Wilsonka mała
Wilsonka mała[4] (Cardellina pusilla) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje wyłącznie w Ameryce Północnej. Nie jest zagrożony.
| Cardellina pusilla[1] | |||
| (A. Wilson, 1811) | |||
 Dorosły samiec | |||
.jpg) Samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | wilsonka mała | ||
| Synonimy | |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym zimowiska | |||
Systematyka
Morfologia
Długość ciała 11–12,5 cm. Czarna „czapka”, żółte czoło i brew. Wierzch ciała oliwkowozielony, spód żółty. Tęczówki ciemne. Samice oraz młode z wierzchu oliwkowozielone; czoło oraz brew żółte; brak czarnej czapki; spód żółty.
Zasięg, środowisko
Wilgotne zarośla wzdłuż zadrzewionych strumieni w Kanadzie i USA (w tym na Alasce). Zimę spędza w Meksyku, Ameryce Centralnej i skrajnie południowych USA (skrajnie południowy Teksas i wybrzeże Zatoki Meksykańskiej)[2].
Ekologia
Często wykonuje okrężne ruchy ogonem i potrząsa skrzydłami jak mysikrólik. Żeruje nisko. Żywi się głównie owadami i ich larwami, czasem zjada pająki i jagody. Na zimowiskach niekiedy spożywa ciałka odżywcze wytwarzane na ogonkach liściowych cekropki[6] oraz pije spadź wytwarzaną przez czerwce[7].
Wyprowadza zwykle 1 lęg w roku[6], czasami 2[7]. Gniazdo buduje samica, przeważnie na ziemi, ukryte w mchu lub turzycach, często u podstawy młodego drzewka, krzewu czy gęstej kępki traw. Ptaki z wybrzeży Kalifornii budują swe gniazda w krzewach lub winoroślach do 0,9 m nad ziemią[6] (maksymalnie 1,5 m[7]). W zniesieniu 4–6 jaj, niekiedy 2–7. Wysiadywaniem zajmuje się wyłącznie samica przez 10–13 dni. W gniazdach tego gatunku regularnie składają jaja starzyki. Pisklęta są karmione przez oboje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po około 8–13 dniach od wyklucia[6].
Status
IUCN uznaje wilsonkę kanadyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020)[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji na 60 milionów dorosłych osobników[7]. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3][7].
Przypisy
Bibliografia
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).