Lotopałanka pośrednia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1792 roku brytyjski przyrodnik Robert Kerr nadając mu nazwę Sciurus (Petaurus) norfolcensis^[1]. Miejsce typowe według oryginalnego opisu to „wyspa Norfolk, u wybrzeży Nowej Południowej Walii”^[1] jest błędne, prawidłowe miejsce typowe to Sydney, Nowa Południowa Walia, Australia^[8][9][10]. Kerr swój opis oparł na podstawie „Norfolk-Island Flying-Squirrel” Arthura Phillipa z 1789 roku^[11].

Gatunek monotypowy^[12][9].

Etymologia

• Petaurus: gr. πεταυρον petauron ‘trampolina, skakać’, od πεταυριστης petauristēs ‘akrobata, balansista’^[13][14].
• norfolcensis: wyspa Norfolk, Nowa Południowa Walia, Australia^[1].

Lotopałanka pośrednia we wschodniej Australii od północnego Queensland (półwysep Jork) w dół wschodniego wybrzeża do środkowej Wiktorii, w tym wyspy: Ricketts i Wielka Wyspa Piaszczysta; także kilka zapisów w Western Flat i Bordertown w południowo-wschodniej Australii Południowej^[9].

W ostatnich latach populacja P. norfolcensis gwałtownie się zmniejszyła, głównie z powodu wycinania lasów pod uprawy. Gatunek ten nie jest zdolny do przystosowania się do nowych warunków w przeciwieństwie do swojego krewnego P. breviceps^[15]. Innym powodem stałego zmniejszania się populacji P. norfolencis jest rozwój nabrzeży oraz coraz większe przerzedzenia lasów w Nowej Południowej Walii i południowo-wschodnim Queensland, a także brak dziupli oraz innych schronień. Australijskie lasy mają poważne problemy z regeneracją, głównie przez pożary i zwierzęta takie jak kangurowate czy zające^[16].

Długość ciała (bez ogona) 18–24 cm, długość ogona 22–30 cm; masa ciała 173–300 g^[12][17]. Jej futro jest zazwyczaj szare, na spodzie ciała jaśniejsze, na grzbiecie biegnie czarny pasek od nosa do zadu, dwa czarne paski biegną od oka do ucha po obu stronach głowy^[15]. Długość ciała wynosi 20 cm, ogon jest puszysty, dłuższy od ciała. Poruszanie po drzewach ułatwiają jej ostre pazury, poduszeczki na palcach oraz zakrzywione palce na tylnych nogach. Samica ma w torbie cztery sutki^[18].

W szczęce są obecne: trzy pary siekaczy (pierwsza para wydłużona w stosunku do pozostałych i wysunięta do przodu), para kłów spłaszczonych bocznie (brak dolnych), trzy pary jednoguzkowych zębów przedtrzonowych oraz cztery pary lekko zaokrąglonych, czteroguzkowych zębów trzonowych, zmniejszających się kolejno od pierwszego^[19]:

Prowadzi nadrzewny tryb życia, preferuje otwarte lasy (o dużych odstępach między drzewami). Potrafi przeszybować z jednego drzewa na drugie nawet 50 metrów. Jest aktywna nocą, za dnia ukrywa się w liściastym gnieździe w dziupli drzewa^[20]. Odżywia się chrząszczami, larwami motyli zbieranymi z liści eukaliptusa oraz akacji, a także roślinnymi wydzielinami (nektar, żywica eukaliptusa, guma akacji)^[21]. W skład jej diety mogą wchodzić także kwiaty, pajęczaki oraz małe kręgowce. Żyje w małych rodzinnych grupach i może atakować nieznane, nowo napotkane, indywidualne osobniki tego samego gatunku^[20]. Zazwyczaj kilka osobników dzieli ze sobą wspólnie gniazdo. Komunikują się ze sobą wydając dźwięki o różnych częstotliwościach, nawet ultradźwięki (do 33 kHz)^[22].

Lotopałanka pośrednia jest bardziej pospolita niż pokrewna lotopałanka karłowata (P. breviceps) w miejscach, gdzie obie koegzystują. Te dwa gatunki skrzyżowane w niewoli dają płodne potomstwo^[15]. Ciąża u lotopałanki pośredniej trwa nieco mniej niż 3 tygodnie, wielkość miotu to zazwyczaj jedno albo dwa młode trzymane w torbie przez około 70 dni. Hodowany w niewoli osobnik rekordowo dożył 11 lat i 11 miesięcy^[20].

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern ‘najmniejszej troski’)^[6].