Miko czarny

Gatunek po raz pierwszy formalnie opisał w 1904 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas, nadając mu nazwę Midas goeldii^[2]. Miejsce typowe to rzeka Yaco, Acre Brazylia^[2][8][9]. Holotyp to dorosły samiec (sygnatura BMNH 1900.2.22.1) ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Londynie; okaz zebrany 26 lipca 1897 roku^[10]. Jedyny przedstawiciel rodzaju miko^[7] (Callimico), który zdefiniował w 1912 roku brazylijski zoolog Alípio de Miranda Ribeiro^[1].

Struktura genetyczna stada założycielskiego osobników żyjących w niewoli wskazuje, że C. goeldii może reprezentować więcej niż jeden ukryty podgatunek lub gatunek^[11].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy^[11].

Etymologia

• Callimico: gr. καλλος kallos „piękno”, od καλος kalos „piękny”; rodzaj Mico Lesson, 1840^[12][1].
• goeldii: Emil August Göldi (1859–1917), szwajcarski zoolog, zamieszkały w Brazylii w latach 1884–1905, dyrektor Museu Paraense de Historia Natural (obecnie Museu Paraense Emílio Goeldi) w Belém^[13].

Miko czarny występuje na obszarze górnego biegu Amazonki w południowej Kolumbii, zachodniej Brazylii, wschodnim Peru i północnej Boliwii, od rzeki Caquetá w Kolumbii, na południe przez peruwiańską Amazonię i skrajnie zachodnią brazylijską Amazonię do departamentu Pando w Boliwii^[11].

Długość ciała (bez ogona) 19–25 cm, długość ogona 26–35 cm; masa ciała samic około 355 g (n = 5), samców około 366 g (n = 3) (osobniki przetrzymywane w niewoli są cięższe, osiągając masę 450–600 g)^[14][15]. Miko czarny ma futro długie, koloru czarnobrunatnego, które tworzy wokół głowy rodzaj grzywy.

Pożywienie

Miko czarny żywi się owocami, nasionami, zielonymi częściami roślin, owadami oraz drobnymi kręgowcami. Porusza się bardzo szybko oraz zwinnie w koronach drzew.

Miko czarny żyje w stadach po kilkadziesiąt osobników.

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (ang. vulnerable ‘narażony’)^[6].

• A. de Miranda Ribeiro. Zwei neue Affen unserer Fauna. „Brasilianische Rundschau”. 2 (1), s. 21–23, 1912. (niem.).