիզի «L'école alsacienne» մասնավոր դպրոցում։ Դեռահաս տարիքում Բադենթերը ընթերցել է Սիմոնա դը Բովուարի «Երկրորդ սեռ» աշխատանքը, որը խորապես ազդում է նրա հայացքների վրա՝ ոգեշնչելով նրան ընդունվել Սորբոնի համալսարանի փիլիսոփայության դոկտորանտուրա։ Նա համարվում է ֆրանսիական Լուսավորության դարաշրջանի պատմության մասնագետ[13]։
Վերապատրաստումից հետո Բադինթեն դասավանդել է Պոլիտեխնիկական դպրոցում[14]։ Նրա «L'Amour en plus» առաջին գիրքը լույս է տեսել 1980 թվականին, որտեղ հարց է բարձրացնում՝ արդյոք մայրական սերը զուտ բնական բնազդ է, թե՞ միտում, որն ամրապնդվում է մշակութային համատեքստում, որտեղ ակնկալվում է մայրական մտերմական վերաբերմունք[15]։
Իր «L'un est l'autre» քննադատական աշխատության մեջ, որը հրապարակվել է 1987 թվականին, Բադինթեն արտացոլում է գենդերային ինքնության մեջ արական և կանացի հատկությունների փոխլրացումը և կոնֆլիկտները, որոնք առաջանում են, երբ այդ փոխլրացումը դրվում է ճնշման տակ։ Բադինթեն եզրակացնում է, որ գենդերային նմանությունների նոր դարաշրջանը կհանգեցնի գենդերային ինքնության փոփոխության և բարոյական արժեքների հեղափոխության[16]։
Նրա 2003 թվականի տրակտատը՝ «La fausse» երթուղին, վերաբերում է ֆրանսիացի ֆեմինիստների կողմից կանանց նկատմամբ բռնություններին և ոտնձգություններին։ «Կանանց իշխանության և բռնության համակարգված ժխտումը, կանանց մշտական պատկերումը որպես ճնշված և հետևաբար անմեղ, խորացնում է պառակտված մարդկության պառակտումը, մի կողմից արական ճնշումների զոհեր, մյուս կողմից՝ ամենազոր դահիճներ»[17]։ Նա քննադատում է ֆեմինիստական շարժման էսսենցիալիստներին՝ պնդելով, որ «տղամարդը թշնամի չէ»[18]։
1966 թվականին Էլիզաբեթն ամուսնացավ փաստաբան Ռոբերտ Բադինթեի հետ, ով Միտերանի օրոք դարձավ արդարադատության նախարար[19]։ Էլիզաբեթ և Ռոբերտ Բադինթեներն ունեն մեկ դուստր և երկու որդի։
.svg){kind=small}
Բրյուսելի Ազատ համալսարանի պատվավոր դոկտորի կոչում (2013)[20]
«Մշակութային արժանիքների շքանշան» (Մոնակո) (2011)[21]
Արվեստի և գրականության շքանշանի ասպետ (2007)[22] Լիեժի համալսարանի պատվավոր դոկտոր (2004)[23]
| ||||||||||||
