122 mm haubica 2A18 (D-30)
122 mm haubica 2A18 (D-30) (ros. 122-мм гаубица 2А18 (Д-30)) – sowiecka haubica wprowadzona do uzbrojenia w latach 60. jako następczyni 122 mm haubicy M-30. Nadal jest produkowana.
.jpg) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja seryjna | 1963-obecnie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 122 mm |
| Długość lufy | 4875 mm |
| Donośność | 15 200 m (pocisk zwykły) |
| Prędkość pocz. pocisku | 690 m/s (odłamkowo-burzący) |
| Długość | 5400 mm (marszowa) |
| Szerokość | 1950 mm (marszowa) |
| Wysokość | 1660 mm (marszowa) |
| Masa | 3210 kg (marszowa) |
| Kąt ostrzału | -7° do +70° (w pionie) |
| Szybkostrzelność | 7-8 strz./min |
| Obsługa | 7 osób |
Haubica D-30 ma łoże trójogonowe dzięki któremu kąt ostrzału w poziomie jest równy 360°. Lufa zakończona hamulcem wylotowym zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy z pionowym przesuwem klina. Może wystrzeliwać pociski składane ze zmiennym ładunkiem bojowym, pociski odłamkowo-burzące o masie 21,76 kg i stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne o masie 21,63 kg do prowadzenia ognia bezpośredniego.
Użytkownicy
Aktualni użytkownicy
Abchazja[potrzebny przypis]
Afganistan
Albania – 200
Algieria
Angola
Armenia – 280
Azerbejdżan – 195
Bangladesz
Białoruś
Benin
Bośnia i Hercegowina – 86
Chiny
Chorwacja – 52 (Wersja D-30 HR M94)
Czarnogóra – 30
Czechy
Dżibuti
Egipt – 600 (Produkowane na licencji)
Etiopia
Estonia – 42
Finlandia – 486 (Pierwsze fińskie oznaczenie „122 H 63" po pewnych modernizacjach oznaczało obecną nazwę „122 H 63A”)
Górski Karabach[1]
Macedonia
Gruzja – Od 98 do 120 egzemplarzy.
Indie – 850
Iran – Od 400 do 600 egzemplarzy.
Irak
Jemen
Kambodża
Kongo
Korea Północna
Kuba – 100 zamontowanych na podwoziu T-34 i 55 zamontowanych na podwoziu T-55, oraz 25 zamontowane ciężarówce 6×6 KrAZ-255. (D-30 są produkowane lokalnie w małych ilościach)
Kurdystan[2]
Kazachstan – 183
Kirgistan – 72
Laos
Liban
Libia
Madagaskar
Mali- 8
Mauretania
Mongolia
Maroko
Mozambik
Mjanma – Importowane z Korei Północnej.
Nikaragua
Nigeria
Pakistan – 143 dostarczone z Chin w latach 2003–2004[3].
Peru
Rosja
Rwanda
Sahara Zachodnia: Użytkowane przez Front Polisario[4].
Singapur
Sudan – niektóre jednostki są zamontowane na zmodyfikowanej 6 × 6 Kamaz 43118 ciężarówce, ten samobieżny system został oznaczony jako „Khalifa-1”[5][6]
Słowacja
Serbia – 303
Syria
Turkmenistan
Tadżykistan – 12
Ukraina – 443
Uzbekistan – 540
Wietnam
Zambia – 25
Zimbabwe
Byli użytkownicy
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.