പാരീസ് ഉടമ്പടി

കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു അന്താരാഷ്ട്ര ഉടമ്പടിയാണ് പാരീസ് ഉടമ്പടി (ഫ്രഞ്ച്: Accord de Paris), പാരീസ് ഒത്തുതീർപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ പാരീസ് കാലാവസ്ഥാ ഉടമ്പടികൾ എന്ന് ഇതിനെ വിളിക്കപ്പെടുന്നു. 2015 ൽ അംഗീകരിച്ച ഈ ഉടമ്പടിയിൽ കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം ലഘൂകരിക്കൽ, കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം പൊരുത്തപ്പെടുത്തൽ, ക്ലൈമറ്റ് ഫിനാൻസ് എന്നിവ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. 2015-ൽ ഫ്രാൻസിലെ പാരീസിനു സമീപം നടന്ന ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാന സമ്മേളനത്തിൽ 196 കക്ഷികൾ ചേർന്നാണ് ഈ ഉടമ്പടി ചർച്ച ചെയ്തത്.

Paris Agreement under the United Nations Framework Convention on Climate Change
State parties   Signatories   Parties also covered by European Union ratification   Agreement does not apply
Drafted	30 November – 12 December 2015 in Le Bourget, France
Signed Location	22 April 2016 Paris, France
Effective Condition	4 November 2016[1][2] Ratification and accession by 55 UNFCCC parties, accounting for 55% of global greenhouse gas emissions
Signatories	195[1]
Parties	193[1] (list)
Depositary	Secretary-General of the United Nations
Languages	Arabic, Chinese, English, French, Russian, and Spanish
Paris Agreement at Wikisource

2016 ഏപ്രിൽ 22ന് (ഭൗമദിനം) ന്യൂയോർക്കിൽ നടന്ന ചടങ്ങിൽ പാരീസ് ഉടമ്പടി ഒപ്പുവെക്കാനായി തുറന്നു. യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ കരാർ അംഗീകരിച്ചതിന് ശേഷം, 2016 നവംബർ 4-ന് കരാർ പ്രാബല്യത്തിൽ വരുന്നതിന് ആവശ്യമായ ലോകത്തിലെ ഹരിതഗൃഹ വാതകങ്ങൾക്ക് ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള രാജ്യങ്ങൾ കരാറിന് മതിയായ അംഗീകാരം നൽകി. നവംബർ 2021 വരെ, കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ ചട്ടക്കൂട് കൺവെൻഷനിലെ 193 അംഗങ്ങൾ (UNFCCC) കരാറിലെ കക്ഷികളാണ്. കരാർ അംഗീകരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത നാല് UNFCCC അംഗരാജ്യങ്ങളിൽ, ഏറ്റവും വലിയ എമിറ്റർ ഇറാനാണ്. 2020-ൽ കരാറിൽ നിന്ന് അമേരിക്ക പിന്മാറിയെങ്കിലും 2021-ൽ വീണ്ടും ചേർന്നു.

പാരീസ് ഉടമ്പടിയുടെ ദീർഘകാല താപനില ലക്ഷ്യം, ശരാശരി ആഗോള താപനില 2 °C (3.6 °F) ന് താഴെയായി വ്യാവസായികത്തിനു മുമ്പുള്ള നിലയേക്കാൾ താഴെയായി നിലനിർത്തുക, ഒപ്പം വർദ്ധന 1.5 °C (2.7 °F) ആയി പരിമിതപ്പെടുത്തുകയും വേണം. ഇത് കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനത്തിന്റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ ഗണ്യമായി കുറയ്ക്കുമെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പുറന്തള്ളുന്നത് എത്രയും വേഗം കുറയ്ക്കുകയും ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തോടെ നെറ്റ്-സീറോയിലെത്തുകയും വേണം.^[3] ആഗോളതാപനം 1.5 ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസിൽ താഴെ തുടരുന്നതിന്, 2030 ആകുമ്പോഴേക്കും ഉദ്‌വമനം ഏകദേശം 50% കുറയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇത് ഓരോ രാജ്യത്തിന്റെയും ദേശീയമായി നിശ്ചയിച്ചിട്ടുള്ള സംഭാവനകളുടെ ആകെത്തുകയാണ്.^[4]

കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാന പ്രത്യാഘാതങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള കക്ഷികളുടെ കഴിവ് വർദ്ധിപ്പിക്കാനും മതിയായ സാമ്പത്തിക സമാഹരണം നടത്താനും ഇത് ലക്ഷ്യമിടുന്നു. ഉടമ്പടി പ്രകാരം, ഓരോ രാജ്യവും അതിന്റെ സംഭാവനകൾ നിർണ്ണയിക്കുകയും ആസൂത്രണം ചെയ്യുകയും പതിവായി റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുകയും വേണം. നിർദ്ദിഷ്ട ഉദ്വമന ലക്ഷ്യങ്ങൾ സജ്ജീകരിക്കാൻ ഒരു രാജ്യത്തെ ഒരു മെക്കാനിസവും നിർബന്ധിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ ഓരോ ലക്ഷ്യവും മുൻ ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് പോകണം. 1997-ലെ ക്യോട്ടോ പ്രോട്ടോക്കോളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി വികസിത രാജ്യങ്ങളും വികസ്വര രാജ്യങ്ങളും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം അവ്യക്തമാകുന്നു. അതിനാൽ രണ്ടാമത്തേതും മലിനീകരണം കുറയ്ക്കുന്നതിനുള്ള പദ്ധതികൾ സമർപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഈ ഉടമ്പടിയെ ലോക നേതാക്കൾ പ്രശംസിച്ചു. എന്നാൽ ചില പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകരും വിശകലന വിദഗ്ധരും ഇത് വേണ്ടത്ര പാലിക്കുന്നില്ലെന്ന് വിമർശിച്ചു. കരാറിന്റെ ഫലപ്രാപ്തിയെക്കുറിച്ച് തർക്കമുണ്ട്. പാരീസ് ഉടമ്പടിക്ക് കീഴിലുള്ള നിലവിലെ വാഗ്ദാനങ്ങൾ നിശ്ചിത താപനില ലക്ഷ്യങ്ങൾ കൈവരിക്കുന്നതിന് പര്യാപ്തമല്ലെങ്കിലും, വർദ്ധിച്ച അഭിലാഷത്തിന്റെ ഒരു യാന്ത്രികപ്രവർത്തനമുണ്ട്. രാജ്യങ്ങളെയും എണ്ണക്കമ്പനിയെയും നിർബന്ധിക്കുന്ന കാലാവസ്ഥാ വ്യവഹാരങ്ങളിൽ കാലാവസ്ഥാ പ്രവർത്തനം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന് പാരീസ് ഉടമ്പടി വിജയകരമായി ഉപയോഗിച്ചു.