Haua Fteah

Haua Fteahschronisko w północno-wschodniej części Libii, u podnóża północnych stoków gór Al-Dżabal al-Achdar.

Haua Fteah
Ilustracja
Wejście do jaskini Haua Fteah
Państwo

 Libia

Data odkrycia

znana od dawna ludności lokalnej
odkryta dla nauki w 1948

Odkrywca

C. T. Houlder
Charles McBurney

Położenie na mapie Libii
Mapa konturowa Libii, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Haua Fteah”
Ziemia32°53′59″N 22°03′05″E/32,899722 22,051389

W 2020 roku jaskinia została wpisana na libijską listę informacyjną światowego dziedzictwa UNESCO – listę obiektów, które Libia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO[1].

Położenie

Haua Fteah leży w Cyrenajce w północno-wschodniej części Libii[1], u podnóża północnych stoków gór Al-Dżabal al-Achdar, ok. 1 km od wybrzeża Morza Śródziemnego[2] i ok. 8 km na wschód od miasta Susa[1].

Opis

Haua Fteah to półkoliste schronisko w skałach wapiennych[1]. Wejście do jaskini ma 50 m szerokości i 20 m wysokości, a jej strop ma 80 m średnicy[1].

Badania archeologiczne

Jaskinia została odkryta dla nauki w 1948 roku przez badaczy Charlesa McBurneya (1914–1979) i C. T. Houldera z University of Cambridge[3]. Schronisko wcześniej było wykorzystywane przez lokalnych pasterzy i ich stada w okresie zimowym[4].

W latach 1951–1955 jaskinię zbadali naukowcy z University of Cambridge, którzy odkryli ślady bytności człowieka na przestrzeni ponad 80 tys. lat[1]. Podczas pierwszej fazy prac znaleziono ludzkie kości żuchwy oraz zęby trzonowe, które uznano za należące do gatunku spokrewnionego z Neandertalczykiem[5].

Kolejne badania przeprowadzone w latach 2007–2015 ujawniły, że ślady w jaskini sięgają 150 tys. lat – obejmując cały okres ostatniego zlodowacenia[1]. Na podstawie odnalezionych w latach 50. XX w. kości żuchwy potwierdzono bytność Homo sapiens[1]. Wiek kości oszacowano na 73–65 tys. lat[6].

Materiał odkryty w jaskini dostarczył unikalnego świadectwa o zdolnościach adaptacyjnych Homo sapiens do zmian klimatycznych oraz świadectwa rozwoju kulturowego i technologicznego człowieka[1].

Przypisy

Bibliografia